Disa prej autorëve më të famshëm në botë, kanë shkruar dorëshkrime që nuk do të botohen për një shekull – pse?
Nga: Richard Fisher
Në një pyll në veri të Oslos në Norvegji, më shumë se 200 njerëz u mblodhën për të parë një ceremoni. Ata kishin ecur në një kortezh – disa me qentë e të tjerë me fëmijët e tyre – përgjatë shtigjeve me zhavorr, të drejtuara nga shigjeta në tokë të bëra nga ashkla druri të spërkatura. Ajri mbante një aromë gjilpërash pishe, trungje të djegura dhe kafe të fortë norvegjeze.
Në destinacionin e tyre – një pyll i mbjellë së fundmi – njerëzit u ulën ose u përkulën në një shpat të mbushur me pemë bredh. Çdo pemë ishte ende vetëm rreth 1 metër (3 këmbë) e lartë, por një ditë, kur bredhi të jetë më shumë se 20-30 herë më i madh, ata do të japin letrën për një koleksion të veçantë librash. Të gjithë atje e dinin se nuk do të jetonin për ta parë këtë të ndodhte, as nuk do të arrinin t’i lexonin librat.
Kjo ishte ceremonia e Bibliotekës së Ardhshme 2022, një projekt arti 100-vjeçar i krijuar për të zgjeruar perspektivat e njerëzve për kohën dhe detyrën e tyre ndaj pasardhësve. Çdo vit që nga viti 2014, artistja skoceze Katie Paterson – së bashku me homologen e saj norvegjeze Anne Beate Hovind dhe një grup të besuarve – ka ftuar një shkrimtar të shquar të dorëzojë një dorëshkrim dhe komisionimi do të vazhdojë deri në vitin 2113. Më pas, një shekull pas projektit filloi, më në fund do të publikohen të gjitha.
Filloi me autoren Margaret Atwood, e cila shkroi një tregim të quajtur Scribbler Moon, dhe që atëherë biblioteka ka kërkuar parashtrime nga e gjithë bota, me vepra të romancierit anglez David Mitchell, poetit islandez Sjón, Elif Shafak të Turqisë, Han Kang nga Koreja e Jugut dhe poeti vietnamezo-amerikan Ocean Vuong.
Këtë vit, autori zimbabvean Tsitsi Dangarembga dhe shkrimtari norvegjez Karl Ove Knausgaard erdhën në pyll për të dorëzuar tregimet e tyre (së bashku me autorët e kthyer Mitchell dhe Sjón). Të ndaluar nga zbulimi i përmbajtjes së veprës së tyre, ata mund të ndajnë vetëm titujt: Dangarembga e quajti të sajën Narini dhe Gomarin e saj – Narini rrjedh nga një fjalë zimbabveane për “pafundësi” – ndërsa Knausgaard paraqiti një titull më enigmatik, thjesht: Libri i verbër.
Të gjitha dorëshkrimet do të ruhen për gati një shekull brenda sirtarëve prej xhami të mbyllur në një cep të fshehur të bibliotekës kryesore publike të Oslos, brenda një depoje të vogël prej druri të quajtur Dhoma e Heshtjes. Në vitin 2114, sirtarët do të zhbllokohen dhe pemët do të copëtohen – dhe 100 histori të fshehura për një shekull do të publikohen më në fund me një hap.
Autorët – dhe të gjithë të tjerët që ishin në Oslo atë të dielë – e dinin se me siguri nuk do të jetonin për ta parë këtë të ndodhte. “Është një projekt që nuk po mendon vetëm për ne tani, por për ata që nuk kanë lindur”, shpjegon Paterson. Madje, shton ajo, “shumica e autorëve nuk kanë lindur ende”.
Pra, pse të ndërtohet një bibliotekë ku askush sot, nuk mund t’i lexojë librat? Dhe çfarë mund të mësohet nga historia e saj, deri tani?
Projekti “Biblioteka e së ardhmes” është një nga projektet e shumta artistike që kam hasur vitet e fundit dhe që synon të nxisë të menduarit afatgjatë. Gjatë viteve të fundit, unë kam shkruar librin e titulluar “Pamja e gjatë”, që është arsyeja pse bota duhet të transformojë perspektivën e kohës. Gjatë rrugës, kam dëgjuar një kompozim muzikor që do të luajë për 1 000 vjet, kam lexuar një poemë të pafund, të ngulitur në një rrugë hollandeze një shkronjë në një kohë dhe kam marrë një ftesë me kornizë, për një festë në vitin 2269.
Kjo nuk do të thotë se “Biblioteka e së ardhmes” duhet parë si sakrificë. As nuk besohet, siç sugjeroi dikur një kritik, se është një kapsulë kohore elitare, që përjashton njerëzit. Ka argumente, se qëllimi kryesor i një biblioteke është vënia e librave në dispozicion për të gjithë, por projekti ofron përfitime të tjera, të ndryshme, për ata që merren me të në ditët e sotme.
Të zbulosh dhomën e heshtur, është si të hasësh një portal në një botë tjetër. Pasi të keni ngritur një sërë shkallësh lëvizëse, në pesë kate – duke kaluar studentët, që punojnë në tavolina dhe fëmijët duke shfletuar librat me figura – mbërrini në atë që duket si një shpellë prej druri, në një cep të qetë mes rafteve të librave. Pasi të keni hequr këpucët, mund të hyni.
Brenda, kreshtat përgjatë mureve rrethojnë hapësirën e vogël, me 100 sirtarë xhami, të mbyllur – një, për secilin prej dorëshkrimeve. “Duket si të jesh brenda një peme”, – thotë Paterson. “Është magjike, sepse është shumë e vogël dhe intime: e rrethuar nga pemët dhe drita, që shkëlqen nëpër sirtarët e dorëshkrimeve”.
Në fund të fundit, “Biblioteka e së ardhmes” është një lloj shprese – një deklaratë besimi në mundësitë që mund të kenë fëmijët tanë, për një kohë të gjatë.
Kur fola me Patersonin, ajo vuri në dukje se ndërsa vetë, nuk do t’i lexonte kurrë librat, kishte të paktën një pjesëmarrës në ceremoni – i biri, i cili do të ishte në të 90-at, në shekullin e 22-të. Fundjavës, ai nuk kishte asnjë ngurrim të endej me autorët e famshëm dhe t’u bënte atyre pyetje. Gjatë një momenti solemniteti të qetë, duke parë shkrimtarët që hynin në dhomën e heshtjes, për të vendosur dorëshkrimet e tyre në sirtarë, ai bërtiti: “ÇFARË KA BRENDA?” (Në fakt, këtë po mendonim të gjithë.) Mitchell – ende me çorape, pasi hoqi këpucët për të hyrë në dhomë – u ul pranë tij në dyshemenë e bibliotekës dhe i tregoi atë që kishte parë. Më pëlqen të imagjinoj, se ai zbuloi edhe disa detaje rreth historisë së tij sekrete, por kjo, sigurisht që do të ishte e ndaluar.
Më pas, Patersoni e mori për dore djalin e saj dhe e çoi brenda, për ta parë nga afër. Ai ende nuk e dinte, por ky vend, pylli dhe komuniteti që mblidhet këtu një herë në vit, do të ishin pjesë e jetës së tij dhe të nënës së tij, për dekadat e ardhshme – një fije që përshkon jetët e të dyve dhe ndoshta, shumë mër tej. /GSH
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“E kam imagjinuar gjithnjë parajsën një lloj biblioteke”
‘Derisa të besosh te vetja, nuk ke për të pasur një jetë’
“Gazetar, theollog, orator e gjithëmonë poet”
