Politika e jashtme evropiane vdiq në Moskë javën e kaluar.
Varrimi do të mbahet në det këtë pranverë, nën detin Balltik, ku një anije e lartë ruse e quajtur “Fortuna” po vendos pjesën e fundit të tubacionit të gazit Nord Stream 2 1,230 kilometra të gjatë midis Rusisë dhe Gjermanisë.
Në atë që quhet “poshtërimi” në kryeqytetet e Evropës, shefi i politikës së jashtme të BE Josep Borrell qëndroi i heshtur në Moskë të premten e kaluar ndërsa Ministri i Jashtëm Sergey Lavrov hodhi poshtë BE si një “partner jo të besueshëm” gjatë një paraqitje të përbashkët në televizion.
E vetmja përgjigje që Borrell arriti të merrte në diatribën e gjatë të Lavrov ishte një buzëqeshje e dhimbshme.
Kthehu në flluskën e Brukselit, parlamentarët evropianë reaguan me zemërim dhe thirrje për dorëheqjen e Borrell.
BE ka punuar gjithmonë më së miri kur i përmbahet asaj që di, si rregullat, tregtia dhe dhënia e subvencioneve në të gjithë bllokun.
Pavarësisht nëse çështja është Rusia apo Turqia, Kina apo edhe SHBA, negocimi i një pozicioni koherent brenda BE është i pamundur; jo për arsye të ideologjisë së partisë, por sepse interesat kombëtarë shpesh ndryshojnë.
Krimi i vërtetë i Borrell ishte të linte maskën të binte . Kritikët kishin thënë për javë të tëra se ai nuk duhet të bënte udhëtimin, veçanërisht pas burgimit të Kremlinit të liderit të opozitës Alexei Navalny.
Rusët do ta përdornin udhëtimin për propagandën e tyre, paralajmëruan ata.
Ajo që e bëri Spanjollin një shënjestër kaq të lehtë për Lavrov ishte se ai nuk kishte asnjë fuqi për të detyruar Rusinë.
Edhe nëse BE do të kishte një ushtri ose një “autonomi strategjike” shumë të butë për të cilën aspirojnë shumë në Bruksel, ajo do të paralizohej nga procesi i rënies dakord se çfarë të bënte kur të përballej me një sfidë si Rusia.
Mjeti i vetëm që BE ka për të “ndëshkuar” Rusinë janë sanksionet, të cilat deri më tani nuk kanë pasur asnjë efekt në sjelljen keqdashëse të Moskës.
Nuk i ka ndihmuar çështjet që përpjekja për të bllokuar Rusinë është penguar vazhdimisht nga anëtari më i madh i BE-së, Gjermania.
Prirja e Berlinit për të parë anën tjetër përballë provokimeve ruse është e dokumentuar mirë.
Në vitet e fundit, shembulli më i mirë ka qenë tubacioni Nord Stream 2.
Shumë vende të BE-së, për të mos përmendur SHBA-të, e kundërshtojnë projektin për një larmi arsyesh, duke përfshirë që ai do t’i grabisë Evropës Lindore miliarda tarifa tranziti që Rusia tani paguan për të furnizuar me gaz në Kontinent.
Gjatë viteve, Nord Stream 2 i ka mbijetuar një aneksimi të paligjshëm, helmimesh të shumta, të paktën një atentati si dhe përpjekjeve për të minuar demokracinë perëndimore shumë të shumta për tu cituar.
Marrëveshja ruso-gjermane është aq e dashur për Berlinin, megjithatë, sa qeveria gjermane në heshtje ofroi të shpenzojë 1 miliard euro vitin e kaluar për të siguruar një garanci amerikane për të mos vendosur sanksione mbi projektin.
Në fillim të kësaj jave, Presidenti gjerman Frank-Walter Steinmeier ofroi një shpjegim të ri për përkushtimin e Gjermanisë.
“Më shumë se 20 milion njerëz në ish-Bashkimin Sovjetik vdiqën në luftë,” tha ai në një intervistë në gazetë. “Kjo nuk justifikon sjellje të keqe në politikën ruse sot, por ne nuk duhet të harrojmë të kaluarën.”
Fqinjët e Gjermanisë nuk e pritën mirë.
Kryeministri polak Mateusz Morawiecki e quan Nord Stream 2 një “projekt anti-Bashkim që së shpejti mund t’i shërbejë politikës agresive të Rusisë”.
“Është koha për ta ndaluar atë”, përfundon ai.
Federalistët evropianë argumentojnë se mënyra për të dalë nga një situatë e tillë është që BE të heqë dorë nga një kërkesë për unanimitet në vendimmarrjen e politikës së jashtme në favor të “votimit me shumicë të kualifikuar”.
Megjithatë, kjo vetëm do të thellojë përçarjet.
Kohezioni i BE-së, siç është, do të shkatërrohej.
Pozicioni i Borrell si “Përfaqësuesi i Lartë i Bashkimit për Punët e Jashtme dhe Politikën e Sigurisë” është një risi.
Ashtu si Borrell, dy paraardhësit e tij, Catherine Ashton dhe Federica Mogherini, u përpoqën të formulonin një politikë koherente të jashtme të BE-së kundër axhendave të kryeqyteteve kombëtare.
Pavarësisht nga titulli, zyra ka pak autoritet dhe, siç zbuloi Borrell gjatë vizitës së tij të pafat në Moskë, edhe më pak respekt.
Në fund të ditës, shumica e anëtarëve të BE janë të kënaqur me situatën e pasluftës dhe mbështetja tek SHBA për sigurinë dhe qeveritë e tyre për politikën e jashtme.
Përkthyer dhe përshtatur nga Politico.eu/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Raportet e Moskës me Evropën në tension
Bashkimi Evropian duhet të përballet me Rusinë e vërtetë
