Pavarësisht nëse do të mbizotërojë apo jo në zgjedhjet suedeze të së dielës së kaluar – rezultatet janë shumë afër– shfaqja e një blloku të krahut të djathtë, fituesi kryesor i votave të të cilit është një parti me rrënjë në ideologjinë neo-naziste është një kthesë shqetësuese.
Edhe më mahnitëse do të ishte ajo që sondazhet dhe analistët politikë po parashikojnë tani në zgjedhjet e Italisë më 25 shtator: fitorja e plotë e një koalicioni të ekstremit të djathtë, historia, vlerat dhe politikat e të cilit përbëjnë një sfidë të drejtpërdrejtë për unitetin evropian, një rezultat që diktatori rus Vladimir Putin do ta festonte dhe do të përpiqej të shfrytëzonte.
Suedia është një vend i vogël, tronditja e të cilit nga pushtimi rus i Ukrainës e vendosi atë në rrugën e anëtarësimit në NATO. Problemet e saj sociale të brendshme – një rritje e dhunës me bandat dhe armët që shumë suedezë e lidhin me emigrantët – kanë nxitur ngritjen e bllokut të krahut të djathtë, veçanërisht të emëruar në mënyrë mashtruese Demokratët Suedizë (themeluesit e të cilëve përfshinin supremacistët e bardhë) që morën afërsisht 20 përqind të votoni.
Nëse blloku mbizotëron, do të ishte gabim të përfshihej kjo parti në qeveri.
Italia është një vend shumë më i madh dhe zgjedhjet e saj paraqesin atë që mund të jetë një problem shumë më i rëndë për Evropën.
Siç janë gjërat tani, politikani italian, partia e të cilit kryeson në sondazhe, Giorgia Meloni, mund të bëhet politikani i parë i ekstremit të djathtë që udhëheq një ekonomi të madhe të eurozonës, një ngjarje sizmike.
Duke e ngritur atë, Italia do të margjinalizohej në Evropë.
Partia e Meloni, Brothers of Italy, i ka rrënjët në segmente të shoqërisë italiane që votonin Benito Musolinin, diktatorin fashist të Luftës së Dytë Botërore, të cilin vetë Meloni dikur e admironte hapur. Ajo së fundmi e ka pozicionuar veten si një e huaj, kryesisht duke e mbajtur partinë e saj jashtë qeverisë së koalicionit të gjerë të udhëhequr nga ish-kryeministri Mario Draghi, i cili u rrëzua në korrik.
Kjo, së bashku me një platformë familjare në dukje pro-tradicionale që sulmon emigracionin dhe të drejtat e LGBTQ, ka formuar bazën për ngjitjen e saj – së bashku me një ekonomi të rrafshuar dhe ndarjen e qendrës së majtë.
Në mënyrë të pahijshme, ajo është zotuar një bllokadë detare për të penguar emigrantët të zbarkojnë në brigjet italiane.
Në fakt, një kërcënim më i madh për të ardhmen e Italisë janë qindra mijëra të rinj që largohen për të gjetur punë, jo dhjetëra mijëra emigrantë që vijnë për ta kërkuar atë.
Kohët e fundit, Meloni e ka zbutur retorikën e saj, e nxitur, ndoshta, nga 200 miliardë dollarë fondet e ndihmës pandemike që Italia pret nga Bashkimi Evropian.
Ajo ka qenë gjithashtu e pakursyer në sulmin ndaj fushatës së Rusisë në Ukrainë dhe vetë Putin. Megjithatë, është shqetësuese që dy nga partnerët e saj kryesorë të koalicionit,janë ish-kryeministri Silvio Berlusconi dhe ish-zëvendëskryeministri Matteo Salvini, kanë marrë pozicione më të vështira.
Një javë më parë, Salvini vuri në dyshim sanksionet perëndimore ndaj Rusisë, duke sugjeruar se ato mund të dëmtojnë Evropën më shumë se Rusinë.
Kjo bisedë është një “aperitiv”për Putin.
Teksa ushtria e tij mbështillet përballë kundërsulmit të Ukrainës, njeriu i fortë rus ka intensifikuar shtrëngimin e tij të energjisë në Evropën Perëndimore, e cila po përgatitet për mungesa të gazit natyror për të ngrohur shtëpitë dhe bizneset e energjisë këtë dimër.
Perspektiva e rritjes së mosmarrëveshjeve mbi sanksionet në një ekonomi kyçe të eurozonës mund të jetë shansi më i mirë i Rusisë për të zbutur sanksionet dhe për të përmirësuar fatin e saj.
Italianët duhet të mendohen dy herë përpara se t’i japin Putinit një dhuratë të tillë.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
