Në 26 shtator, viti i ndryshimit politik të Gjermanisë do të kulmojë me zgjedhjen e një Kancelari të ri, një ngjarje që do të mbyllë mandatin e shquar 16-vjeçar të Angela Merkel.
Në fillim të marsit u mbajtën dy nga gjashtë zgjedhjet e para rajonale në 2021. Kandidatët e CDU fituan më pak se një të katërtën e votave në shtetin e pasur jugperëndimor të Baden-Württemberg dhe më pak se një të tretën në Rhineland-Palatinate fqinje.
Rezultatet ishin më të këqijat që nga fundi i Luftës së Dytë Botërore për partinë në secilin shtet.
Ky rezultat mund të përfundojë garën për liderin e ardhshëm të Gjermanisë.
Më vonë këtë pranverë, 1,001 delegatë të partisë do të votojnë nëse Armin Laschet, pasardhësi i zgjedhur i Merkelit, apo Markus Söder, kreu i partisë së saj më të vogël motër Bavareze, Unioni Social Kristian (CSU), do të jetë kandidati i përbashkët i koalicionit të fuqishëm për Kancelar.
Nëse delegatët zgjedhin pa mend, ata rrezikojnë një votim kombëtar të shtatorit që jep një qeveri të re koalicioni të përbërë nga SPD e qendrës së majtë, Partia e Gjelbër gjithnjë e më popullore dhe Partia Demokratike e Lirë (FDP) konservatore fiskale.
CDU është e brishtë.
Laschet është i pëlqyeshëm, por jo një kandidat karizmatik, dhe ai ka pak popullaritet nëpër sondazhe.
Megjithatë partia ka probleme më të thella.
Qeveria e Merkel tani përballet me një valë të tretë të COVID-19 në një kohë kur zhgënjimi i publikut mbetet i lartë dhe vaksinat dhe ndihma ekonomike po vijnë me ngadalë.
Shto skandalet politik. Zbulimet që dy ligjvënës, një CDU dhe një CSU, kishin fituar qindra mijëra euro vitin e kaluar në marrëveshje biznesi që përfshinin pajisje mbrojtëse personale kanë qenë kudo nëpër lajme.
Post-Merkel, Gjermania kërkon gjithnjë e më shumë.
Ky është një lajm i rëndësishëm për këdo që ka vlerësuar lidershipin e frikshëm të Kancelares.
Aftësitë politike dhe dora e qëndrueshme e Merkel kanë qenë kritike për Evropën.
Përgjigja e saj “Ne mund ta bëjmë këtë” ndaj krizës së migrantëve të viteve 2015–16 mori shumë kritika.
Në përgjigje të pandemisë, Merkel shkeli rezistencën tradicionale gjermane ndaj borxhit të përbashkët evropian dhe fitoi mbështetje për fondin 750 miliardë euro për të nxitur rimëkëmbjen dhe rritjen mbarë evropiane.
Ajo udhëhoqi rrugën drejt një marrëveshje investimi me Kinën. Ajo shtyu BE të bënte politika klimatike më ambicioze. Ajo bindi qeveritë rezistente të Polonisë dhe Hungarisë që të pranojnë dispozitat e rendit të ligjit në rregullat e buxhetit.
Çfarë do të thotë largimi i Merkel për Evropën? Sigurisht, Gjermania do të mbetet plotësisht e përkushtuar ndaj BE-së.
Nëse koalicioni CDU-CSU nuk mund të formojë qeverinë e ardhshme, një koalicion i udhëhequr nga qendra e majtë do të vazhdojë mbështetjen për integrimin evropian.
Por nëse ai koalicion përfshin FDP, qeveria e Gjermanisë përsëri mund të bëhet më pak e gatshme të shpenzojë gjithçka që duhet për të menaxhuar krizat e ardhshme të BE-së.
Një kthim prapa mund të pengojë rimëkëmbjen pandemike të Evropës.
Largimi i Merkel do ta bëjë Emmanuel Macron të Francës udhëheqësin më të rëndësishëm të Evropës.
Kjo do të thotë më pak shqetësim për marrëdhëniet me SHBA, skepticizmin e NATO-s, një qëndrim më konfrontues ndaj Rexhep Tajip Erdogan të Turqisë dhe një qasje më ndërhyrëse në Lindjen e Mesme dhe Afrikën e Veriut.
Me pak fjalë, kjo do të thotë një ndryshim i rëndësishëm në udhëheqjen evropiane në rolin e BE në botë.
Mbetet të shihet vazhdimi, por nuk ka asgjë të mirë nga kaq shumë pasiguri politike brenda vendit më të fuqishëm të Evropës.
Përkthyer dhe përshtatur nga Time/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Çështja e kufirit irlandez nuk është prioriteti i Britanisë”
Ambasadori gjerman: Angela Merkel do t’i bindë skeptikët, ka nisur bisedimet
Angela Merkel – Sukseset dhe dështimet
