“Turqit dhe Gjermanët e donin njëri-tjetrin për një kohë të gjatë,” tha Presidenti turk Rexhep Tajip Erdogan gjatë një vizite në Berlin në 2018.
Ai po citonte fjalët historike të kancelarit të parë të Gjermanisë, Otto von Bismarck, të cilat ende duket se përcaktojnë politikën e Berlinit për Ankaranë.
Ne duhet ta njohim këtë realitet ndërsa hyjmë në një epokë të re gjeopolitike, pa iu nënshtruar sentimentalizmit dhe reagimeve spazmatike.
Gjermania e sheh Turqinë si pjesë të sferës së saj tradicionale të ndikimit.
Ajo gjykon se të dy vendet kanë një numër të madh interesash të njëjta. Mënyra në të cilën fluksi masiv i refugjatëve/migrantëve destabilizoi Gjermaninë ka lënë gjurmë te Kancelarja Angela Merkel dhe ndihmësit e saj.
Ajo beson se Greqia mund të ketë arritur në neutralizimin e përpjekjeve të Turqisë për të armatosur refugjatët përgjatë kufirit të Evros, por ajo gjithashtu beson se nuk do të jetë në gjendje ta bëjë këtë përsëri, veçanërisht në Detin Egje.
Për më tepër, ajo gjykon se Nikosia ndërmori veprim drastik në lidhje me kërkimin e gazit dhe se e bëri këtë pa marrë në konsideratë si duhet pasojat dhe reagimin nga Erdogan.
Ky është prizmi përmes të cilit Berlini i sheh punët greko-turke.
Gjermania zhgënjehet me francezët kur nxisin konflikte me Ankaranë.
Nuk e kupton pse Greqia duhet të shpenzojë kaq shumë në mbrojtje, veçanërisht në sistemet jo-gjermane, pasi e konsideron Greqinë një vend të vogël, të falimentuar.
Do të donte që Athina të pranonte një zgjidhje gjithëpërfshirëse kompromisi në Egje dhe Mesdheun Lindor pa hyrë në shumë detaje se cila anë ka të drejtë.
Dhe nuk do të ndryshojë deri në fund të mandatit të Merkel, dhe sigurisht jo në funksion të zgjedhjeve ku pakica turke ka një rol për të luajtur në rezultatin përfundimtar.
Greqia nuk është dhe nuk duhet të jetë në kërkim të ndërtimit të aleancave me armiqtë e Turqisë.
Ajo që po kërkon është partnerë të cilët janë të vetëdijshëm për rrezikun e revizionizmit të Ankarasë, pasi po sfidon të drejtat sovrane të një vendi të BE ndërsa kërkon të pohojë hegjemoninë e tij të plotë në Mesdheun Lindor.
Për sa i përket marrëdhënieve greko-turke, duhet thënë se Merkel luajti një rol pozitiv sepse ajo ishte e vetmja udhëheqëse perëndimore që mund dhe donte të merrte telefonin dhe të fliste me Erdoganin.
Në disa momente vendimtare mbase ajo madje e ndaloi atë të tërhiqte këmbëzën.
Thënë kjo, Berlini dhe Parisi janë në faqe krejtësisht të ndryshme.
Dhe kjo ndoshta vlen për zyrtarët e administratës së Biden të cilët po kuptojnë se Erdogan i 2021 nuk është Erdogan që ata njihnin në 2016.
Një problem kryesor mbetet që lidershipi ekzistues i BE udhëhiqet kryesisht nga interesat gjermane – me çfarëdo pasojaqë ka kjo për politikën e jashtme greke.
Alexis Papachelas
Përkthyer dhe përshtatur nga gazeta greke Kathimerini/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
ANALIZA: A do të shpërthejë lufta Turqi-Greqi?
Aleati i Erdogan: Lufta me Greqinë është çështje kohe
Deti Mesdhe: E drejta për detin dhe politika e topave
