A mund të jemi akoma optimistë për Amerikën?

Pesimizmi vjen në shumë forma. Ka pesimizëm progresiv: Vendi po anon drejt fashizmit të kapelës MAGA ose një versioni të ri të “Përrallës së Shërbëtores”.

Ekziston një pesimizëm konservator: institucionet, që nga shkollat ​​fillore deri te Pentagoni, të gjitha janë kapluar nga pesimizmi.

Ka Afropesimizëm: Zezakët janë përjashtuar gjithmonë nga racizmi sistematik dhe i pazhdukshëm.

Ekziston pesimizmi i klasave të mesme të bardha dhe punëtore: Vendi dhe vlerat që ata kanë njohur për breza po rrëmbehen nga elitat e vetëkënaqur, që merren me veten, të cilët i shohin me përbuzje.

Ekziston edhe pesimizmi i mesit: Po humbasim kapacitetin institucional, normat kulturore dhe guximin moral të nevojshëm për të arritur kompromise pragmatike pothuajse në çdo nivel të shoqërisë.

Këto lloje të ndryshme pesimizmi mund të arrijnë në përfundime kontradiktore, por ato bazohen në realitete të pamohueshme.

Në vitin 2012, kishte rreth 41,000 vdekje nga mbidoza në Shtetet e Bashkuara. Vitin e kaluar, numri shkoi në 100,000. Në vitin 2012, kishte 4.7 vrasje për çdo 100,000 njerëz. Vitin e kaluar, arriti në rreth 6.9, një rritje prej 47 përqind.

Një dekadë më parë, rrallë keni dëgjuar për grabitje makinash. Tani, ata janë kudo. Vjedhje dyqanesh? Po ashtu. Shëndeti mendor i vendit ishte në rënie përpara pandemisë, me një rritje prej 60 për qind të episodeve depresive mes adoleshentëve midis 2007 dhe 2019.

Gjithçka që dimë për efektet e izolimeve dhe mbylljeve të shkollave tregon se situata është përkeqësuar shumë.

Ekonomia tregon një histori të ngjashme.

“Amerika e shekullit të njëzet e një ka arritur në një farë mënyre të prodhojë dukshëm më shumë pasuri për ata që ishin deri tani të pasur, edhe pse ofroi dukshëm më pak punë për punëtorët e saj,” vuri në dukje Nicholas Eberstadt i Institutit Amerikan të Ndërmarrjeve në një ese. Kjo vjen pjesërisht nga humbja e krenarisë, qëllimit dhe dinjitetit në punë – ka patur rritje shumë të madhe të vdekjeve të amerikanëve të bardhë të moshës së mesme, shpesh nga vetëvrasja ose abuzimi me substanca.

Lista vazhdon, por ju e kuptoni thelbin.

Pra, pse jam ende optimist kur bëhet fjalë për Amerikën?

Sepse kundërshtarët tanë janë të dobët. Këtë javë pati dy ngjarje që na e kujtuan këtë.

Në Moskë, Vladimir Putin mbajti fjalimin e tij të zakonshëm të 9 majit për Ditën e Fitores, në të cilin ai përsëriti, gjithçka për hir të një lufte që po shkon keq për të.

Putini po zbulon me vonesë se fuqitë për të poshtëruar, përmbysur dhe shkatërruar janë forca më të dobëta sesa fuqitë për të tërhequr, frymëzuar dhe ndërtuar – fuqitë që kombet e lira i posedojnë pothuajse si një e drejtë.

Kremlini mund të jetë ende në gjendje të shkojë drejt diçkaje që mund ta quajë fitore.

Por shpërblimi i saj do të jetë kryesisht rrënojat.

Pjesa tjetër e Ukrainës do të gjejë mënyra për të lulëzuar, në mënyrë ideale si një anëtare e NATO-s dhe Bashkimit Evropian.

Ndërkohë, në Shangai, më shumë se 25 milionë njerëz mbeten të izoluar. A mendon dikush ende se trajtimi i pandemisë nga Kina – mashtrimet e saj, vaksinat e saj mediokre, një politikë zero-Covid që dështoi dukshëm dhe tani ky izolim  – është një model për pjesën tjetër të Botës?

Me gjithë përparimin e saj të pamohueshëm gjatë 45 viteve, Kina mbetet një regjim Potemkin i fiksuar pas nxitjes së iluzioneve: për harmoninë e brendshme (e ndihmuar nga një sistem i gjerë mbikëqyrjeje dhe kampe paraburgimi); për inovacionin teknologjik (të ndihmuar nga vjedhja e paprecedentë e pronës intelektuale); për rritjen e pandalshme ekonomike (të ndihmuar nga statistikat). Iluzionet kanë një çmim të rëndë: mohimin sistematik të së vërtetës, madje edhe vetë regjimit.

Sundimtarët që arrijnë të besojnë propagandën e tyre në mënyrë të pashmangshme bëjnë llogari të gabuara, shpesh katastrofike. Shikoni Putinin, i cili vërtet besonte se kishte një ushtri të aftë.

Kjo më kthen në Shtetet e Bashkuara. Ashtu si diktaturat reklamojnë pikat e tyre të forta, por fshehin dobësitë e tyre – si për të tjerët ashtu edhe për veten e tyre – demokracitë bëjnë të kundërtën: Ne fiksohemi pas dobësive tona, edhe pse harrojmë pikat tona të forta. Ai është burimi i pesimizmit tonë. Por është gjithashtu, paradoksalisht, forca jonë më e madhe: duke mos refuzuar t’i hedhim sytë nga të metat tona, ne jo vetëm që i pranojmë ato, por gjithashtu fillojmë t’i rregullojmë ato.

Ne e rimendojmë. Ne përshtatemi. Nne gjejmë mënyra të reja për t’u rritur.