Shtetet e Bashkuara dhe partnerët e tyre të Grupit të Shtatë duhet të përdorin samitin e tyre bavarez për të planifikuar fushatën tjetër kritike të luftës ruso-ukrainase: betejën për mbijetesën ekonomike dhe rindërtimin e Ukrainës.
Rusia po zhvillon një luftë shkatërrimi. Dominojnë predhat e artilerisë dhe logjistika. Nëse të dyja palët ruajnë vullnetin e tyre, qëndrueshmëria ekonomike ka të ngjarë të përcaktojë rezultatin.
Ekonomia e Moskës ka rënë, por shitjet ruse të mallrave do ta mbajnë regjimin e Vladimir Putin të furnizuar me nevojat e luftës për një kohë të gjatë.
Kapaciteti prodhues i Ukrainës, nga ana tjetër, ka rënë nga 40 deri në 50 për qind.
Pothuajse 13 milionë ukrainas kanë ikur nga shtëpitë e tyre. Kievi nuk mund të eksportojë pjesën më të madhe të të korrave të tij për të fituar valutë të huaj.
Supozimet më të mira janë se Ukrainës i duhen ndërmjet 5 dhe 6 miliardë dollarë ndihmë çdo muaj vetëm për të qëndruar në këmbë.
G-7 duhet të krijojë dhe të angazhohet për një plan ekonomik me vlerë qindra miliarda dollarë publike dhe private për të bërë shumë më tepër sesa thjesht përmbushja e nevojave imediate humanitare të Ukrainës.
Një mobilizim ekonomik i asaj madhësie do t’i sinjalizonte Moskës se Rusia po zhvillon një garë financiare kundër një koalicioni që nuk mund ta mposhtë.
Një angazhim i tillë, i kombinuar me një plan për rimëkëmbjen dhe rindërtimin, do t’u ofronte shpresë ukrainasve.
Qendra për Kërkime Ekonomike dhe Politike, një rrjet ekonomistësh me qendër në Londër, rekomandon tre faza: ndihmën emergjente; restaurimi i shpejtë i infrastrukturës dhe shërbimeve kritike; dhe ndërtimin e bazës për rritje të shpejtë dhe të qëndrueshme.
Puna parashikon kostot njerëzore të familjeve të ndara, ndërprerjet e fuqisë punëtore dhe humbjen e arsimit të fëmijëve, përveç nevojave për infrastrukturë fizike.
Rruga e Bashkimit Evropian për anëtarësimin e ardhshëm të Ukrainës drejton integrimin e infrastrukturës, standardeve, investimeve të huaja private dhe zinxhirëve të furnizimit.
Ukraina duhet të jetë bashkëpronarë e planit. Duke vepruar kështu, Ukraina duhet të përballet me pengesat që penguan reformat që nga pavarësia në 1991: korrupsioni, dominimi i oligarkëve që i rezistuan konkurrencës, manipulimi i sektorit të energjisë dhe migrimi i talenteve.
Transparenca dhe përdorimi i aplikacioneve celulare për prokurime, të mbështetura nga gjyqtarë ndërkombëtarë gjatë një tranzicioni, mund të kundërshtojë ryshfetin dhe vjedhjen. Decentralizimi fiskal do të lidhë shpenzimet me mbikëqyrësit e qytetarëve lokalë.
Kur kushtet e sigurisë i mundësojnë Ukrainës të shikojë përtej emergjencave, ndihma duhet të inkurajojë rimëkëmbjen e shpejtë, të kushtëzuar nga përgjegjshmëria dhe arritja e momenteve të matshme dhe të verifikueshme.
Për të filluar jetën ekonomike, Ukraina – si Evropa në 1948 – ka nevojë për strehim dhe strehim bazë, sisteme transporti, infrastrukturë sociale si shkollat dhe objektet mjekësore, dhe inputet kryesore për prodhim.
Ndihma duhet të jetë me grante, jo hua; rreth 90 për qind e mbështetjes së Planit Marshall ishin grante.
Rindërtimi i Ukrainës ofron potencial të madh.
Vendi ka nivele të larta arsimimi; bota ka dëshmuar aftësitë e fuqishme teknologjike dhe dixhitale të Ukrainës. Kapaciteti modern prodhues, i projektuar për një të ardhme me zero karbon, do t’i shërbejë mirë botës.
G-7 në Bavari duhet të bien dakord për një agjenci për të koordinuar këtë përpjekje në partneritet me Ukrainën.
Komisioni Evropian, Fondi Monetar Ndërkombëtar, Banka Botërore, Banka Evropiane e Investimeve dhe agjencitë humanitare të Kombeve të Bashkuara duhet të marrin pjesë të gjitha, por dikush duhet të jetë përgjegjës. Një organizator qendror do të ndihmojë në shmangien e konfuzionit dhe mbivendosjes, duke kursyer kohën e zyrtarëve të Kievit dhe për të siguruar llogaridhënie.
Plani Marshall krijoi një agjenci të pavarur që u mbyll kur mbaroi punën e saj; BE-ja duhet të konsiderojnë krijimin e një modeli të tillë.
G-7 duhet të integrojë ekonominë me një strategji gjeopolitike. Tranziti i hapur i Detit të Zi është jetik për furnizimet globale të ushqimit sot, si dhe për gjeografinë e ardhshme ekonomike të Ukrainës. G-7 dhe Turqia duhet të propozojnë dhe, nëse është e nevojshme, të sigurojnë dhe mbrojnë kalimin neutral për furnizimet ushqimore; duke parë përpara, çdo zgjidhje duhet të sigurojë të drejtën e Ukrainës për tranzit detar.
Koalicioni gjithashtu duhet të inkurajojë Kinën që të ndihmojë në financimin e rindërtimit dhe në këtë mënyrë të distancohet nga gabimi i Rusisë. G-7 duhet gjithashtu të mbështesë vendet në zhvillim që përballen me ushqimin, energjinë, klimën, Covid-19 dhe kërcënime të tjera ndaj elasticitetit.
Amerika e Veriut dhe BE. tashmë kanë autorizuar shuma të mëdha.
Megjithatë, udhëheqësit e G-7 duhet të vendosin nëse duan që Ukraina të mbijetojë – dhe përfundimisht të përparojë – si një demokraci e pavarur dhe sovrane.
Legjislaturat dhe publiku i tyre ka më shumë gjasa të ruajnë vendosmërinë e kohës së luftës nëse qeveritë mund të shpjegojnë se si ndihma tani kontribuon në një plan koherent për fitoren përfundimtare të Ukrainës.
Së fundi, G-7 duhet të deklarojë se Rusia i detyrohet kompensim Ukrainës sipas ligjit ndërkombëtar.
Gjatë Luftës së Dytë Botërore, huadhënie-qiraja ndihmoi aleatët e SHBA-së të mposhtin një armik të përbashkët. G-7 duhet të niset nga ajo përvojë duke vendosur t’i japë Ukrainës mjetet për të fituar si fushatat ushtarake ashtu edhe ato ekonomike.
Robert B. Zoellick ka shërbyer si president i Bankës Botërore, përfaqësues tregtar i SHBA-së dhe zëvendëssekretar i shtetit. Ai është autor i “Amerika në botë: Një histori e diplomacisë dhe politikës së jashtme të SHBA”.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
