Çfarë mund të mësojë Biden nga Macron?

Me siguri jeni lehtësuar kur dëgjuat se Emmanuel Macron mundi Marine Le Pen me një diferencë prej 17 pikësh në zgjedhjet presidenciale franceze të së dielës.

Një fitore e Le Pen do të ishte një ndihmë për Vladimir Putin, Viktor Orban dhe Steve Bannon dhe një fatkeqësi për NATO-n, Evropën dhe Francën.

Qendra u mbajt, faleminderit Zotit – sepse Macron qeveriste nga qendra. Ai urrehej nga e majta dhe e djathta ekstreme dhe kurrë nuk i kënaqte plotësisht ata që ishin afër mesit.

Por ai u bë gjithashtu presidenti i parë që u rizgjodh në Francë në 20 vjet.

Ka një mësim për administratën Biden dhe demokratët në Kongres, veçanërisht kur bëhet fjalë për imigracionin.

Një mur kufitar është “një monument për supremacinë e bardhë”, sipas një artikulli të botuar në Bloomberg. Politika e “qëndrimit në Meksikë” është “raciste, mizore dhe çnjerëzore”, sipas Qendrës së Veprimit për Drejtësi. Një ese e botuar nga Instituti Brookings e quan politikën e emigracionit të SHBA-së “një shembull klasik, i pavlerësuar i racizmit strukturor”.

Rezultatet janë zgjedhje politike që janë të këqija për vendin, më keq për demokratët dhe një dhuratë e padëshiruar për të djathtën ekstreme.

Çështja tani është delikate, me administratën e Bidenit që kërkon njëkohësisht t’i japë fund politikës së administratës Trump, si dhe masa që lejon autoritetet kufitare të dëbojnë emigrantët e paligjshëm si masë e shëndetit publik, skadon më 23 maj.

Nuk ka shumë dyshime se çfarë do të ndodhë: Një kufi jugor tashmë i tendosur do të ‘shpërthejë’.

Në vitin 2020 ka pasur 646 822 “veprime përmbarimore” në kufi. Në vitin 2021 numri ishte dy milionë.

A ka një alternativë ligjore praktike dhe të disponueshme për rregullimin e imigracionit? Ku është logjika e përfundimit të ‘Titullit 42’ nëse administrata kërkon të zgjasë vendosjen e maskave sepse pandemia nuk ka përfunduar?

Duke pasur parasysh mungesën e banesave, sa kapacitet ka për të përballuar valën e ardhshme të emigrantëve?

Çfarë tregon dështimi i plotë i administratës në kontrollin efektiv të kufirit për angazhimin e saj për të zbatuar sundimin e ligjit?

Siç raportoi Politico javën e kaluar, disa mendojnë se politika sekrete e administratës është të kërkojë fundin e Titullit 42 për të kënaqur progresistët, duke kryqëzuar gishtat që gjykatat ta vazhdojnë atë.

Kjo nuk është aspak një nga arsyet pse amerikanët zgjodhën Joe Biden.

Gjë që na kthen te shembulli i Francës. Kur Jean-Marie Le Pen kandidoi për president me një platformë kundër imigracionit në vitin 1974, ai mori 0.75 për qind të votave në raundin e parë – më pak se 200,000 vota. Kur vajza e tij Marine garoi me një platformë të ngjashme këtë vit, ajo mori 41.5 për qind në raundin e dytë, ose më shumë se 13 milionë.

Si president, Macron e trajtoi shumë mirë imigracionin – jo për të dobësuar qëndrimin historik të Francës si një shoqëri e hapur, miqësore me të ardhurit, por për ta shpëtuar atë.

Ai ka ka kërkuar që emigrantët të mësojnë frëngjisht dhe të gjejnë punë dhe ka mbajtur një qëndrim të ashpër kundër separatizmit islamik. Por ai është përpjekur gjithashtu ta bëjë Francën një vend më mikpritës për imigracionin legal.