Gjatë fjalimit të Presidentit Biden për gjendjen e bashkimit të martën mbrëma, gjendja e mbështetjes dypartiake për popullin ukrainas dukej të ishte e fortë.
Disa në dhomën e Dhomës ishin të veshur blu dhe të verdhë, ngjyrat e flamurit të Ukrainës. Të tjerë valëvitnin flamujt aktualë të Ukrainës. Ambasadorja e Ukrainës në Shtetet e Bashkuara, Oksana Markarova, ishte e ftuara speciale e zonjës së parë Jill Biden dhe mori duartrokitje të vazhdueshme.
Presidenti amerikan e hapi fjalimin e tij duke vlerësuar ukrainasit.
“Nga presidenti Zelensky tek çdo ukrainas, frika e tyre, guximi, vendosmëria e tyre, fjalë për fjalë frymëzon botën”, tha Biden. “Grupe qytetarësh që bllokojnë tanket me trupat e tyre. Të gjithë, nga studentët, pensionistët e deri te mësuesit, u kthyen në ushtarë që mbronin atdheun e tyre.”
Ai iu lut audiencës në sallë të ngrihej dhe të tregonte se, “Po, ne Shtetet e Bashkuara të Amerikës qëndrojmë me popullin ukrainas”.
Është e vërtetë se ata që i rezistojnë pushtimit të pajustifikuar meritojnë duartrokitje për trimërinë dhe guximin përballë rrezikut. Por ne duhet të jemi të kujdesshëm ndaj romantizimit të tepërt të betejave të ukrainasve në një mënyrë që shfajëson komunitetin ndërkombëtar nga përgjegjësitë e tij morale për t’u siguruar strehim atyre që ikin nga lufta.
Ukrainasit meritojnë më shumë se thjesht shfaqje simbolike të solidaritetit.
Nëse administrata Biden dëshiron vërtet të qëndrojë me ukrainasit, ajo duhet t’u japë statusin e përkohshëm të mbrojtur (TPS) ukrainasve tashmë në Shtetet e Bashkuara – dhe t’i mbrojë ata nga nevoja për t’u kthyer në një zonë lufte aktive.
Statusi i mbrojtur i përkohshëm është një përcaktim humanitar që u lejon shtetasve të huaj të qëndrojnë në Shtetet e Bashkuara për shkak të kushteve të pasigurta në vendet e tyre të origjinës, si konflikti ushtarak, katastrofa mjedisore ose kriza të tjera. Shtetet e Bashkuara i kanë dhënë shumë vendeve këtë status: Sirisë, Jemenit, Haitit, Hondurasit, Venezuelës, Somalisë, El Salvadorit, Sudanit, Sudanit të Jugut, Nikaraguas, Mianmarit dhe Nepalit. Disa përpjekje janë duke u zhvilluar për të shtuar Ukrainën në listë.
Ofensiva e Rusisë në Ukrainë ka vrarë të paktën 353 civilë, shkruan senatorët. Shërbimi Shtetëror i Emergjencave të Ukrainës tha të mërkurën se 2,000 civilë kanë vdekur.
Deri më tani, Biden nuk ka sinjalizuar nëse administrata e tij do t’ua jepte këtë emërim ukrainasve (edhe pse Shtetet e Bashkuara kanë mbyllur ambasadën e tyre në kryeqytetin e Ukrainës dhe paralajmërojnë kundër udhëtimit në Ukrainë). Është e vështirë të imagjinohet kundërshtimi dypartiak ndaj një përcaktimi të tillë.
Në vitin 2020, vetëm rreth 30,000 ukrainas, përfshirë studentë, njerëz të biznesit dhe turistë, iu dhanë viza të përkohshme amerikane.
Kjo do të ishte një mënyrë e prekshme për të ofruar ndihmë thelbësore për ukrainasit – mbështetje që shkon përtej veshjeve blu dhe verdhë, emoji në Twitter dhe fjalë të ashpra për presidentin rus Vladimir Putin.
Ajo që është e lehtë të humbasë, është se mbrojtja e lirisë në mbarë botën kërkon më shumë sesa fuqi ushtarake dhe sanksione ekonomike.
Deportimi i njerëzve përsëri në një zonë lufte aktive është një përzierje e mizorisë. Refuzimi për të lejuar refugjatët të kërkojnë strehim për shkak të ngjyrës së lëkurës së tyre është një shkelje e dinjitetit dhe e të drejtave të njeriut – një mizori me të cilën po përballen afrikanët që ikin nga Ukraina.
Shtetet e Bashkuara duhet të ofrojnë mbrojtje për ukrainasit për aq kohë sa pushtimi rus vazhdon – dhe të jetë shembull për pjesën tjetër të botës që të bëjë të njëjtën gjë.
Realiteti i trishtuar është se kjo duhet të kishte ndodhur vite më parë, kur luftimet shpërthyen në Ukrainën lindore, përpara se konflikti të çonte në mijëra të vdekur civilë. Por bota nuk i dëgjoi thirrjet e Ukrainës atëherë si tani.
Ndaj, solidariteti le të jetë më shumë se sanksionet dhe veshje blu dhe verdhë. Mbrojtja e ukrainasve është më e pakta që Shtetet e Bashkuara mund të bëjnë.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al