Për një javë, raketa kineze rrëmbeu vëmendjen globale, ndërsa agjencitë hapësinore dhe ekspertët ndoqën nga afër trajektoren e saj, duke spekuluar se ku mbetjet do të binin .
Në Kinë, megjithatë, administrata hapësinore e vendit qëndroi e heshtur për ditë me radhë mes kritikave që lejimi i një faze kaq të madhe raketash për rënien e lirë drejt Tokës ishte e papërgjegjshme dhe përbënte një rrezik sigurie – megjithëse i vogël – për shumë vende.
Më në fund, të Dielën në mëngjes në kohën e Pekinit, Zyra e Inxhinierisë Hapësinore të Kinës me Njerëz theu heshtjen e saj, duke konfirmuar se mbetjet e raketës ishin zhytur në Oqeanin Indian pranë Maldiveve, pasi shumica e saj ishte djegur në atmosferë.
Për shumë që kanë ndjekur kthimin e raketës, lajmi erdhi si një lehtësim i madh.
Në Kinë, jo vetëm që u pa si një justifikim i dizajnit të raketës, por gjithashtu u përdor nga media shtetërore për të argumentuar se vëmendja e fortë globale ishte thjesht një përpjekje perëndimore për të diskredituar programin hapësinor të Kinës dhe për të penguar përparimin e saj.
“Shpifjet e tyre ishin të kota”, tha Global Times, një gazetë e drejtuar nga shteti, në një editorial të Dielën, duke akuzuar shkencëtarët amerikanë dhe NASA për “veprime kundër ndërgjegjes së tyre” dhe “anti-intelektual”.
“Këta njerëz janë xhelozë për përparimin e shpejtë të Kinës në teknologjinë hapësinore”, tha gazeta.
Ndërsa Pekini ka akuzuar prej kohësh vendet perëndimore dhe mediat se e mbajnë Kinën në një standard tjetër, zyrtarët kinezë gjithashtu kanë një përgjigje nacionaliste ndaj çdo kritike, duke e quajtur atë një përpjekje të qëllimshme për të “shpifur Kinën”.
Një mbrojtje e tillë e ashpër është veçanërisht e dukshme kur bëhet fjalë për programin hapësinor të Kinës, një pikë e rëndësishme e krenarisë kombëtare për publikun kinez dhe një burim prestigji për Partinë Komuniste në pushtet.
Mbrojtja ndaj kritikave nga Perëndimi, veçanërisht Shtetet e Bashkuara, ka lindur pjesërisht nga ajo që Pekini e percepton si armiqësinë e Uashingtonit për të bllokuar përparimin e tij përtej atmosferës së Tokës.
Që nga viti 1999, SHBA ka vendosur kontrollet e eksportit në teknologjinë satelitore në Kinë.
Dhe në vitin 2011, Kongresi miratoi një ligj që vendosi kufizime në angazhimin e NASA-s me Kinën.
Si pasojë, astronautët kinezë ndalohen nga Stacioni Ndërkombëtar i Hapësirës (ISS) – i vetmi stacion hapësinor në orbitë dhe një bashkëpunim midis SHBA, Rusisë, Evropës, Japonisë dhe Kanadasë.
Si rezultat, Kina po ndërton stacionin e saj hapësinor, Tiangong (që do të thotë pallat qiellor në kinezisht). Muajin e kaluar, ai nisi me sukses modulin e tij të parë me Long March 5B – raketa që tërhoqi vëmendjen e botës.
Fazat e raketave shpesh bien përpara se të arrijnë orbitën përgjatë trajekteve që mund të parashikohen para nisjes.
Dhe kur ato janë të dizajnuara për të arritur orbitën, ato zakonisht vijnë me pajisje që lejojnë hyrjet më të kontrolluara dhe synojnë oqeanin. Ose lihen në të ashtuquajturat orbita “varrezash” që i mbajnë në hapësirë për dekada ose shekuj.
Raketa kineze, e vlerësuar se peshon mbi 20 ton, është objekti më i madh hapësinor që kthehet i pakontrolluar në Tokë në gati tre dekada.
Ekzistojnë gjithashtu precedentë shqetësues për atë që ndodh në incidente të tilla: stacioni hapësinor amerikan Skylab u shpërbë mbi Oqeanin Indian dhe shpërndau mbeturinat nëpër Australinë Perëndimore kur u kthye në Tokë në 1979.
Por mes thellimit të mosbesimit politik ndaj SHBA dhe mungesës së shkëmbimeve teknologjike, shkëmbimet kuptimplota shkencore ndërkombëtare me Pekinin po anashkalohen në favor të ndezjes së flakëve të zemërimit nacionalist.
Përkthyer dhe përshtatur nga CNN/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Lufta’ SHBA-Kinë/ Rinisin bisedimet tregtare
‘Prit dhe shiko’, strategjia e suksesshme e Kinës
“Armikja e Amerikës nuk është Kina, është…”
