Dhe fituesja është… Angela Merkel. Pas 16 vitesh, kancelarja gjermane po largohet.
Votuesit e kombit po sinjalizojnë se duan të qëndrojnë në “Merkelizëm”.
Bota është në trazira dhe, pas Afganistanit, aleanca Atlantike në rrëmujë. Gjermania nuk dëshiron të shqetësohet.
Pas kaq kohësh nën batanijen e rehatisë, premtimi që do nga kancelari i ardhshëm është se jeta mund të vazhdojë si më parë.
Parashikimet për rezultatin përfundimtar të zgjedhjeve të 26 shtatorit duhet të fillojnë me një paralajmërim shëndetësor. Politika e Gjermanisë është copëtuar, duke shumëzuar kombinimet e mundshme për një koalicion qeverisës.
Dhe fushata ka edhe dy javë. Çështja kryesore është disponimi kombëtar për vazhdimësinë.
Sondazhet e opinionit tashmë janë përmbysur. Fushata filloi me një konsensus në Berlin se Partia Social Demokratike (SPD) e qendrës së majtë ishte një humbës i caktuar.
Unioni Kristian Demokratik i Merkelit dukej se e kishte mbytur partnerin e saj të vogël në dy koalicione të mëdha. Qendrorët mes mbështetësve të SPD po ktheheshin në të Gjelbër.
Dhe tani?SPD ka një epërsi të konsiderueshme.
Vlerësimet e CDU janë të ulëta. Armin Laschet, pasardhësi i zgjedhur i Merkel, është penguar në çdo hap. Është tepër vonë për të kaluar te Markus Söder, udhëheqësi më i suksesshëm i partisë simotra bavareze të CDU, CSU. Sa i përket Baerbock -it energjik, freskia është dukur shumë si mungese përvoje.
Votuesit gjermanë favorizojnë Olaf Scholz. Ai është shfaqur si kandidat për kancelar me pretendimin më bindës për të qenë trashëgimtari i Merkel.
Scholz shfaq po aq karizëm sa edhe Merkel. Fushata e tij mburret se ai do të shërbejë si kancelari “Madame”. Ai është i lidhur me “frenimin e borxhit” që mbulon shpenzimet publike të Gjermanisë. Dhe ai nuk ka thënë asgjë që do të angazhonte Gjermaninë për të ndihmuar në përballimin e kërcënimeve të shumëfishuara ndaj rendit liberal ndërkombëtar mbi të cilin bazohet prosperiteti i saj.
Vlerësimet personale të Merkel mbeten të larta.
Megjithatë largimi i saj është shumë i vonuar. Vitet e fundit, kujdesi i saj është shkaktuar nga cinizmi.
Merkel u ankua prej kohësh për mungesën e një partneri të besueshëm në Paris për të gjallëruar bashkëpunimin evropian. Emmanuel Macron siguroi një partner të tillë. Kancelarja gjeti shpejt arsye të tjera për të hedhur poshtë nismat franceze.
Sfida e Kinës ndaj një rendi global të hapur dhe të bazuar në rregulla nuk është lejuar të ndërpresë eksportet e Gjermanisë. As përpjekjet e Rusisë për të destabilizuar aleatët perëndimorë. Vitin e kaluar Merkel mbrojti një marrëveshje të re investimi të BE -së me Pekinin. Këtë vit ajo arriti të mbajë gjallë projektin Nordstream për të tubuar gazin rus direkt në Gjermani.
Sigurisht, ka pasur fjalime të herëpashershme që pranojnë se Berlini duhet të ndajë detyrën e ruajtjes së vlerave të përbashkëta të Evropës në një botë që bie shpejt në një epokë tjetër të konkurrencës së fuqive të mëdha.
Por mesazhi i përhapur që ajo i ka përcjellë elektoratit ka qenë ai që donte të dëgjonte. Gjërat nuk kanë ndryshuar shumë që nga triumfi i perëndimit mbi komunizmin.
Gjermania nuk duhet të shqetësohet shumë nga ngjarjet në botën e përtejme.
Macron nuk është gjithmonë avokati më i mirë për rastin e tij kur flet për ndërtimin e “autonomisë strategjike” të Evropës. Por ai ka të drejtë që, ndërsa bota ndahet në kampe demokratike dhe autoritare, evropianët kanë një zgjedhje.
Ata mund të përkthejnë fuqinë ekonomike të kontinentit në një zë të rëndësishëm gjeopolitik, ose të shikojnë konkurrencën midis SHBA dhe Kinës të përcaktoje kushtet e një rendi të ri botëror.
Nëse është kjo e fundit, ironia është se një Gjermani e fjetur do të jetë ndër humbësit më të mëdhenj.
Përkthyer dhe përshtatur nga Financial Times/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Gjermanët kanë mbetur “në vend numëro”!
Si partia e Merkelit, mund të ndryshojë totalisht, pa të në krye!
