Historia e politikës së jashtme të SHBA-së mund të përmblidhet në një ideologji: “Amerika e para”. Historia konfirmon gjithashtu se “America First” ishte Amerika në gjendjen më të keqe: slogani i izolacionistëve të para Luftës së Dytë Botërore, të cilët i kërkuan administratës Roosevelt të shmangte telashet e Evropës.
Marrja e përgjegjësive globale të Shteteve të Bashkuara të pasluftës e margjinalizoi një ideologji të tillë – derisa Donald Trump shkoi në Shtëpinë e Bardhë në vitin 2016 duke listuar kostot e padrejta të angazhimeve të SHBA-së për sigurinë dhe marrëveshjeve tregtare.
Pra, nuk është çudi që kundërshtimi ndaj kërkesës së administratës Biden për ndihmë prej 40 miliardë dollarësh për Ukrainën do të rishfaqej, kryesisht në qarqet republikane, apo që kundërshtimet do të ishin shumë.
Dhoma e Përfaqësuesve e udhëhequr nga Demokratët miratoi ndihmën me një shumicë dypartiake të martën, por të gjitha 57 votat kundër saj erdhën nga radhët e GOP. Masa pritet të kalojë në Senat; ajo mbështetet nga pjesa më e madhe e GOP, duke përfshirë udhëheqësin e pakicës Mitch McConnell (R-Ky.), i cili vizitoi të shtunën.
Por senatori Rand Paul (R-Ky.), duke thënë: “Betimi im i detyrës është për Kushtetutën e SHBA, jo për ndonjë komb të huaj”, e ngadalësoi mr pengesa procedurale. Paul sugjeron – në mënyrë hiperbolike – se shpenzimi i më pak se 0.2 për qind e prodhimit të SHBA-së për të ndihmuar Ukrainën do të nxisë inflacionin.
“Ne nuk mund ta shpëtojmë Ukrainën duke dënuar ekonominë e SHBA-së”, tha ai.
Në fakt pretendime të tilla prekin opinionin publik, prandaj Paul dhe republikanë të tjerë i bëjnë ato. Sigurisht që detyra e parë e qeverisë sonë është ndaj qytetarëve të saj. Aq më tepër arsyeja për të bërë të qartë se angazhimi i sigurisë jashtë vendit nuk është një sipërmarrje me shumën zero, por një investim në situata stabilizuese që përndryshe mund të dalin jashtë kontrollit, me kosto shumë më të madhe për Shtetet e Bashkuara se, të themi, 40 miliardë dollarë.
Agresioni rus në Ukrainë, i cili kërcënon jo vetëm atë vend, por edhe shenjtërinë e kufijve ndërkombëtarë kudo, përfaqëson një situatë të tillë.
Investimi i SHBA-së jo vetëm që është relativisht modest, por është pjesë e një përpjekjeje në të cilën partnerët e NATO-s po japin gjithashtu një kontribut të rëndësishëm – dhe po pranojnë sakrifica të dhimbshme, veçanërisht duke kufizuar importet ruse të energjisë.
Aplikimet e mundshme të Finlandës dhe Suedisë për anëtarësim në NATO, së bashku me vendimin e Gjermanisë për të rritur shpenzimet e mbrojtjes, tregojnë se Evropa në të vërtetë po merr më shumë përgjegjësi.
Përpjekjet e SHBA-së dhe NATO-s po funksionojnë. Lufta e Rusisë “ka ngecur”, madje dhe vetë presidenti Vladimir Putin e pranoi në fjalimin e Ditës së Fitores së Rusisë më 9 maj. Ai nuk mund të pretendonte se kishte patur sukses ose të kërcënonte se lufta do të përshkallëzohej. Megjithatë, kundërshtimi republikan ndaj ndihmës së propozuar për Ukrainën është muzikë për veshët e Putin. Nuk është shumë herët për të pyetur veten – dhe për t’u shqetësuar – se sa të fuqishëm do të jenë ata që duan “Amerikën të parën”, nëse republikanët rimarrin kontrollin e Kongresit në nëntor.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A është ende “Amerika e para”?
Biden tregoi se nuk ndryshon aq shumë nga Trump!
