Taksat e të pasurve do të ndihmojnë në koston e luftës kundër pandemisë.
Rimëkëmbja nga kriza e dytë më e rëndë në më shumë se një dekadë duhet të jetë e gjelbër dhe gjithëpërfshirëse.
Qeveritë duhet të shpenzojnë gjithçka që duhet për të shmangur kërcënimin e papunësisë masive, duke mos i kushtuar vëmendje madhësisë së deficitit buxhetor.
Nuk ka asgjë të re në asnjë prej këtyre ideve, të cilat kanë qenë prezente mes nesh për vite me radhë, në mos dekada.
Ajo çfarë është ndryshe është se këto nuk janë më vetëm propozime, por janë pjesë e një agjende që ndiqet nga Fondi Monetar Ndërkombëtar dhe Thesari i SHBA-së nën presidencën e Joe Biden.
Kjo është ajo çfarë ka rëndësi. Nga vitet 1980 e tutje, FMN dhe Thesari i SHBA-së falsifikuan atë që u bë e njohur si konsensusi i Uashingtonit, raporton abcnews.al
Qasja e vetme për të gjitha përfshinte uljen e shpenzimeve publike dhe taksave, dhe privatizimin, për të krijuar stimuj për sipërmarrësit që marrin përsipër rrezikun dhe duke e bërë inflacionin qëllimin kryesor të politikës ekonomike.
Këto politika në mënyrë të pashmangshme shkaktuan dhimbje, por supozohej se qasja “dashuri me dhimbje” ia vlente.
Por historia e takimit të të FMN-së këtë javë ka qenë ndryshe. Miratimi i shpejtë i Biden për një paketë stimuluese prej 1.9 trilion dollarësh përmes Kongresit, duke përfshirë pagesa direkte për familjet amerikane, ishte domethënëse në dy mënyra.
Së pari, me rreth 10% të prodhimit vjetor të ekonomisë amerikane, ishte shumë më e madhe se mbështetja emergjente e dhënë nga Barack Obama pas krizës financiare globale të vitit 2008.
Së dyti, dhe mbase më e rëndësishmja, nuk përmbante premtime për uljen e deficitit në të ardhmen .
Masat shtrënguese nuk kanë pjesë e taktikës së administratës së Biden dhe as ideja që kërkesa nxitet nga huamarrja çon në mënyrë të pashmangshme në inflacion më të lartë.
Faza tjetër për planin e Biden është të shpenzosh edhe 2 miliard dollarë në rindërtimin e infrastrukturës amerikane që po shkatërrohet. Kjo do të financohet duke hedhur poshtë disa nga taktikat e Donald Trump në normat e taksave të korporatave, të cilat do të kundërshtohen nga republikanët në Kongres por jo nga FMN, raporton abcnews.al
Kur u pyet për rritjen e parashikuar këtë javë, këshilltarja ekonomike e fondit, Gita Gopinath, tha se ulja e taksave të korporatave të Trump nuk kishte bërë mjaftueshëm për të rritur investimet.
Për më tepër, Gopinath ishte entuziaste për idenë e një norme minimale globale të taksës së korporatave, diçka që SHBA ka qenë tradicionalisht e kujdesshme, por të cilën tani e mbështet.
Për vitin e kaluar, FMN është përpjekur të rrisë fuqinë financiare të vendeve anëtare të saj përmes rezervave valutore. Shqetësimi i Trump se Irani do të siguronte këto të drejta nuk mund të kishte përparim ndërsa ai ishte në Shtëpinë e Bardhë. Nën sekretaren e thesarit të Biden, Janet Yellen, ngërçi është thyer dhe tani është dhënë paralajmërimi për një alokim special për të drejtat e tërheqjes prej 650 miliard dollarësh .
Nëse Uashingtoni besonte në taksa të ulëta dhe buxhet të ekuilibruar, konsensusi i ri i Uashingtonit beson në qeveri aktiviste, rritje gjithëpërfshirëse dhe një marrëveshje të re të gjelbër.
Kohët e fundit, posta e vetme e sistemit shumëpalësh që mbështeste ide të tilla ishte krahu i tregtisë dhe zhvillimit i OKB në Gjenevë Ky nuk është më rasti. Azhurnimi i FMN- së i kësaj jave mbi gjendjen e ekonomisë globale thekson se si pandemia i ka përkeqësuar pabarazitë para-ekzistuese.
Kjo ekziston brenda vendeve, ku virusi dhe pasojat e tij ekonomike kanë qenë më të vështira për të varfërit, të rinjtë, gratë dhe pakicat etnike. Ekziston gjithashtu midis vendeve, me bankat qendrore dhe ministritë e financave në vendet e përparuara që kanë shumë më shumë hapësirë për të zbutur ndikimin e bllokimeve se në pjesët e varfëra të botës.
Si FMN ashtu edhe Banka Botërore, e kanë të qartë se nuk mund të ketë fitore përfundimtare në betejën kundër Covid-19 derisa të gjithë të vaksinohen.
Problemi nuk është thjesht se vendet në zhvillim nuk kanë doza të mjaftueshme; është se sistemet e tyre shëndetësore janë të dobëta dhe kanë mungesë të stafit të trajnuar.
Në mënyrë të ngjashme, nëse bota do të bëjë tranzicionin në një të ardhme me karbon zero, vendet në zhvillim duhet të përfshihen me patjetër. Kjo do të thotë burime shtesë financiare. E gjithë kjo në një kohë kur frika e një krize të re nga borxhet është e përhapur në vendet në zhvillim.
Kushtet e vendosura si çmim për mbështetjen financiare janë shpesh drakoniane dhe kritikët vërejnë diferencën midis retorikës së drejtoreshës të menaxhimit të FMN-së, Kristalina Georgieva dhe politikave të imponuara nga misionet e organizatës së saj në vendet në luftë.
Disa nga kritikët e presidentit e akuzojnë atë se nuk është radikale sa duhet; të tjerët janë të bindur se paratë nga Rezerva Federale e SHBA dhe shpenzimet e deficitit nga Thesari i SHBA nënkuptojnë në mënyrë të pashmangshme inflacion më të lartë.
Duke rikujtuar fjalët e ekonomistit Milton Friedman , gjithçka mund të përfundojë me lot dhe dhimbje.
Qasja e Biden për drejtimin e ekonomisë – shpenzimet e lira dhe qëndrimi i ashpër me Kinën ka më shumë të përbashkëta me atë të paraardhësit të tij të menjëhershëm sesa me Obamën.
Ndryshimi i qëndrimeve është shkaktuar pjesërisht nga mungesa e rezultateve. Masat nuk çuan në rritje të investimeve private dhe një rritje më të shpejtë siç u premtua.
Në vend të kësaj, viti 2010 ishin një dekadë e humbur e standardeve të jetesës, gjë që shpjegon pse qasja e Biden për ekonominë është një hit për votuesit amerikanë.
Krizat inkurajojnë gjithashtu eksperimentet. Skemat e mëtejshme për të subvencionuar pagat e atyre që nuk janë në gjendje të punojnë nuk janë të njëjta me të ardhurat bazë, por ato janë mjaft të ngjashme për t’i mësuar njerëzit me idenë.
Nevoja dhe jo ideologjia shpjegon pse Rishi Sunak ka shpenzuar më shumë se 400 miliardë funta vitin e kaluar në programet e mbështetjes emergjente në Mbretërinë e Bashkuar.
Ata që menduan se kriza financiare do të rezultojë në një sfidë të konsensusit të Uashingtonit nuk gabuan. Politikat e vjetra vërtet po vihen në dyshim. Thjesht u janë dashur 10 vite më shumë nga sa ata prisnin, kjo është e gjitha. / Nga Larry Elliott, The Guardian
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Kriza ekzistenciale’ e Evropës!
‘The Economist’: Trauma kolektive që po shkakton Covid
‘Tani nuk është koha për rritje taksash’
