Mattia Ferraresi është kryeredaktori i gazetës italiane Domani.
Italianët nuk prisnin që Mario Draghi të drejtojë qeverinë – ata donin që ai të shpëtonte vendin.
Në shkurt, kur ish-kreu i Bankës Qendrore Evropiane u zgjodh si Kryeministër i Italisë, njerëzit shpresonin se ai do të përdorte reputacionin e tij legjendar për të përshpejtuar një plan vaksinimi , për të zbutur rënien ekonomike, për të negociuar me Bashkimin Evropian për paketën e rimëkëmbjes dhe reformimin e një prej sistemeve politike më këmbëngulëse të parregullueshme.
Por pritshmëritë e mëdha shpesh çojnë në zhgënjime të mëdha.
Në më shumë se dy muaj, Draghi duket se ka humbur vrullin, duke mos arritur të përfitojë nga fryma e rrallë e unitetit kombëtar që rrethoi emërimin e tij.
Italia, një nga vendet e goditur më shumë nga pandemia, është ende mbrapa në administrimin e vaksinave.
Më 13 Mars, komisioneri i sapoemëruar për urgjencën covid-19, Gjenerali Francesco Paolo Figliuolo, paraqiti një plan për të filluar administrimin e një mesatare ditore prej 300,000 doza në ditë, deri në 500,000 doza nga mesi i Prillit.
Asnjë nga këto qëllime nuk u përmbush kurrë.
Më keq, doli që Italia ka vaksinuar kryesisht njerëz të gabuar, dhe ka lënë pas të moshuarit.
Ky dështim ndihmon në shpjegimin pse Italia kishte një normë më të lartë vdekjesh muajt e fundit krahasuar me vendet fqinje.
Më 20 prill, komisioneri për urgjencën tha se kategoritë më të prekshme “nuk janë të mbuluara nga vaksina në një proporcion që garanton sigurinë e tyre”.
Megjithatë qeveria urdhëroi përsëri rihapjen e shumicës së aktiviteteve ekonomike në 26 Prill.
Vendimi ishte një “rrezik i llogaritur” bazuar në të dhënat në dispozicion, tha Draghi, megjithëse qeveria nuk ka specifikuar se cilat janë ato prova.
Arsyeja e qartë prapa rihapjes është politike.
Lidhja e ekstremit të djathtë, një aleat thelbësor i qeverisë së Draghi, ka kërkuar që të lehtësojë kufizimet, duke nxitur zemërimin e pronarëve të restoranteve dhe pronarëve të bizneseve të vogla që protestuan kundër bllokimit dhe u përleshën me policinë.
Draghi, një teknokrat esencial, theksoi mos krijimin e një qeverie teknokratike, por një qeveri politike.
Kjo e la atë në anën e partisë populiste të udhëhequr nga Matteo Salvini, ndërsa dy forcat e tjera të mëdha që mbështesin qeverinë në Parlament – Lëvizja Pesë Yje dhe Partia Demokratike – janë humbur në grindjet e tyre të brendshme.
Draghi tani është përfshirë në manovrimet politike të shkollës së vjetër dhe po shtyhet përreth nga aleatët e acaruar dhe udhëheqësit lokalë.
“Diçka nuk shkon,” shkroi Gianni Del Vecchio në një opsion të ashpër në HuffPost Itali duke kritikuar pavendosmërinë e Draghi.
Mënyra se si Draghi trajtoi çështjen AstraZeneca gjithashtu nxori në pah distancën midis pritshmërive dhe realitetit.
Pavarësisht provave se rastet e rënda të mpiksjes së gjakut janë “shumë të rralla” dhe “përfitimet e vaksinës në parandalimin e covid-19 tejkalojnë rreziqet e efekteve anësore”, Italia vendosi të pezullojë administrimin e saj për disa ditë, duke nxitur hezitimin ndaj vaksinës në një vend që tashmë po shihte hezitim të vaksinave.
Një nënsekretar në Ministrinë e Shëndetësisë vlerësoi se deri në 20 përqind e popullsisë italiane përfundimisht do të refuzojnë vaksinën AstraZeneca.
Në fakt, disa vende evropiane, përfshirë Gjermaninë dhe Francën, pezulluan përkohësisht vaksinën AstraZeneca për të njëjtat arsye.
Pastaj është pozicioni i Draghi-t për çështjet ndërkombëtare.
Kohët e fundit, ai papritur e quajti Presidentin turk Rexhep Tajip Erdogan një “diktator”.
Ndërsa deklarata e guximshme mund të jetë e lavdërueshme në parim, antagonizimi i një aleati të NATO-s mund të mos jetë zgjidhje e mençur në planin afatgjatë.
Plani i rimëkëmbjes i negociuar me Komisionin Evropian, i cili sapo u miratua nga Parlamenti, gjithashtu duket se nuk i plotëson ato që duhen.
Ekonomia e Italisë u tkurr me 9 përqind në vitin 2020 dhe vendi është përfituesi më i madh i fondit të rimëkëmbjes së BE-së të Gjeneratës tjetër.
Por realisht, 222 miliardë euro, në krye me 30 miliardë huazimet e veta, vështirë se do të ristartojnë vendin.
Në karrierën e tij të gjatë, Draghi u specializua në artin e udhëheqjes nga mbrapa.
Ai tani është në qendër të skenës politike. Ai nuk mund të jetë diku tjetër.
Ai duhet të merret me dimensionet më të parëndësishme dhe të rëndomta të politikës dhe të negociojë me partnerët ndërkombëtarë, gjatë gjithë kohës duke projektuar besim në një nga vendet më të goditura nga pandemia.
Draghi, njeriu që shpëtoi euron, duket sikur nuk është i qetë në rolin e tij si shpëtimtari i Italisë.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Trekëndëshi i Fuqisë’ së Draghit
