Javën e kaluar, presidenti francez i rizgjedhur së fundmi Emmanuel Macron parashtroi idenë e krijimit të një “komuniteti politik evropian” të ri, i parë nga shumë njerëz si një zgjidhje për mospranimin e Ukrainas në BE, duke mbajtur gjithashtu Mbretërinë e Bashkuar brenda sferës së ndikimit evropian.
Pranimi i Ukrainës në BE ka gëzuar prej kohësh një mbështetje më të madhe në Evropën Qendrore dhe Lindore sesa në Evropën Perëndimore, për shkak jo vetëm të sundimit të ligjit dhe mangësive demokratike, por ndoshta edhe të kulturës konservatore dhe fetare të Ukrainës, më e lidhur siç është me gjysmën lindore të BE-së sesa me perëndimin laik dhe progresiv.
Macron dukej se i kishte të qarta gjërat: “Edhe nëse nesër do t’i jepnim atyre [Ukrainës] statusin e kandidatit për anëtarësim në Bashkimin tonë Evropian … ne të gjithë e dimë shumë mirë se procesi për t’i lejuar ata të anëtarësohen do të zgjaste disa vjet – në të vërtetë , ndoshta disa dekada.”
Propozimi i Macron ishte problematik megjithatë për disa arsye.
Së pari, për Britaninë. Mbretëria e Bashkuar nuk u largua nga BE për t’u kthyer nga dera e pasme. Ndërsa në parim një marrëveshje e lirë tregtare mund të jetë e pranueshme për Londrën, do të ketë shumë dyshime se qëllimi i vërtetë i Macron është të zhbëjë Brexit.
Së dyti, për Evropën Qendrore dhe Lindore. Jo vetëm që komentet e Macron konfirmuan frikën për hezitimin e Brukselit për Ukrainën, por mund të hapin derën për anëtarësimin e nivelit të parë dhe të dytë në BE, një shqetësim në të gjithë Evropën Qendrore dhe Lindore se ata janë dhe do të trajtohen si evropianë të klasit të dytë.
Së treti, ndërsa Macron argumentoi se “një organizatë e re evropiane do t’u lejonte kombeve demokratike evropiane që i përmbahen grupit tonë të vlerave të gjejnë një hapësirë të re për bashkëpunim politik”, propozimi i tij supozoi gabimisht se në fakt ekziston një grup i përbashkët vlerash evropiane për të filluar.
Në realitet, BE-ja tani është shumë e ndarë mes një perëndimi progresiv dhe një lindjeje tradicionaliste.
Kjo është në qendër të betejave të vazhdueshme midis Brukselit nga njëra anë dhe Hungarisë dhe Polonisë nga ana tjetër. BE-ja ndoshta do të ishte më mirë të ndahej në mënyrë konsensuale sesa të federalizohej dhe zgjerohej.
Më në fund, dhe ndoshta më e rëndësishmja, elefanti në dhomë ishte çështja e vetë Rusisë.
Macron e di se Rusia do t’i mbijetojë qeverisë së saj aktuale. Hapja e derës për një shtet të ardhshëm demokratik rus jo vetëm që do të eliminonte një kërcënim të gjatë të sigurisë për Evropën, por do të përfaqësonte një lëvizje të guximshme për të fituar zemrat dhe mendjet e popullit rus.
Në fund të fundit, Evropa Qendrore dhe Lindore mund të udhëheqin.
Hungaria dhe Polonia janë “midis” Evropës Perëndimore dhe Rusisë. Varshava mund të ketë marrëdhënie të mira me Moskën, por ajo ende mbetet kulturalisht dhe politikisht në kundërshtim me Brukselin, një situatë që nuk ka gjasa të ndryshojë.
Atëherë mund të krijohet një rrugë për një Rusi pas Putinit, të pajtuar me Evropën dhe në veçanti me gjysmën lindore kryesisht sllave të BE-së.
Burimi: Express UK
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Biden nuk duhet të bjerë në grackën e Putinit!
