“Shefat nuk punojnë kurrë sipas orarit të dikujt tjetër,” tha Margarita Simonyan, kryeredaktore e rrjetit televiziv propagandues rt, më 15 shkurt. Ajo po iu përgjigj raporteve të mediave perëndimore se Amerika priste që Vladimir Putin, presidenti i Rusisë, të pushtonte Ukrainën në orën 04:00 me 16 shkurt.
Simonyan ishte e kënaqur se kishte vërtetuar të kundërtën.
“I treguam të gjithëve atë që donim të tregonim,” vazhdoi ajo. Në “48 Ligjet e Pushtetit”, libri më i shitur nga Robert Greene, Ligji 17 mban në ankth lexuesit dhe kultivon të paparashikueshmen.”
Më 15 shkurt, një ditë pasi Sergei Lavrov, ministri i jashtëm i Rusisë, i tha publikisht Putinit se kishte ende mundësi për negociata, veçanërisht negociata për kontrollin e armëve, me Perëndimin, ministria ruse e mbrojtjes njoftoi se do të tërhiqte disa trupa nga kufiri me Ukrainën. Më vonë gjatë asaj dite, Duma, parlamenti rus i kontrolluar nga Kremlini, i bëri thirrje presidentit të njohë “republikat popullore” të Donetsk dhe Luhansk, raporton abcnews.al
Disa menduan se kjo ishte mënyra e Putin për të shpallur fitoren dhe për t’u tërhequr. Edhe pse mocioni i Dumës ishte paraqitur nga Partia Komuniste, ai ishte miratuar në masë të madhe nga përfaqësuesit e partisë së Putin. Duke njohur shtetet dhe rrjedhimisht pretendimet e tyre ndaj rajoneve ukrainase të Donetskut dhe Luhanskut që nuk i kontrollojnë, Rusia do të krijonte një mosmarrëveshje territoriale me Ukrainën.
Më 17 shkurt, mediat ruse raportuan për luftime në vijën e kontaktit në Donbas. Putin tha se “veprimet provokuese” të Ukrainës ishin intensifikuar. Por në një konferencë për shtyp me kancelarin gjerman Olaf Scholz, Putin tregoi se megjithëse do të merrte parasysh votimin parlamentar, ai nuk kishte ndërmend ta vazhdonte ta mirantonte atë.
Sipas Putin, mënyra më e mirë për zgjidhjen e këtij problemi është që Ukraina t’i përmbahet “marrëveshjeve të Minskut” të 2014-15, gjë që do të kërkonte t’u jepte shteteve rebele një autonomi ende të papërcaktuar brenda Ukrainës. “Ne besojmë shumë se partnerët tanë do të ushtrojnë ndikimin e duhur në qeverinë e Kievit,” i tha Putin Scholz dhe gazetarëve të pranishëm.
Sa i përket tërheqjeve të diskutuara, qeveritë perëndimore thonë se kanë nevojë për prova. Sipas SHBA-së, Rusia ka vendosur rreth 150,000 trupa midis Rusisë dhe Ukrainës dhe 30,000 të tjera në Bjellorusi.
Presidenti Joe Biden, i cili e quajti atë vrasës, ka biseduar disa herë me të. Ankesat e Rusisë për raketat e NATO-s të stacionuara në Poloni dhe gjetkë tashmë po meren parasysh.
“Rusia e Putin është një vend që mund të nisë një luftë në shkallë të gjerë”. Siç do të dëshmojnë shumë në Ukrainë, për të mos përmendur Çeçeninë, Gjeorgjinë dhe Sirinë, Putin nuk është aspak një aspak paqësor.
Por për pjesën më të madhe të kohës së tij në detyrë, ideja e përfshirjes së Rusisë në një luftë të madhe me një fuqi të huaj ka qenë një ide që populli dhe elitat e saj mund ta injoronin me siguri.
Në vitin 2014 aneksimi i Krimesë ishte pa gjak. Megjithatë, këtë vit, ai kërkon një luftë gjithëpërfshirëse. Dhe çfarëdo që të ndodhë gjatë ditëve apo javëve të ardhshme, kjo gatishmëri do të jetë një realitet i ri; për sa kohë që Putin të jetë në pushtet.
Ky nuk është vetëm një realitet i ri i frikshëm për Ukrainën dhe, në të vërtetë, NATO-n. Ajo gjithashtu tmerron shumë në elitën e Rusisë. Gjatë dekadave të fundit të Bashkimit Sovjetik, lufta konvencionale me Perëndimin shihej si e pamundur. Në epokën post-sovjetike e gjithë ideja nuk kishte më kuptim.
Rusët dëshironin një mënyrë jetese perëndimore dhe besonin se e vetmja gjë që kishte mbetur mes tyre dhe perëndimit ishte Partia Komuniste. Reformat demokratike u kryen në emër të ekonomisë së tregut dhe konvergjencës me Perëndimin. Kur Putin erdhi në pushtet në vitin 2000, ai gëzonte mbështetjen e klasës së mesme në rritje dhe të Perëndimit, raporton abcnews.al
Nga fundi i viteve 2000, konfrontimi me Perëndimin, i fokusuar veçanërisht në thellimin e marrëdhënieve të tij me ish-fqinjët sovjetikë të Rusisë, u bë qendra e botëkuptimit të Putinit dhe ideologjisë së regjimit të tij.
Në shkurt 2007, në konferencën e sigurisë në Mynih, ai mbajti një fjalim duke sfiduar dominimin e Amerikës dhe duke pohuar ringjalljen e Rusisë.
Një vit më pas, ushtria e tij u zhvendos në Gjeorgji, gjoja për të mbrojtur dy enklava, Abkhazinë dhe Osetinë e Jugut, të cilat kishin kërkuar mbrojtjen ruse; arsyeja kryesore ishte paralajmërimi i vendit për lëvizjet e tij drejt anëtarësimit në NATO.
Gjatë bisedave me biznesmenët, me diplomatët, ekonomistë dhe zyrtarë qeveritarë në Moskë, ata mezi mund të kuptonin pasojat shkatërruese që një luftë do t’i sillte Rusisë – pasoja që do të shkonin përtej sanksioneve specifike.
Importet do të reduktoheshin , firmat do të humbnin vlerën e tyre, aksesi në pjesën më të madhe të pjesës tjetër të botës do të ngarkohej. Kjo elitë ruse ka besuar prej kohësh se pasoja të tilla të tmerrshme e bënë të paimagjinueshme një luftë për një njeri llogaritës si Putin.
Ata e cilësojnë një pushtim të pamundur, në krahasim me perëndimorët. Ata që flasin kundër luftës në këtë mënyrë rrallë do të pranojnë ta bëjnë këtë publikisht dhe sigurisht që nuk do të konsultohen për këtë çështje nga Putin. Por zërat e tyre kanë rëndësi.
Pavarësisht sanksioneve të vendosura ndaj Rusisë në 2014 pas aneksimit të Krimesë dhe agresionit ndaj Ukrainës, ato kanë ulur borxhin në vetëm 20% të PBB-së, kanë ulur inflacionin, kanë krijuar rezerva prej 620 miliardë dollarësh dhe kanë ndërtuar një “ekonomi të fortë”.
Të tjerët janë biznesmenë që arritën të mbijetojnë dhe të ecin përpara pavarësisht nga përkeqësimi i klimës ekonomike dhe armiqtë e Putinit. Shumë nga këta burra dhe gra po kërkojnë rrugë shpëtimi. Gjatë viteve, shumica e elitës kanë bërë kompromise politike dhe morale. Disave nuk u pëlqente shtypja e lirisë politike, por as nuk e kundërshtuan.
Dhe sigurisht ka edhe zyrtarë të nivelit të lartë dhe miqtë e Putin i kanë depozituar paratë në bankat zvicerane dhe në tregun e pronave në Londër. Nëse Rusia pushton Ukrainën, këta persona do të humbasin më shumë.
Paniku i tyre nuk është një efekt anësor i paparashikuar i armiqësisë së Putinit; është pjesë e politikës së tij.
Gatishmëria e Putinit për të derdhur gjak është një kërcënim jo vetëm për Ukrainën. Është gjithashtu një kërcënim për vendin etij, aty ku dikur sistemi i tij funksiononte duke korruptuar elitat, tani bazohet në frikën e tyre.
Fuqia e silovakëve është rritur pas aneksimit të Krimesë në 2014. Por kontrolli i tyre u rrit më tej në kthesën autoritare që mori vendi pas tentativës për vrasjen e Alexei Navalny, lider de facto i opozitës, në vitin 2020.
Siç mund të dëshmojë çdo kryetar bashkie apo guvernator, në mbledhjet e qeverisë merr pjesë një prokuror dhe një përfaqësues i shërbimeve të sigurisë. Kjo po pengon gjithnjë e më shumë përpjekjet për të zgjidhur gjërat. Në vitin 2007, në fillimin e karrierës së tij politike kombëtare, Navalny i përcaktoi aspiratat e tij në termat e “një betejë përfundimtare midis së mirës dhe neutralitetit”.
Duke e trajtuar një pushtim rus si të mundshëm, Perëndimi i ka dërguar një sinjal të fuqishëm elitës ruse. Në të kaluarën, shumë mund ta quanin injorancë ose pafajësi. Nuk ishin ata që rrëzuan një avion civil mbi Ukrainë në vitin 2014, që rrahën protestuesit, që helmuan Navalny, që mbyllën organizatat e të drejtave të njeriut.
Megjithatë, të përballur me perspektivën e agresionit të Rusisë që do të çojë në mijëra viktima dhe poshtërim kombëtar, ata nuk mund të rrinë të heshtur. Loja e Putinit për të krijuar idenë e një luftë të mund t’i sjellë atij disa përfitime jetëshkurtra.
Siç ka theksuar, Navalny, korrja e shpërblimeve për mospërmbushjen e kërcënimeve është një taktikë mbrojtëse, në të cilën ndodhet Putin.
Në vitin 2014, aneksimi i Krimesë formësoi edhe më shumë protestat në rrugë. Rusia po përballet me mungesë të fuqisë punëtore të pakualifikuar dhe të kualifikuar; gjithnjë e më shumë të rinj dhe sipërmarrës e shohin emigracionin si opsionin e tyre të vetëm.
Kjo ide ka të ngjarë të forcohet edhe më shumë. Putin nuk mund të forcojë ligjet, sepse kjo do të kërkonte reforma strukturore që do të destabilizonin politikën. Ai nuk mund të përballet me kërkesat e të rinjve apo të rajoneve, sepse kjo do të kërkonte që ai të largohej. Si një udhëheqës i tillë, ai preferon qëndrimet gjeopolitike dhe lojërat luftarake, ku rezultatet janë të dukshme dhe të kënaqshme, raporton abcnews.al
Ai kërkon të sundojë vendin përmes frikës, dhe jo nga mashtrimi dhe kultivimi i interesave të përbashkëta; nëse ai e kupton Ligjin e 17-të të Fuqisë së Greene, ai nuk ka arritur të kuptojë ligjin e18-të:
“Mos ndërtoni fortesa për të mbrojtur veten – izolimi është i rrezikshëm”.
Një nga fjalët e fundit të Simonyan është se falë kërcënimeve të Rusisë, “ekonomia e Kievit është shkatërruar.” Një çështje e parëndësishme, ndoshta, por e kënaqshme.” Në mungesë të një sulmi në shkallë të plotë, Putin mund të vazhdojë ti shkaktojë dëme Ukrainës me kërcënime dhe sulme kibernetike.
Por sipas Simonyan, efektet në ekonominë e Rusisë kanë qenë gjithashtu të dukshme, dhe se ndërsa Putin ndjen qartë nevojën për t’u treguar rusëve se fqinjët e tyre nuk do të kenë një demokraci të lulëzuar, shumica e Rusisë nuk sheh asnjë përfitim nga kjo, raporton abcnews.al
Ata duan më shumë atë që është e mirë për ta sesa atë që është e keqe për Perëndimin. Ata nuk duan perspektivën e përhershme të luftës, as llojin e shtetit që nënkupton diçka e tillë.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“BE kërkon rrugë për kapërcimin e krizës”
“Putini po luan me zjarrin”!
“Rusia po tenton të krijojë pretekst për luftë”
