“Unë absolutisht besoj se nuk ka nevojë të ketë një luftë të re të ftohtë,” tha Presidenti Biden javën e kaluar pas takimit me presidentin kinez Xi Jinping në samitin e Grupit 20 në Bali, Indonezi.
Kam frikë se është tepër vonë: Për të gjitha qëllimet, Lufta e Ftohtë është tashmë këtu.
Si Shtetet e Bashkuara, ashtu edhe Kina – dy fuqitë kryesore ushtarake dhe ekonomike në botë – tashmë e shohin njëra-tjetrën si kërcënimin kryesor për sigurinë e tyre. Tensionet po rriten mbi çështje si Deti i Kinës Jugore dhe ngushtica e Tajvanit.
Mosmarrëveshjet mbi praktikat e padrejta tregtare të Kinës, abuzimet me të drejtat e njeriut dhe reagimi ndaj pandemisë kanë përkeqësuar armiqësitë.
Vetëm një dekadë më parë, pak më shumë amerikanë kishin një pikëpamje të favorshme dhe jo të pafavorshme për Kinën. Sot, 82 përqind kanë një pikëpamje të pafavorshme ndërsa vetëm 16 përqind kanë një pamje të favorshme.
Ndërkohë, rreth 60 për qind e të anketuarve kinezë shprehën një pikëpamje negative për Shtetet e Bashkuara në një sondazh të Institutit të Evropës Qendrore të Studimeve të Azisë.
Shpresat që Kina u bashkua me Organizatën Botërore të Tregtisë në vitin 2001 janë zhdukur prej kohësh – një ngjarje që Presidenti Bill Clinton e përshëndeti si “mundësinë më domethënëse që kemi pasur për të krijuar ndryshime pozitive në Kinë që nga vitet 1970”.
Sot, kur Xi ka konsoliduar më shumë pushtet se çdo sundimtar kinez që nga Mao Ce Duni, një bisedë e tillë duket pashpresë naive.
Biden tani flet për “konkurrencë ekstreme” me Kinën dhe frika po rritet për një luftë SHBA-Kinë.
Por ndërsa Lufta e Ftohtë mund të jetë këtu, ajo nuk ka pse të sjellë një luftë të nxehtë.
Ne nuk jemi të dënuar me një “kurth të Tukididit”, një term i popullarizuar nga Graham Allison i Universitetit të Harvardit pas vëzhgimit të famshëm të shkrimtarit të lashtë grek se “ishte ngritja e Athinës dhe frika që kjo e futi në Spartë që e bëri luftën të pashmangshme”.
Synimi ynë sot duhet të jetë të menaxhojmë Luftën e Ftohtë të re, ashtu siç menaxhuam Luftën e Ftohtë të vjetër duke u përpjekur për detentim dhe duke kërkuar të shmangim konfrontimet me rrezik të lartë, siç është kriza e raketave Kubane.
Strategjia e vetë Bidenit për sigurinë kombëtare është e qartë për domosdoshmërinë për të konkurruar me Kinën dhe për të bashkëpunuar në fusha me shqetësim të përbashkët, si ngrohja globale dhe Covid-19.
RPor kjo është më e lehtë të thuhet sesa të bëhet kur pasionet kundër Kinës po rriten në Shtetet e Bashkuara dhe të dy palët po konkurrojnë se kush mund të jetë më i ashpër ndaj Kinës. Midis republikanëve të MAGA-s, sulmet ndaj Kinës shpesh kthehen në raciste. Javën e kaluar, për shembull, Daniel McCarthy, një ish-kandidat republikan për Senatin e SHBA-së në Arizona, vuri në dukje faktin se arkëtarja Kimberly Yee, një kinezo-amerikane, ishte e vetmja kandidate fituese e GOP për postin mbarëkombëtar si dëshmi se “Kina kontrollon zgjedhjet tona .”
Fatkeqësisht, ish-presidenti Donald Trump – i cili e quajti Covid-19 “grip kung” dhe u tall me sekretaren e tij të transportit, Elaine Chao, në terma raciste – i përfshin këto paragjykime të ndyra.
Hetimi në pritje republikane i Dhomës së Përfaqësuesve për Hunter Biden do të kujdeset për ndjenja të tilla duke u përpjekur t’i portretizojë Bidenët si mashtrues të Pekinit, ashtu si në vitet 1940 dhe 1950 shumë republikanë u përpoqën të portretizonin zyrtarët demokratë si mashtrues të Kremlinit.
Frika se mos sulmohej për “humbjen” e Vietnamit të Jugut, pasi presidenti Harry S. Truman gjoja “humbi” Kinën, bëri që John F. Kennedy dhe Lyndon B. Johnson të rrisin ndërhyrjen fatkeqe të Shteteve të Bashkuara në Vietnam.
Kjo duhet të shërbejë si një paralajmërim në lidhje me rreziqet e paranojës antikomuniste.
Ne kemi arsye legjitime për të urryer regjimin e Kinës dhe për të frikësuar ambiciet e saj për të dominuar Azinë Lindore, por ne gjithashtu mund të punojmë me të.
Ishte domethënëse, për shembull, që gjatë takimit të tyre në Bali, Biden dhe Xi “theksuan kundërshtimin e tyre ndaj përdorimit ose kërcënimit të përdorimit të armëve bërthamore në Ukrainë”. Kina gjithashtu u bashkua në deklaratën e samitit të G-20 që vuri në dukje “shumica e anëtarëve dënuan fuqishëm luftën në Ukrainë”.
Këto janë fitore të mëdha diplomatike që e izolojnë më tej Rusinë.
Natyrisht, në shumicën e çështjeve të tjera, Biden dhe Xi nuk u panë sy më sy – por ky është një argument për më shumë diplomaci, jo më pak.
Nuk ka asnjë zëvendësim për diplomacinë, për të menaxhuar marrëdhënien.
Kjo është ajo që Biden po bënte në Bali.
Ai ka merita që kërkon të kufizojë rrezikun nga konfrontimi në rritje SHBA-Kinë, në vend që të kritikohet, sipas fjalëve të senatorit Tom Cotton (R-Ark.), për një “politikë qetësimi”.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Amerika e Para’ është Amerika në gjendjen më të keqe
