Kur Princesha Elizabeth Alexandra Mary e York-ut lindi në prill 1926, ajo nuk pritej të bëhej mbretëreshë – aq më pak sovranja më jetëgjatë e Britanisë.
Vajza e djalit të dytë të mbretit George V mbërriti në një kohë kur trashëgimtarët meshkuj kishin përparësi; ajo nuk lindi në një pallat, por në shtëpinë e qytetit në Londër të gjyshërve të saj nga nëna (megjithëse një zyrtar qeveritar mori pjesë për të vërtetuar se foshnja ishte, në fakt, mbretërore – dhe turmat u mblodhën teksa u përhap lajmi).
Për 10 vjet, Elizabeth pushtoi imagjinatën e publikut ndërsa u rrit pa presionet ndaj trashëgimtarëve të drejtpërdrejtë: Ajo u shfaq për herë të parë në kopertinën e revistës Time në moshën 3-vjeçare; rrobat dhe lodrat e saj vendosin trendet e modës. Në vitin 1952, ajo mori fronin, kur vdekja e babait të saj e bëri mbretëreshë në moshën 25-vjeçare. Ajo vdiq të enjten në moshën 96-vjeçare.
Shtatë dekadat e mbretërimit të Elizabeth II përfshinin kaq shumë ngjasrje të shënuara sa është e evështirë për të vlerësuar jetën dhe veprën e mbretëreshës në fakte dhe shifra historike. Gjatë rrugës për t’u bërë monarkja më e vjetër në botë, ajo udhëtoi më shumë se 1 milion milje dhe vizitoi të paktën 117 vende; ajo u takua me 12 nga 13 presidentët e kaluar të SHBA. (Ajo takoi një tjetër, Harry S. Truman, ndërsa ishte ende princeshë.)
E lindur në epokën e perandorisë, përpara krijimit të Komonuelthit të Kombeve, ajo ishte monarkja e parë britanike që dërgoi një email – në 1976 – ose një Twitter.
Por kontributi i saj më i madh ishte në shoqërinë britanike dhe ndërgjegjen kulturore. E qëndrueshme si profili i saj i kudondodhur në pulla dhe monedha, mbretëresha mishëronte cilësitë e britanikëve. Edhe kur një adoleshente qëlloi me gjashtë boshllëqe ndaj saj gjatë paradës vjetore të ditëlindjes së sovranit në vitin 1981, Elizabeta II ishte e papranueshme: Ajo qetësoi kalin e saj dhe vazhdoi të hipte.
Mbretëresha u ngjit në fron si një grua e re në një epokë të dominuar nga meshkujt. Si kreu i shtetit të Mbretërisë së Bashkuar dhe mbretëresha e 14 mbretërive të tjera të Komonuelthit, ajo mbretëroi si një figurë neutrale politikisht.
Kaq rrallë Elizabeth lejoi që pikëpamjet e saj personale të kuptoheshin, saqë komenti i saj për një dashamirës jashtë kishës përpara referendumit të pavarësisë së Skocisë në 2014 – “Epo, shpresoj se njerëzit do të mendojnë me shumë kujdes për të ardhmen” – u bë një arsye debati.
Ajo e vuri monarkinë përpara monarkut – duke i dhënë përparësi detyrës mbi interesat personale ose familjare.
Ajo nganjëherë dukej e ftohtë dhe u kritikua për këtë, veçanërisht pas vdekjes së Dianës, Princeshës së Uellsit, në vitin 1997.
Në fund të fundit, paanshmëria e saj ishte një avantazh, duke e lejuar atë të frymëzonte nacionalizmin pa parti.
Angazhimi i saj ndaj shërbimit publik ishte i lavdërueshëm – aq më tepër për periudhën e mbretërimit të saj dhe udhëheqjen që ajo ofroi gjatë kohërave të vështira.
Popullariteti dhe jetëgjatësia e mbretëreshës kanë vepruar si një forcë unifikuese.
Monarkia dhe Britania mund të ndryshojnë në mënyrë dramatike pa mbretëreshën. Ne nuk jemi nënshtetas britanikë, as nuk mbështesim një sistem të trashëguar të klasave. Por ne pajtohemi me një gjë që nipi i Elizabeth, Princi William, tha në 2015: “Mendoj se flas për brezin tim kur them se shembulli dhe vazhdimësia e ofruar nga Mbretëresha nuk është vetëm shumë e rrallë mes udhëheqësve, por një burim i madh krenarie dhe sigurie.”
Për më shumë se 70 vjet, Elizabeta II simbolizonte stabilitetin dhe Britania ishte më e mira për të.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A do të rikthehet Meghan Markle në Angli?
Pa mbretëreshën: çfarë pritet të ndodhë, në Britani?
