Roberto Baggio mbush 55 vjeç. Lojtari më i fortë italian i të gjitha kohërave, i aftë për ta bërë veten të dashur në të gjithë botën edhe nga mbështetësit kryesorë antagonistë në mbarë botën, me pensionimin e tij në 2004, ai sigurisht la një boshllëk të madh.
“Bishtaleci” ishte më shumë se një futbollist. Një ikonë e aftë për të bashkuar disa breza nën atë bisht, në fakt sa ekstravagant, aq edhe brilant në thjeshtësinë e saj. Këmbët e tij super fine dhe një inteligjencë futbolli (dhe jo vetëm) jashtë normës kanë menduar për pjesën tjetër.
Meqenëse ai ka pushuar së luajturi, thuhet se nuk është më e diela, në një këngë të njohur të Cesare Cremonini, i cili u frymëzua gjithashtu nga Roby Baggio në periudhën e tij te Bologna. Futbolli ka ndryshuar shumë vitet e fundit dhe flamujt e famshëm praktikisht nuk ekzistojnë më.
Por Baggio ishte një lojtar ndryshe, sigurisht jo një flamur, pasi kishte ndryshuar shpesh fanellën e tij në karrierë dhe gjithashtu kishte bërë rrokullisje nga njëri rival në tjetrin, i aftë për t’i vendosur të gjithë në një mendje në fushë, pavarësisht nga një karakter shpesh përçarës dhe sigurisht jo konform.
Kampion i të gjithëve – Refreni çdo 2-4 vjet ka qenë gjithmonë “Baggio në ekipin kombëtar”, konstant deri në fund kur dizajnoi futbollin me gola dhe asistime me fanellën e Brescias së vogël, duke merituar një përshëndetje nga një film hollivudian.
Apo në një “San Siro” dhe në festë për kampionatin shoqërues të AC Milan 2003/04. Një finale në kulmin e një karriere të lartë dhe të njohur globalisht, si Maradona, Pelé, Eusebio.
Botërori 94’ – Përmbledhja perfekte e karrierës dhe karakterit të tij është Botërori tashmë legjendar i SHBA-së ’94. Kontrasti midis ekstazës dhe fatkeqësisë, dashuria e fansave dhe ashpërsia e gjykimeve, triumfi dhe zhgënjimi maksimal.
Të gjitha në një turne, të gjitha në një gjest teknik të provuar dhe të testuar mijëra herë në karrierën e tij. Pasi solli Italinë e Sacchi-t në finale nën “tingujt” e golave dhe lojërave që edhe sot, nëse shihen apo dëgjohen të ngërthejnë, në penalltinë vendimtare gabon. Një plagë për një kampion që ka arritur kufirin e fantashkencës.
Antiheroi italian – Nuk është rastësi që karriera e Baggio-s donte ta përfundonte në periferi mes Bologna fillimisht dhe më pas te Brescia. E veçanta e një kampioni si ai, më pak presion, dashuri e njerëzve dhe liri për t’u shprehur brenda dhe jashtë fushës pa kufij të vendosur nga një status më i madh se ai.
Roberto Baggio nuk e ka fshehur kurrë dëshirën për privatësi, pothuajse bezdinë e të pasurit për të jetuar një jetë si personazh publik për shkak të talentit dhe lojërave të tij. Dhe kur “Bishtaleci” pushoi së valëvituri brenda një stadiumi futbolli, ai tha: “Njerëzit habiten kur them se nuk kam më dëshirë t’i vesh përsëri këpucët e mia. Pa topin ndihem i kënaqur dhe i lumtur, jo një dështim”.
Baggio sot pa futboll – Nga viti 2013 e në vazhdim “Roberto”, siç i pëlqente ta quante Bruno Pizzul në komentet e atij Botërori të famshëm, është larguar përfundimisht nga futbolli, duke mos marrë parasysh karrierën e tij si trajner, shumë stresues dhe duke u kujdesur për të.
“Mezi prisja – tha ai në një nga intervistat e rralla të dhëna që nga pensionimi i tij e deri më sot. Largimi nga futbolli më ktheu jetë dhe oksigjen, po mbytesha mes dhimbjeve.”
Një shkëputje e qartë, por në përputhje me një personalitet të fortë dhe të veçantë: “Mungesa e interesit tim duket e çuditshme për të gjithë, por gjykimi për të tjerët në TV më bën të mos ndihem rehat dhe shikoj pak ndeshje, rrallë kënaqem. Kam pasur fatin të jem një futbollist dhe tani kam gjetur diçka që më jep ende kënaqësi”.
Fjalë nga një anti-hero i vërtetë, por që për të gjithë futbolldashësit dhe jo vetëm ishte përkundrazi heroi i vërtetë për dy dekada me thjeshtësinë më të madhe: një top, dy këmbë magjike dhe ai Bisht Hyjnor që i bëri italianët sidomos të ëndërrojnë.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Kush është Armando Broja, talenti i Premier League
