Fitim Zekthi, një nga bashkëpunëtorët më të afërt të Lulzim Bashës, i cili përveçse e vendosi në kryesinë e PD-së, ka 8 vjet që e dërgon në panele televizive, publikoi një foto të vjetër të redaksisë së gazetës “55”, ku ishte së bashku me Çim Pekën, për tu përgjigjur sulmeve ndaj tij.
Konteksti i Zekthit, natyrisht është për të treguar se ai ka qenë një opozitar qendrestar që herët, përderisa ka punuar tek nje gazetë që ka qenë pranë Berishës.
Por në fakt, viktimizimi i tij në sulmin që i bëhet nga njerëzit e Sali Berishës, nuk ka arsye.
Sulmi ndaj tij, por edhe Gjekmarkajt, Mark Markut, Ergys Mërtirit etj, është pikërisht se ata janë sot enturazhi politik i Lulzim Bashës. E si të tillë, ata duhet të marrin përgjegjësinë për të mbajtur çdo lloj breshërie qoftë nga fronit armik, apo nga “fronti mik” siç e quajnë amerikanët në termin ushtarak incidentin kur ushtarët e SHBA qëllojnë pa dashje njëri-tjetrin.
Të vetmit që realisht mund ta cilësojnë veten pjesë e padrejtë e sulmeve të egra që vijnë nga krahu i Berishës janë ato zëra, që kanë qenë e janë edhe sot një pasqyrim i mendimeve të tyre të lira, edhe pse nuk kanë marrë ndonjë favor posti apo politik, si për shembull publicisti Namir Lapardhaja, apo edhe Roland Bejko, një emër me investim qoftë personal, qoftë elektoral apo politik në vite në PD, por që nuk e ka marrë atë çka i takon si pasojë e kontributit.
Megjithatë, nuk është gjë e re linçimi personal si pasojë e politikës në Shqipëri, sidomos kur vjen nga krahu i Sali Berishës, i cili është vërtetë “akademik” në këtë fushë.
Por karma e kësaj historie që lidhet me personazhin e parë, pra me një nga udhëheqësit kryesor të PD-së sot, siç është Zekthi, është se shpërblimin e tij politik, ai e ka ngritur duke sulmuar, sharë, dhe anatemuar në mënyrën më të paskrupullt, këdo që kishte për detyrë ta bënte në karrierën e tij si panelist. Madje në mënyrën më skandaloze, ku ka krijuar edhe një reputacion si sharës publik.
Kulmi i kësaj karriere është padyshim sherri në studio me avokat Ngjelën, ku Fitimi, pa ju dridhur fare qerpiku, e quajti atë: të palexuar e injorant. Po, po. Kështu i tha!
Natyrisht nuk se është i vetmi ky rast, por është njëra hallkë e zinxhirit të një fenomeni që u mbrujt gjithë këto vite, si pasqyrim i ngritjes në karrierë.
Zekthi që i thotë Spartak Ngjelës injorant! Me ç’bazë e të drejtë, me ç’botime apo kërkime, a tituj shkencor arrin ai në përfundimin që një njeri përballë tij, që nuk është dakord me mendimin e tij, ta quaj të pakënduar?! E kush?!
Në fakt, e gjithë kjo që po ndodh, është realisht një nga arsyet e gjendjes, të paktën në aspektin e komunikimit publik, të kësaj opozite.
Njerëz që tallen me të tjerët, i shajnë, i telendisin, e më pas ndodh si tek filmi i mjeshtrave Teodor Laço-Vladimir Prifti, “Dhe vjen një ditë” kur të gjitha ç’ke bërë do të vërviten fytyrës.
E kjo kulturë, është pikërisht pasqyrimi i kësaj gjendjeje që natyrisht nuk është vetëm në përleshjen e sotme mes këtij grupimi, por në të gjithë kulturën e debatit publik në Shqipëri.
Njerëz që për arsye të politikës kanë telendisur njerëz që kanë detyrime jo vetëm shoqërore, por edhe njerëzore në historinë e jetës së tyre.
Që thjesht për shefin e radhës nuk kursejnë sulmet ndaj atyre që kanë ndarë përvoja e vite të karrierës.
Siç nga ana tjetër është edhe tallja e Gjekmarkajt, Zekthit etj nga Peka, duke e krahasuar me Kujtim Gjuzin. Sikur ky i fundit erdhi nga hiçi. Përveçse ka pasur autoshkollë të njohur në Tiranë, Gjuzi ka qenë prej fundit të shekullit të shkuar, një nga figurat e opozitës së djathtë konservatore shqiptare.
Duket se sot, njerëzit e medias të “së djathtës”, kanë arritur nivelin e “elitës” për të gjykuar kush është i zgjuar e budalla, kush serioz e kush qesharak. Por këtë nuk se e bëjnë gjithmonë, por sipas rastit, që natyrisht varet nga sms-ja që u vjen nga lart…
