Motivi për mobilizimin ushtarak të Rusisë në kufirin me Ukrainën është i paqartë.
Politika e jashtme e Vladimir Putin ka për qëllim të sfidojë dhe ngatërrojë ndërkombëtarët.
Rusët nuk kanë asgjë për të fituar nga dërgimi i Kremlinit me dhjetëra mijëra ushtarë, plus tanke dhe artileri, për të kërcënuar një shtet fqinj, ashtu siç nuk panë asnjë përfitim material në aneksimin e Krimesë në 2014.
Përkundrazi, ata vuajtën nga sanksionet ndërkombëtare.
Por aventurat ushtarake të Putinit e lejojnë atë të paraqitet si një njeri i fortë që sfidon perëndimin.
Marrja e territorit që dikur ishte në Bashkimin Sovjetik ishte thelbësore në fushatën për të rivendosur krenarinë kombëtare pas humbjes së statusit të superfuqisë.
Kjo axhendë është jetike për një president i cili nuk ka asgjë tjetër për t’i ofruar popullit të tij.
Korrupsioni endemik dhe autoritarizmi ngacmues kanë prodhuar amulli ekonomike.
Në mungesë të një plani për ta bërë Rusinë konkurruese në sferat civile, Kremlini mbështetet në sjelljen ushtarake, spiunazhin kibernetik dhe ligësitë gjeopolitike për të provuar se nuk mund të injorohet.
Kjo dinamikë përbën një kërcënim të menjëhershëm për sovranitetin e Ukrainës dhe një sfidë të përsëritur për aleatët e saj.
Dominic Raab, sekretari i jashtëm, u takua të mërkurën me homologët e tij amerikanë, francezë dhe gjermanë për të diskutuar situatën e përshkallëzuar.
Në teori, NATO qëndron prapa Kievit.
Mbështetja është “e palëkundur”, sipas Jens Stoltenberg, sekretari i përgjithshëm i aleancës.
Antony Blinken, sekretari i shtetit i SHBA, e ka përshkruar sjelljen e Rusisë si “shumë provokuese”.
Nëse SHBA ndërhyn, kjo do të merret nga Z. Putin si licencë për të zgjeruar atë që ai e sheh si “sferën e tij të ndikimit” në Evropë – ndoshta me forcë.
shtria ukrainase është stërvitur dhe pajisur më mirë sesa ishte në 2014, falë ndihmës së NATO-s (dhe armatimit amerikan), por kjo aftësi e shtuar mund të mos e pengojë Rusinë.
Frika nga një reagim i brendshëm sapo viktimat të fillojnë të rriten do të ishte një pengesë më e madhe.
Londra është skifter në marrëdhëniet me Rusinë (veçanërisht që nga helmimet në Skripal), por Parisi dhe Berlini kanë tendencë të jenë më të kujdesshëm në përballjen me Kremlinin.
Ka çështje tregtare, si dhe strategjike në lojë – jo më e rëndësishmja prej të cilave është një projekt tubacioni për transportimin e gazit rus në Gjermani.
Bashkimi Evropian nuk ka vendosur për koordinimin e politikës së jashtme.
Kontinenti varet nga Amerika për sigurinë e saj në mënyra që provojnë durimin e Uashingtonit.
Donald Trump ishte i ashpër dhe dashakeq në atë pikë, por zhgënjimi i tij nuk ishte i jashtëzakonshëm.
Sa më të gjëra ndarjet brenda NATO-s, aq më shumë hapësirë sheh Putini për manovrat e tij problematike.
Dhe kjo e vë në rrezik Ukrainën dhe stabilitetin e Evropës Lindore.
Nuk ka asnjë mënyrë të thjeshtë për të trajtuar Rusinë kur politika e saj e jashtme kushtëzohet nga nacionalizmi paranojak dhe loja cinike për një audiencë të brendshme përmes nxitjes së konfliktit ndërkombëtar.
Por pika e fillimit për demokracitë në të dy anët e Atlantikut duhet të jetë solidariteti i qartë me një shtet sovran që tashmë ka vuajtur nga agresioni territorial i Kremlinit dhe kërcënohet nga ai edhe një herë.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Dorëzohet” Rusia, i kthen tri anijet Ukrainës
“Putini po luan me zjarrin”!
