Deri në fund të tetorit, Mbretëria e Bashkuar do të ketë tre kryeministra në tetë javë, dy prej të cilëve kanë ardhur në pushtet pa zgjedhje të përgjithshme.
Gjashtë javët e shkurtra të postit të kryeministres së Liz Truss shkatërruan jo vetëm pozitën ekonomike të Mbretërisë së Bashkuar, por edhe reputacionin e saj për stabilitet politik.
Askush, përveç disa mijëra anëtarëve të partisë, nuk votoi për këtë.
Edhe ata, me sa duket, nuk votuan për shkatërrimin e reputacionit të konservatorëve për përgjegjësi fiskale dhe administrim institucional. Perspektiva e një kryeministri tjetër konservator të zgjedhur pa zgjedhje të përgjithshme injoron jo vetëm deficitin demokratik në rritje të Mbretërisë së Bashkuar, por edhe mungesën e kompetencës të shfaqur nga qeveria e saj e mjerë.
Truss nuk mund të bënte asgjë tjetër veçse të jepte dorëheqjen të enjten, duke e bërë atë kryeministren më të shkurtër në histori të Britanisë.
Që kur buxheti “mini” katastrofik i muajit të kaluar shkaktoi kaos në treg, ajo ka qenë në detyrë, por jo në pushtet: ajo që i kishte mbetur nga autoriteti i saj u shkatërrua më tej nga largimi i kancelarit të saj, Kwasi Kwarteng, më pas dorëheqja e sekretarit të brendshëm, Suella Braverman.
Ishte për të qeshur të thuhej se Truss mund ta drejtonte me sukses partinë e saj në zgjedhjet e ardhshme.
Megjithatë, ideja që partia ka tani një javë për të zgjedhur një lider tjetër – dhe për rrjedhojë kryeministër – është absurde, veçanërisht kur kancelari i ri, Jeremy Hunt (në detyrë për të gjitha gjashtë ditët) është vendosur të paraqesë një deklaratë fiskale dëshpërimisht të nevojshme në 31 tetor.
Kjo deklaratë po paraqitet pikërisht për të qetësuar tregjet që ishin aq të trembur nga 45 miliardë £ e shkurtimeve të pafinancuara të taksave të premtuara nga Kwarteng që shkaktuan një krizë likuiditeti për fondet e pensioneve, ndërhyrje të paprecedentë emergjente nga Banka e Anglisë dhe e bënë më të vështirë dhe më të shtrenjtë për të siguruar një hipotekë.
Këdo ë partia zgjedh si lider duhet të mbajë Hunt si kancelar, ose të paktën të mbajë programin që ai ka paraqitur.
Nëse kryeministria e Boris Johnson (kthimi i të cilit do të ishte farsë) u rrëzua përfundimisht nga refuzimi i tij për të pranuar përgjegjësinë në arenën politike, rënia e pasuesit të tij është siguruar nga refuzimi i saj i kontrolleve dhe balancave institucionale në atë ekonomike.
Qeveria nuk mund të habitet që nëse Mbretëria e Bashkuar duket se vepron si një treg në zhvillim me qeverisje kaotike, investitorët e trajtojnë atë si të tillë.
Partia konservatore është treguar e paaftë, me fraksionizëm, përçmuese e shtetit të së drejtës dhe e rraskapitur nga idetë e besueshme ekonomike.
E vetmja gjë që bashkon deputetët konservatorë është frika nga zgjedhjet e përgjithshme.
Është një shqetësim i drejtë, duke pasur parasysh se dëmi i shkaktuar nga dy qeveritë e kaluara po shfaqet qartë në sondazhe.
Por konservatorët nuk duhet të lejohen të vazhdojnë pa një mandat të ri nga votuesit.
Populli britanik, jo deputetët apo 170,000 anëtarët e partisë Konservatore, tani duhet të zgjedhin të ardhmen e tyre politike.
Burimi: Financial Times
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Kryeministrat britanikë gabuan në qëndrimin ndaj Putinit
A është ky fundi i Boris Johnson?
