Emërimi i Mario Draghi si kryeministër italian me mbështetje të gjerë nga shumica, në mos nga të gjitha, partitë politike është vlerësuar si një lajm i mirë për Italinë dhe për BE-në.
Është gjithashtu një lajm i mirë për Presidentin Emmanuel Macron.
Kjo i jep udhëheqësit francez një partner në Romë, i cili është një mbrojtës i fuqishëm dhe i besueshëm i integrimit më të afërt evropian në kohën kur Gjermania përgatitet për një ndryshim në udhëheqje.
Kur Angela Merkel të largohet, Draghi dhe Macron mund të bëhen çifti i ri i pushtetit në Evropë.
Një aleancë midis ekonomive të dyta dhe të treta më të mëdha të eurozonës në favor të solidaritetit dhe stimulit më të madh mund të duket e natyrshme, por ka qenë e pamundur.
Gjatë krizës së borxhit në zonën e euros, Franca ngurroi të shkëputej nga Berlini dhe të rreshtohej me vendet e tjera mesdhetare, përndryshe do të zgjeronte përhapjen e rrezikut midis bonove të thesarit francez dhe Bonove gjermane.
Dy vjet më parë, marrëdhëniet midis Parisit dhe Romës ranë në pikën e tyre më të keqe që nga lufta e dytë botërore, kur Luigi Di Maio, atëherë zëvendës kryeministër, u dha mbështetjen e tij protestuesve anti-qeveritarë francezë.
Presidenti francez pro-evropian ishte bërë një objektiv i përshtatshëm për populistët euroskeptikë të Italisë. Kishte gjithashtu zemërim në Itali për mungesën e solidaritetit të perceptuar të Francës në krizën e migrantëve të 2015-16 dhe pakënaqësi ndaj marrjes së ndërmarrjeve italiane nga rivalët francezë.
Marrëdhëniet u përmirësuan kur Roma mori një kthesë më pro-evropiane nën qeverinë e dytë të Giuseppe Conte.
Franca dhe Italia ishin midis nëntë nënshkruesve të një letre në mars të vitit të kaluar që bën thirrje për një “instrument të përbashkët borxhi të lëshuar nga një institucion evropian” për të ndihmuar vendet e prekura nga pandemia.
Si përfituesi më i madh i fondit të rimëkëmbjes së BE-së, shumë gjëra varen nga aftësia e Italisë për ta shpenzuar me mençuri.
Për Romën është një shans i rrallë për të blerë investime produktive.
Draghi “e di ndoshta më mirë se kushdo se çfarë duhet të bëhet për të kapur këtë një herë në një mundësi për të përballuar dobësitë e jetës së vendit”, vëren Silvia Merler, nga Forumi i Politikave të Algebris.
Shkatërrimi i tij do të krijonte dyshime në lidhje me aftësinë e Italisë për të mbijetuar brenda monedhës së vetme. Do të diskreditonte idenë e bashkimit të sovranitetit brenda BE-së në këmbim të një solidariteti më të madh. Conte nuk kishte mbështetjen politike për të shpenzuar mirë fondin e rimëkëmbjes.
Kjo është arsyeja kryesore që emërimi i Draghi është kaq i rëndësishëm për ithtarët e një Europe më të fortë, si Macron.
E dyta është shpresa që duke pasur politikë monetare të modernizuar si president i Bankës Qendrore Evropiane, Draghi mund të ndihmojë në rishikimin e politikës fiskale të zonës euro, me deficite dhe rregulla borxhi më miqësore për rritjen dhe një buxhet të përhershëm. Gjermania dhe kryeqytetet e tjera veriore do të duhet të binden.
Por nëse Draghi mund të bëjë disa nga detyrat e shtëpisë që u kërkoi vazhdimisht qeverive kombëtare, kjo do të ndihmojë.
“Draghi është pro më shumë integrimit evropian, duke kombinuar përgjegjësinë kombëtare me solidaritetin evropian,” thotë Marta Dassù, një ish-zëvendës ministre e jashtme dhe kryetare e Aspen Italia. “Ata janë dy anët e së njëjtës medalje.”
Të dy Dassù dhe Letta e konsiderojnë Draghi si një Atlantikist për çështjet e sigurisë dhe skeptik, si Berlini, për idenë e Macron për “autonominë strategjike” për Evropën.
Macron i tha FT muajin e kaluar ai ishte skeptik për rutinën ku “Parisi vallëzon me Berlinin, duke e bërë Romën xheloz, dhe kur Berlini nuk sillet mjaft mirë, Parisi shkon dhe vallëzon me Romën”.
Prapëseprapë, ai ishte “shumë i lumtur që u kthye (Draghi)”, duke shtuar “Unë besoj se është një shans për të gjithë ne.”
Përkthyer dhe përshtatur nga Financial Times/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Trekëndëshi i Fuqisë’ së Draghit
Çfarë mund t’i japë kryeministri i ri Italisë?
