Si një nga zgjedhjet më të rëndësishme në afrimin e historisë së pasluftës të Italisë, kandidatja kryesore për t’u bërë kryeministre tashmë po kërkon të ndikojë në skenën ndërkombëtare.
Giorgia Meloni, udhëheqësja e partisë nacionaliste Vëllezërit e Italisë, publikoi së fundmi një video në të cilën ajo përqafon integrimin evropian dhe distancohet nga origjina neofashiste e lëvizjes së saj.
Duke folur në anglisht, frëngjisht dhe spanjisht, ajo vë në dukje se e djathta italiane ia kishte “dorëzuar fashizmit historisë për dekada”.
Ajo dhe partia e saj, pohon Meloni, i përkasin konservatorizmit të rrymës perëndimore – një ekuivalent italian i partisë konservatore dhe republikanëve amerikanë.
Sondazhet vazhdojnë të sugjerojnë se aleanca e krahut të djathtë që përbëhet nga Vëllezërit e Italisë, Liga nacionaliste dhe Forza Italia e Silvio Berlusconit do të triumfojë më 25 shtator, me partinë e Meloni në vendin e parë.
Si kryeministrja e parë femër e Italisë, ajo do të bëhej një lojtare kryesore në çështjet e Evropës në një moment kritik krize.
Pra, sa duhet të sigurohet audienca e saj e synuar nga kjo përpjekje për të detoksifikuar markën e saj?
Është e rëndësishme të jemi të qartë se çfarë nuk është Meloni. Disa elementë të partisë së saj ruajnë një “nostalgji” kulturore për traditat fashiste të Italisë, por nuk do të ketë marsh në Romë në fund të shtatorit, 100 vjet pasi Benito Musolini mori pushtetin. Institucionet demokratike të Italisë do të mbeten në vend (megjithëse dëshira e së djathtës për një sistem presidencial të zgjedhur drejtpërdrejt do të ndryshonte kontrollet dhe balancat kushtetuese).
Sa i përket ekonomisë, manifesti zgjedhor i koalicionit të djathtë dhe videoja e Meloni sugjerojnë se qeveria e saj do të ishte relativisht pragmatike, duke kërkuar të qetësojë tregjet dhe të sigurojë që Brukseli të vazhdojë të dërgojë fonde pas Covid në Romë.
Megjithatë, nuk ka asnjë arsye për të qenë largpamëse në lidhje me pranimin e mundshëm të Meloni në pushtet. Debatet për fashizmin e shekullit të 20-të janë jashtë teme.
Dëshira e Meloni është të bëhet udhëheqësja evropiane de fakto e një të djathtë radikale moderne.
Duke folur në qershor në një tubim të organizuar nga Vox, partia spanjolle e ekstremit të djathtë, Meloni nuk mund të ishte më e qartë për luftërat kulturore që ajo do të ndiqte si kryeministre. “Nuk ka rrugë të mesme të mundshme,” tha ajo. “Sot, e majta laike dhe islami radikal po kërcënojnë rrënjët tona… Ose thuaj po, ose thuaj jo. Po familjes natyrale, jo lobeve LGBT… Po universalitetit të kryqit, jo dhunës islamiste.
Po për sigurimin e kufijve, jo për emigracionin masiv.”
Kjo është politika etnocentrike e “demokracisë joliberale” – duke u mbështetur në teorinë e zëvendësimit të të bardhëve, krishterimin kulturor dhe urrejtjen ndaj diversitetit – e cila është pioniere nga Viktor Orbán (një aleat i ngushtë) në Hungari.
Si udhëheqëse e një anëtari themelues të Bashkimit Evropian dhe ekonomisë së tretë më të madhe të eurozonës, loja eMeloni do të ishte të anonte vlerat e BE-së në këtë drejtim.
Mbështetja e saj tregjuhëshe e projektit evropian është një lëvizje e arsyeshme strategjike nga një politikan i aftë, me sa duket në prag të pushtetit.
Por askush nuk duhet të ketë asnjë dyshim për kërcënimin që ajo përfaqëson ndaj asaj që supozohet të përfaqësojë Evropa.
Burimi: The Guardian
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Kriza e Italisë nuk është aspak për të qeshur!
