Vjeshtën e kaluar, anëtarët e Vëllezërve të Italisë – partia e Giorgia Melonit, e pretendur për të zëvendësuar Mario Draghin si kryeministër italian – ndërmorën një “reformë” të ashpër të brendshme.
Shkurt thuhej: jo më mashtrime, jo më deklarata ekstreme, jo më referenca ndaj fashizmit dhe – mbi të gjitha – jo më përshëndetje romake.
Pak më vonë, në prill, ata ndërmorën një tjetër memorandum.
Erdhi në prag të festimeve që çdo vit lëvizja milaneze “ekstra e djathtë” ia kushton Sergio Ramellit, një militant të ri të krahut të djathtë të vrarë jashtë shtëpisë së tij në 1975 nga aktivistët komunistë. Memorandumi u kërkoi me forcë anëtarëve të partisë që të mos merrnin pjesë në demonstratë. Ndërkohë, partia – në qytetin Lodi, në Lombardi – kishte ndërmarrë tashmë hapa për të përjashtuar një udhëheqës lokal, i cili ishte anëtar i një grupi politik të konsideruar shumë radikal.
Nga jashtë, këto tre episode mund të duken pak të rëndësishme.
Por për të djathtën radikale italiane – ajo që dikur quhej “Zona” – është e pamundur të injorohen. Për ta, kjo tregon se Vëllezërit e Italisë nuk janë më një parti “ekstreme e djathtë” apo “post-fashiste” apo “identitare”. Dhe as ata thjesht nuk po përpiqen të vendosin një maskë të respektueshme dhe ta fshijnë fashizmin e tyre.
Unë kam njohur shumë “post-fashistë”, dhe Giorgia nuk është një prej tyre.
Në të vërtetë, nëse pyetni shumicën e njerëzve në të djathtën radikale, ata do të thoshin se ajo është pak më shumë se një konservatore, ekonomikisht liberale, centriste.
Giorgia Meloni është një “nerd”, jo një radikal. Ajo studion dhe lexon shumë, i përbuz termat si “sovranizëm” dhe punon ditë e natë për ta treguar veten si një konservatore e modës së vjetër pro-familjes. Ajo nuk është frymëzuar aq shumë nga Marine Le Pen, sa nga Viktor Orbán (konservator për çështjet kulturore, më tepër pro-establishment për çështjet ekonomike). Ajo preferon Roger Scruton më shumë se Alain De Benoist. Nëse ajo nuk do të ishte një politikane, ajo mund të përpiqej të ishte si Jordan Peterson.
Ajo është përshkruar shpesh si një populiste e pëlqyeshme për njerëzit për shkak të theksit të saj romak.
Por ajo nuk është. Dhe ajo me siguri nuk do të bëhet e tillë në të ardhmen.
Nga ana tjetër: nëse shpresoni se ajo do të udhëheqë revolucionin – kundër “Evropës”– ka të ngjarë të zhgënjeheni.
A do ta lejojnë aleatët e qendrës së djathtë, mbështetjen e të cilëve ajo ka nevojë për të hyrë në qeveri – para së gjithash Berlusconi – të ndjekë atë rrugë?
Por ka të ngjarë që ajo të ketë një qasje shumë më të butë ndaj kufizimeve të ardhshme të Covid – dhe kjo në vetvete ka të ngjarë të bëjë shumë italianë të lumtur. Por mos prisni më shumë se kaq.
Në të vërtetë, unë jam i gatshëm të vë bast se shumë “të moderuar” në të majtë dhe në të djathtë do ta mbështesnin atë (ndoshta fshehurazi).
Në fund të fundit, ajo është një politikane serioze. Por pas saj ajo ka një parti të dobët dhe të përçarë ideologjikisht.
Ajo mund të jetë edhe një kryeministre e mirë, por mos prisni një revolucion.
Burimi: The Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A mund të rikthehet Salvini pa Berlusconin?
Itali/ Rikthimi i Berlusconit dhe shfaqja e Musolinëve
