Më 26 mars, në stadiumin e Espanyol, do të luhet miqësorja Spanjë-Shqipëri. Dhe mediat iberike kanë intervistuar mesfushori kuqezi Keidi Bare, i cili luan pikërisht me Espanyol.
Keidi Bare ka lindur në Fier. Rruga e tij drejt La Liga-s nuk ka qenë e lehtë. Ai lindi në një vit kur vendi ishte në luftë civile nga i cili u largua shumë shpejt vetëm, i shtyrë nga prindërit që donin që ai të kishte një të ardhme.
Në një bisedë në “ARA”, Bare bën një rishikim të një rrugëtimi të vështirë jetësor që e ka përballuar i vetëm deri tani dhe që e ka bërë të konsolidohet në mesfushën e Espanyol.
Viti 1997 – “Unë di vetëm atë që më kanë thënë prindërit e mi për lutën, e cila u kalua në vështirësi të madhe. Tani po shohim edhe atë që po ndodh në Ukrainë dhe nuk e duam një gjë të tillë. Së bashku ne duhet të bëjmë një botë më të mirë, pa luftë dhe emigrim.
Kam humbur disa nga kujtimet e mia të fëmijërisë pasi kam kaluar shumë vite larg Shqipërisë. Shkova në Greqi për një provë te moshat e Panathinaikos dhe u pranova”.
Rrugëtimi që 11 vjec – “Ishte shumë e vështirë. Udhëtova si në Greqi ashtu edhe në Spanjë pa prindërit e mi dhe tani që jam 24 vjeç jetoj me ta. Më kujtohen muajt e parë, kur kalova shumë keq.
Isha një fëmijë që kishte nevojë për dashurinë dhe mbështetjen e familjes, por munda t’i mbaja në distancë. Në ditët e sotme është shumë e vështirë të shohësh një djalë njëmbëdhjetëvjeçar të largohet nga vendi në kërkim të një të ardhmeje më të mirë dhe të bëhet futbollist”.
Shqipëria – “Në pamundësi për të luajtur ndeshje si profesionist për çështje burokratike në Greqi, u ktheva për gjashtë muaj në Shqipëri, ku munda të bëja debutimin tim për ekipin e parë të klubit të qytetit tim, Apolonia e Fierit. Nuk e prisja ta merrja kaq shpejt, ishte e bukur”.
Të heqësh dorë nga futbolli – “Po, e kam menduar, por më shumë e kisha të qartë se duhet të vazhdoja. Sepse, kur isha te Panathinaikos apo Atletico mendoja se isha në Shqipëri vite më parë me mall për atë që kisha dhe kështu nuk mund të dorëzohesha.
Më kujtohet ndeshja e parë me ekipin e dytë të Atleticos ku shënova gol dhe u dëmtova në kokë gjatë një përplasjeje me gjurin e portierit. Më pas, në vitin 2017, bëra debutimin tim me ekipin e parë.
Po jetoja një ëndërr, sepse nga pritja e një rasti të tillë në Shqipëri kalova të luaja me futbollistë që i shikoja në televizor si fëmijë. Ëndrrat nuk realizohen me fat, por me punë të palodhur.
Më pëlqen të shkoj ditë pas dite, duke parë kundërshtarin e radhës dhe jo përtej. Të gjithë më thonë se them të njëjtën gjë si Simeone, por në jetë, jo vetëm në futboll, duhet të shkosh ditë pas dite sepse nuk e di se çfarë do të ndodhë të nesërmen”.
Telefonata nga Madridi – “Nuk e di se si munda të duroja dy vjet në stërvitjen e Atleticos dhe të mos luaja dot. Po, sepse, përsëri, ngaqë kisha pasaportë jashtë BE-së, nuk mund të luaja derisa të më rregulloheshin letrat.
Ishin dy sezone, gjatë të cilave rijetova atë që kisha përjetuar në Greqi. Ishte shumë e vështirë, nuk e di se si kam duruar apo si e mbajti klubi një lojtar që nuk mund të luante për dy vjet. Nuk kisha të ardhme, thjesht po stërvitesha”.
Paragjykimi si shqiptar – “Fatmirësisht as unë dhe as familja ime nuk kemi pasur asnjë episod të keq, pse jemi nga Shqipëria. Por kjo ndodh në të gjithë botën. Ka njerëz që nuk kanë njohuri të mjaftueshme për një vend dhe kur ndiejnë diçka të keqe për atë vend, tashmë mendojnë keq.
Nëse nuk jeton në një vend dhe nuk sheh gjërat që ndodhin realisht atje, nuk mund të japësh një mendim të mirë. Realiteti shpesh nuk ka të bëjë me disa opinione”.
Espanyol – “Gjeta një dhomë zhveshjeje për dhjetë. Aty fillon. Nëse shtyni dhe formoni një ananas me shokët tuaj të skuadrës, në fund gjërat shkojnë mirë. Ne nuk ndihemi të vetmuar ose nuk ia drejtojmë gishtin askujt kur bën gabim, ne gjejmë dhe piqemi së bashku. Nëse secili shkon në rrugën e vet, askush nuk fiton”.
Miqësorja Spanjë-Shqipëri – “Do të jetë një ndeshje shumë e veçantë. Do të jetë si të luaj në shtëpi për mua. Të luaj me Shqipërinë më mbush me krenari. Kur ndiqja ndeshjet e Kombëtares në televizor, isha shumë i motivuar.
Njerëzit janë shumë të dhënë pas Kombëtares, stadiumet janë gjithmonë plot kur ka ndeshje. Shpresoj që të grumbullohem që të luaj kundër shokut të ekipit, De Tomas”.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Spanja ta fsheh topin, Gjeorgjinë duhet ta mundim”
Laçi e Sadiku, gola vendimtarë për ekipet e tyre
Miqësoret e marsit, tri prurje të reja në Kombëtare
