Çfarë saktësisht mendon se po bën Shtëpia e Bardhë?
Këtë muaj, projekti i Vladimir Putinit, gazsjellësi Nord Stream 2, 11 miliardë dollarë, u miratua nga Shtëpia e Bardhë dhe Kancelaria e Gjermanisë kundër dëshirave të Bashkimit Evropian, NATO -s, politikës energjetike të BE -së, Kongresit amerikan dhe fqinjëve të Gjermanisë.
Më keq, të dy nënshkruan një marrëveshje të ashpër për ta mbajtur Rusinë në linjë dhe për ta parandaluar atë që të detyrojë Ukrainën ose Evropën si rezultat i monopolit të saj të energjisë, por nuk kërkuan që Rusia ta nënshkruante atë.
Me fjalë të tjera, marrëveshja është e pazbatueshme.
Ky zhvillim tronditës diplomatik është shqetësues për ne, dhe shtetet-kombe fqinje, të cilët kanë mbështetur përpjekjet e Ukrainës për ta çliruar përfundimisht veten nga korrupsioni i stilit sovjetik, dhe oligarkët dhe kukullat ruse.
Mijëra kanë investuar për të ndihmuar ukrainasit të demokratizojnë dhe reformojnë qeverinë e tyre në mënyrë që të bëhen anëtarë të plotë të komunitetit evropian.
Disa kanë vdekur duke u përpjekur.
Për reformatorët dhe vëzhguesit e informuar të Kremlinit, kjo është përtej zhgënjyes.
Shtëpia e Bardhë nënshkroi këtë “marrëveshje” me Gjermaninë edhe pse është një regjim në largim,
Tragjikisht, ka qenë marrëzi.
Në Dhjetor 1994, tre fuqi bërthamore – Federata Ruse, Mbretëria e Bashkuar dhe Shtetet e Bashkuara – nënshkruan Memorandumin e Budapestit i cili garantonte shenjtërinë e kufijve të Bjellorusisë, Kazakistanit dhe Ukrainës.
Premtimi i tyre ishte i nevojshëm për të bindur të tre që të dorëzonin vullnetarisht armët e tyre bërthamore pas shpërbërjes së Bashkimit Sovjetik.
Por në vitin 2014, pasi një kryengritje demokratike në Ukrainë përmbysi Presidentin e korruptuar të kukullës së Putinit Viktor Janukoviç, Rusia theu kufijtë e Ukrainës dhe organizoi pushtimin dhe pushtimin e 7.2 përqind të Ukrainës.
Duke u fshehur pas përfaqësuesve, Putini pretendoi se këto konfiskime ishin rezultat i kryengritjeve separatiste nga rusët që jetonin në Ukrainë.
Askush nuk u mashtrua nga “të ashtuquajturit “separatistë”, por asnjë nga nënshkruesit e Memorandumit të Budapestit nuk i mbajti zotimet e tyre duke ndërhyrë.
U folën fjalë të forta, Rusia përfundimisht doli nga G8-a e atëhershme, por Moska mbeti e rrënjosur në Këshillin e Sigurimit si dhe në Kombet e Bashkuara.
Në të kundërt, aleatët e dëbuan menjëherë Bashkimin Sovjetik nga Lidhja e Kombeve në Dhjetor 1939 për agresionin kundër Finlandës, si pjesë e një pakti me Gjermaninë.
Rusia dhe Gjermania, të mundësuara nga një Shtetet e Bashkuara të shpërqendruara dhe gjithnjë e më shumë izoluese, shkelin Evropën dhe injorojnë dëshirat e shteteve-kombe të Evropës Qendrore dhe Lindore dhe Baltike.
Që nga viti 2014, Ukraina ka përballuar koston e mbështetjes së ushtrisë së saj (e dyta vetëm në madhësi pas asaj të Francës) për të mbrojtur murin lindor të Evropës nga ndërhyrja nga ushtria e fuqishme e Putinit.
Edhe një herë, Ukraina, Polonia dhe të tjerët nuk mund të mbështeten tek të tjerët për mbrojtje dhe duhet të formojnë një aleancë për të penguar përfundimin përfundimtar të gazsjellësit brenda Gjermanisë.
Ata gjithashtu nuk e kuptojnë se Ukraina – me bujqësinë, burimet dhe teknologjinë e saj – është çelësi për grabitjet e Putinit.
Eksperti i ndjerë i Rusisë, Zbigniew Brzezinski përmblodhi më së miri rëndësinë e tij për Evropën dhe Perëndimin: “Me Ukrainën, Rusia është një perandori dhe pa të, Rusia është një vend i varfër i Evropës Lindore”.
Putini gëlltit prenë e tij dhe i ka shpallur luftë.
Tragjedia është që Shtetet e Bashkuara dhe Gjermania tani i kanë dhënë atij një tubacion me një fluks parash të madhe që do të financojë pushtimet e tij.
Diane Francis është një bashkëpunëtore e vjetër në Qendrën Eurasia të Këshillit Atlantik, kryeredaktore me National Post në Kanada, një profesore e shquar në Shkollën e Menaxhimit Ted Rogers të Universitetit Ryerson dhe autore e dhjetë librave.
Përkthyer dhe përshtatur nga Atlantic Council/ konica.al