Java e kaluar mund të mbahet mend si një moment historik në luftën kundër ndryshimit të klimës – ose një kohë tjetër në të cilën udhëheqësit amerikanë dhe evropianë, të ballafaquar me efektet e pamohueshme dhe në rritje të ngrohjes globale, premtuan të mos dorëzoheshin.
Të Mërkurën, Bashkimi Evropian zbuloi një plan ambicioz të klimës që do të rriste qëllimin e bllokut për uljen e emisioneve serë në 61 përqind deri në 2030, nga 43 përqind.
Grupi prej 27 vendesh do ta bënte këtë duke rritur çmimin e karbonit që imponon në industritë ndotëse, përfshirë ngrohjen e shtëpive dhe karburantet e transportit, në të paktën 71 dollarë për ton dioksid karboni.
Kjo do të dërgonte një sinjal çmimi shumë më të fortë për bizneset dhe konsumatorët sesa ka sistemi i tij i tregtimit të emetimeve që nga fillimi i tij në 2005, duke i nxitur ata të përdorin karburante më të pastra, të kursejnë energji dhe të blejnë produkte me gjurmë më të vogla karboni.
Plani gjithashtu bën thirrje për heqjen nga përdorimi të automjeteve me benzinë deri në 2035 dhe investime masive në programe të efiçencës së energjisë, siç janë rinovimet e ndërtesave që do të rezultonin në kursime të energjisë.
Çmimi i dioksidit të karbonit është mënyra më e lirë, më efikase për të ulur emetimet, sepse shfrytëzon zgjuarsinë e individëve dhe bizneseve për të gjetur rrugën më të mirë për dekarbonizimin.
Për të kompensuar kostot më të larta të energjisë së konsumatorëve, BE do tu ofronte atyre potencialisht dhjetëra miliarda dollarë ndihmë, të ardhura nga të ardhurat që do të gjeneronte taksa e karbonit.
Për të mos lejuar që industritë të largohen nga Evropa për vendet me taksa më të ulëta të karbonit, BE do të impononte një rregullim të kufirit të karbonit – një tarifë për mallrat nga vendet që nuk kanë politika të rrepta të emetimeve të tyre.
Për sa kohë që detyrimi kufitar kompenson vetëm kostot shtesë me të cilat përballen bizneset evropiane – dhe nuk shërben për të maskuar proteksionizmin e pajustifikuar tregtar – kjo marrëveshje do të kufizonte dëmtimin e bizneset dhe inkurajojnë eksportuesit e huaj që të miratojnë politika më të forta mjedisore të tyre.
Sot nuk dihet nëse politikëbërësit e BE do të qëndrojnë me programin e tyre ose do të ulin politikën kur çmimet fillojnë të rriten, siç kanë ndodhur në të kaluarën.
Ajo që është e qartë është se skica e tyre themelore – emetimet e çmimeve, riciklimi i të ardhurave konsumatorëve, imponimi i një rregullimi kufiri – është përgjigjja më racionale e politikave ndaj ndryshimeve klimatike.
Udhëheqësit amerikanë duhet ta përqafojnë atë gjithashtu.
Në vend të kësaj, republikanët fusin kokën në rërë.
Demokratët duan të veprojnë, gjë që është një përmirësim, por ata duket se favorizojnë caktimin e mandateve dhe shpenzimin e shumave masive të parave, në vend se çmimi i karbonit.
Ata duhet të rimendojnë këtë qasje.
Vendosja e një takse karboni do të rrisë të ardhurat, do të ulë emetimet dhe do të kushtojë më pak sesa programet e mandatit dhe subvencioneve.
Nëse zgjedhja do të ishte midis kësaj politike dhe asgjëje, demokratët duhet të shfrytëzojnë rastin.
Por demokratët nuk janë ende në atë pikë.
Ndryshimi i klimës kërkon një përgjigje agresive, të mirë-hartuar dhe këmbëngulëse.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Administrata Biden gati për të bllokuar Nord Stream 2
