Ndërsa marrëdhëniet midis Perëndimit dhe Kinës përkeqësohen ndjeshëm, çdo ekonomi e zhvilluar do të duhet të zgjedhë një anë.
Dhe tashmë po bëhet e qartë se cilën prej tyre kanë zgjedhur fuqitë kryesore të Evropës – dhe vetë Bashkimi Evropian. Kinë.
Gjatë javëve të fundit, ne kemi parë shembull pas shembulli të thellimit të lidhjeve të mëdha industriale dhe tregtare me Kinën.
Renault po bashkëpunon me Geely, me sa duket me bekimin e Presidentit Emmanuel Macron. Investitorët kinezë po blejnë një port në Hamburg, një pjesë thelbësore e infrastrukturës. Dhe kompanitë kineze kanë njoftuar se do të hapen tre fabrika kryesore të reja të baterive në Evropë, teknologjinë kryesore industriale të dekadës së ardhshme.
Ne duket sikur po harrojmë përkrahjn e SHBA-së.
Me vendimet e saj për investime, Evropa ka zgjedhur Lindjen në vend të saj.
Mund të jetë dashur që pushtimi rus i Ukrainës të kristalizohej, por tani është bërë e qartë se ka një Luftë të Ftohtë që po shfaqet midis Kinës dhe Perëndimit. Me “rizgjedhjen”, nëse kjo është fjala e duhur, e Xi Jinping si President për një mandat të tretë të paprecedentë, Partia Komuniste në pushtet e Kinës ka marrë një kthesë gjithnjë e më autoritare.
Ajo ka shtypur çdo formë demokracie në Hong Kong, duke nxitur dhjetëra mijëra njerëz të largohen nga territori, duke përdorur Zero Covid si një mënyrë për të kontrolluar popullsinë e saj dhe ka ngacmuar Tajvanin për t’u nënshtruar me ushtrime kërcënuese ushtarake, teksa mbështeste pushtimin e Ukrainës nga Vladimir Putin.
Është ende e mundur që ndërsa bëhet më e pasur, Kina të ndjekë Korenë e Jugut dhe gradualisht të kthehet në një shtet liberal dhe demokratik. Por ka shumë pak shenja për këtë tani.
Si kundërpërgjigje, SHBA-ja është përgatitur për të mbrojtur veten kundër një Kine të ringjallur dhe të fuqishme. Ajo ka përforcuar mbështetjen për Tajvanin, duke u përgatitur për të mbrojtur ishullin me forcë nëse është e nevojshme. Dhe ka vendosur një raund drakonian sanksionesh teknologjike, duke i detyruar inxhinierët amerikanë të largohen nga vendi dhe kompanitë amerikane të kërkojnë furnizues alternativë – shpesh me kosto të madhe.
Ne do të dëgjojmë shumë retorika nga fuqitë kryesore evropiane se si Perëndimi ka nevojë për një front të bashkuar, se si duhet t’i rezistojë ndikimit politik në rritje të Kinës dhe të bashkohet pas vlerave të përbashkëta me SHBA-në.
Problemi është se në të njëjtën kohë Evropa po thellon gjithashtu lidhjet e saj ekonomike me Kinën me një ritëm të përshpejtuar.
Thjesht hidhini një sy një sërë vendimesh gjatë muajve të fundit. Javën e kaluar, konglomerati gjigant francez i automjeteve Renault u riorganizua në njësi të reja. Njëri prej tyre, prodhimi i motorëve, do të jetë një sipërmarrje e përbashkët me biznesin ambicioz kinez Geely (i cili tashmë zotëron Volvo të Suedisë dhe njësinë e tij të automjeteve elektrike Polestar, si dhe 51 pjesë të Lotus të Britanisë së Madhe).
Asgjë nuk ndodh në Renault pa miratimin e qeverisë franceze, e cila ka 15 për qind të aksioneve të saj dhe është deri tani aksioneri dominues.
Gjermania sapo ka lejuar Cosco-n e Kinës të marrë aksione në portin e Hamburgut, një nga terminalet më të rëndësishëm të kontinentit, ndërsa kancelari Scholz fluturoi në Pekin këtë muaj për të nxitur tregtinë.
Edhe pse është një industri strategjike, Kina po rrit masivisht prodhimin e baterive në të gjithë Evropën.
Mund të flitet shumë për krijimin e një industrie evropiane të baterive, por në realitet të gjitha investimet kryesore tani janë në pronësi të Kinës. Ne shohim përpjekjen e rastësishme për të kufizuar ndikimin në rritje të Kinës mbi kontinent – siç është vendimi gjerman javën e kaluar për të bllokuar marrjen e dy prodhuesve vendas të gjysmëpërçuesve – por këto janë shumë të kufizuara.
Në të gjitha vendimet kryesore, fuqitë kryesore evropiane po bëjnë më shumë biznes se kurrë me Kinën dhe po punojnë sa më shumë që të jetë e mundur për ta shtuar atë.
Në të kundërt, fërkimet tregtare me SHBA-në janë po aq të tensionuara si kurrë më parë.
Vetëm këtë muaj, BE-ja goditi subvencionet e ofruara për kompanitë amerikane në Aktin e Reduktimit të Inflacionit të Presidentit Biden, duke u ankuar se po mbronte industritë e veta në kurriz të rivalëve evropianë.
Në të njëjtën kohë, ajo është ankuar në SHBA për subvencionet për automjetet elektrike që diskriminojnë rivalët nga BE-ja.
Hipokrizia është befasuese, duke pasur parasysh se BE-ja po derdh subvencione të mëdha në energjitë e veta të gjelbra dhe së fundmi miratoi një “Akt të çipave” për ta bërë veten sa më të mbështetur te vetja në gjysmëpërçuesit.
E megjithatë, pothuajse asnjë mundësi nuk humbet kurrë për të ndezur një luftë tregtare me SHBA-në, ndërkohë që ajo ndërton në mënyrë të qëndrueshme marrëdhëniet e saj tregtare dhe investuese me Kinën.
Në fakt, kjo është një rrugë shumë e rrezikshme.
Evropa mbetet e varur nga SHBA për sigurinë e saj, pasi lufta në Ukrainë e ka bërë të qartë. Ajo nuk ka mjetet apo vullnetin për t’u mbrojtur kundër agresionit.
Ka shumë retorikë për t’i bërë ballë Kinës dhe se si kontinenti është në anën e SHBA-së ndërsa përpiqet të kufizojë ambiciet e Kinës në dominimin global, të paktën ekonomikisht nëse jo ushtarakisht.
Por politika industriale ka shumë më tepër vlerë sesa fjalët dhe fjalimet.
Po bëhet gjithnjë e më e dukshme me vendimet e saj për investime se fuqitë kryesore të BE-së kanë zgjedhur një anë – dhe ajo është në Lindje.
Burimi: The Telegraph UK
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
