Butoni i madh i kuq ishte menduar si emblema e një marrëdhënie të rinovuar, të ngrohtë midis Amerikës dhe Rusisë, dhe Amerikanët menduan se ata e kishin zbukuruar atë me fjalën “rivendosje”. ”
Ne kemi punuar shumë për të marrë fjalën e duhur ruse”, tha sekretarja e shtetit, Hillary Clinton, ndërsa i paraqiti dhuratën ministrit të jashtëm rus, Sergei Lavrov. “A mendoni se e kuptuam?”
Lavrov buzëqeshi. “E kuptuat gabim”, tha ai, ndërsa të dy shtynë butonin së bashku. Fjala ishte në fakt “mbingarkesë”.
Kjo ishte në vitin 2009, kur administrata e Presidentit Barak Obama ishte e re.
Dymbëdhjetë vjet më pas, Lavrov mbetet në rolin që ka mbajtur që nga viti 2004.
Por tani, ndërsa ai përballet me një administratë tjetër amerikane, ai po lufton me diplomatët që kanë pasur ca kohë për të mësuar edhe në këtë detyrë, shumë prej tyre gjatë tetë viteve të administratës së Obamës.
Ndërsa gjatë presidencës së tij, Donald Trump ndoqi versionin e tij të veçantë të një rivendosjeje me Presidentin Vladimir Putin të Rusisë – duke bërë shaka me të në lidhje me ndërhyrjen e zgjedhjeve ruse dhe duke thënë se të dy e pëlqyen njëri-tjetrin – Presidenti Joe Biden e ka quajtur Putinin një vrasës pa shpirt.
E megjithatë Biden gjithashtu thotë se ai dëshiron të punojë me presidentin rus.
Sa herë që ndihmësit e tij theksojnë se ata janë duke punuar me “aleatë dhe partnerë”, një kunjë e hedhur ndaj Trump, ata gjithashtu theksojnë se po tregohen të ashpër me kundërshtarët e tyre.
Në secilën nga këto çështje, si në vendimin e tij dimëror për të braktisur luftën 20-vjeçare në Afganistan, Biden po përpiqet të zbusë idealizmat e tij të mbajtura prej kohësh në lidhje me rolin e Amerikës me realizëm për botën ashtu siç është.
Qëllimi i tij i përgjithshëm, siç tha një nga këshilltarët e tij, është të ndjekë një “forcim të rendit shumëpalësh, të bazuar në rregulla, në të cilin Shtetet e Bashkuara marrin një rol për t’u siguruar që shtetet autoritare nuk i minojnë ato rregulla”.
Biden po përpiqet të marrë një politikë me dy drejtime, duke u përpjekur menjëherë të rezistojë dhe të lidhet me këto regjime: të kufizojë ambiciet e tyre territoriale dhe të dekurajojë abuzimet e të drejtave të njeriut dhe ndërhyrjet transnacionale, ndërsa punon me ta atje ku interesat e tyre mund të përputhen me ato të Amerikës.
Biden ende nuk ka vendosur anëtarët kryesorë të ekipit të tij të politikës së jashtme, duke përfshirë, në rastin e Rusisë, një drejtor të Rusisë në Këshillin e Sigurisë Kombëtare ose zgjedhjen e tij për numrin tre zyrtar në Departamentin e Shtetit, Victoria Nuland. Ajo ende nuk është konfirmuar nga Senati.
Sipas pikëpamjes së këshilltarëve të Biden, një dështim amerikan për t’i dalë ballë Putin gjatë 12 viteve të fundit ka mundësuar aventurizmin e tij.
Biden nuk befasoi askënd përveç shtypit me sanksionet që ai vendosi javën e kaluar ndaj Rusisë për ndërhyrjen në zgjedhjet amerikane të vitit 2020, kryerjen e sulmeve kibernetike.
Amerikanët gjithashtu bënë të qartë se nëse Rusia vazhdonte të sillej keq, do të shtonin sanksionet.
Putin duket se e ka marrë mesazhin.
E njëjta përzierje e qëndrueshmërisë dhe kërkimit ka karakterizuar qasjen e Biden ndaj Iranit dhe Kinës.
Ai u zotua gjatë fushatës për të ringjallur shpejt marrëveshjen bërthamore me Iranin të negociuar nga Obama dhe shfuqizuar nga Trump.
Por edhe pse Biden bëri presion për negociata të drejtpërdrejta me Iranin, ai zhgënjeu iranianët dhe disa aleatë demokratë, duke mos hequr menjëherë sanksionet e vendosura nga Trump si “presion maksimal”.
Pothuajse 100 ditë më vonë, Presidenti Biden ka treguar se ai mund të marrë një vendim të vështirë, siç bëri për Afganistanin.
Ai ka shumë sfida më tepër përpara tij kur do të kërkohet të vendosë jo vetëm një ekuilibër teorik, por dhe kompromise aktuale midis shpresave të një idealisti dhe pritjeve të një realisti.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Economist/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A do t’ia tregojë Biden vendin Putinit?
