Xi Jinping, pas marrjes së pushtetit të Partisë Komuniste në Kongresin e 20-të Kombëtar, duket se ai është sundimtari i përjetshëm i Kinës.
Shumë besojnë se ai ka arritur qëllimin e tij të lakmuar për një kontroll absolut mbi organizatën qeverisëse prej 96 milionë anëtarësh. Por ata që e rrethojnë presidentin kinez do ta dinë se veprimet e tij të paprecedentë i kanë dhënë fund gati një gjysmë shekulli qetësie relative.
Sepse në Plenumin e Parë të Kongresit të 20-të, Xi jo vetëm që mori mandatin e tretë precedent si sekretar i përgjithshëm i Partisë, ai gjithashtu plotësoi gjashtë vendet e mbetura në komitetin e përhershëm të Byrosë Politike, organi më i lartë vendimmarrës i Kinës.
Ai përjashtoi plotësisht liderët e lartë nga fraksionet e partisë opozitare. Dhe në një zhvillim mahnitës, Xi më pas e hoqi me forcë paraardhësin e tij të menjëhershëm, Hu Jintao, nga seanca përmbyllëse e kongresit.
Hu është zhdukur që atëherë nga sytë e publikut.
Duke rrëmbyer atë që duket si pushtet i plotë, Xi ka thyer pothuajse çdo normë, udhëzim, mirëkuptim dhe rregull që kanë ruajtur paqen në Partinë Komuniste për dekada.
Këto parmakë, siç janë quajtur, u vendosën pas sundimit katastrofik të Mao Ce Dunit, themeluesit të Republikës Popullore.
Mao, kryesisht i papërmbajtur nga udhëheqës të tjerë të lartë, pothuajse shkatërroi Partinë.
Pasardhësi i Maos, Deng Xiaoping, filloi një proces të gjatë normalizimi të politikës, me qëllim që të sigurohej që nuk do të kishte më Maos.
Ndër të tjera, Deng u sigurua që kundërshtarët të mos vriteshin apo gjymtoheshin më.
Në vend të kësaj, atyre iu ofrua një jetë e rehatshme jashtë pushtetit. Duke ulur koston e humbjes së betejave politike, ata kishin më pak nxitje për të luftuar deri në fund dhe për të copëtuar partinë.
Xi, i cili nderon Maon, e ka rritur atë kosto duke hequr pasuritë e kundërshtarëve dhe duke u dhënë atyre dënime të gjata me burg, shumë prej tyre me burgim të përjetshëm.
Prandaj, kundërshtarët e tij kanë çdo nxitje për ta luftuar ashpër. Rezultati është se, si në kohët maoiste, Partia është thelbësisht e paqëndrueshme, veçanërisht pasi Xi bëhet edhe më i pasigurt.
Në një periudhë qetësie relative të imponuar nga Deng, Partia Komuniste vendosi një ritëm dhe u bë pak a shumë e parashikueshme për çështjet e qeverisjes së brendshme. Për shembull, kongreset e partisë, që dikur mbaheshin në intervale të parregullta, vendoseshin një herë në pesë vjet.
Xi, si një çështje praktike, po ndryshon këtë rregullsi. Partia Komuniste, siç thuhet ndonjëherë, nuk bën “zgjedhje” një herë në pesë vjet.
Tani ka zgjedhje çdo ditë, sepse çdo ditë Xi mund të humbasë pushtetin.
Në fund të fundit, ai ka nisur një “luftë civile” brenda organizatës në pushtet, siç thotë Gregory Copley, president i Shoqatës Ndërkombëtare të Studimeve Strategjike.
Xi ka fituar vetëm raundin e parë të atij konflikti. “Spastrimet dhe shtypja e shoqërisë kineze tani fillojnë me seriozitet,” thekson Copley.
Besohet se Xi, për të marrë kontrollin total të shoqërisë, do të intensifikojë shënjestrimin e tij ndaj qytetarëve që mbajnë pasuri.
Xi, besohet se u zhduk Jack Ma në fund të vitit 2020 pasi njeriu i famshëm i biznesit, bashkëthemeluesi i Alibaba Group, bëri komente të buta kritike për bankat e Kinës, si dhe për rregullatorët bankar të vendit dhe bankën qendrore.
Xi ka sinjalizuar se do të vazhdojë të përballet me elitat financiare, ekonomike dhe politike me “programin e tij të përbashkët të prosperitetit”.
Kështu, të pasurit po largohen nga Kina dhe paratë po ikin po ashtu.
Është Xi Jinping kundër Kinës dhe ashtu si heroi i tij, Mao Ce Dun, ai do të shkundë shoqërinë deri në palcë.
Ai e di se ka rritur koston e dështimit politik, kështu që është e qartë se e di se nuk mund të dështojë. Pragu i tij i marrjes së rrezikut, rrjedhimisht, është i ulët.
Mao Ce Duni, për të mposhtur armiqtë politikë, filloi Revolucionin Kulturor dhjetëvjeçar në vitin 1966. Xi, për t’u marrë me armiqtë, po ndjek librin e lojërave të Maos me sulme me bazë të gjerë ndaj shoqërisë kineze.
E megjithatë, me gjithë vullnetin e tij, Mao nuk kishte fuqinë për të nisur një luftë.
Xi Jinping, nga ana tjetër, e bën këtë, dhe ai me sa duket ndjen nevojën për të pasur një armik të huaj për të shpërqendruar popullin kinez nga dështimet e tij të brendshme.
Prandaj, Xi nuk do t’i lejojë të tjerët, qoftë në Kinë apo diku tjetër, të jetojnë në paqe. E gjithë bota mund të jetë viktima e tij.
Gordon G. Chang është autor i The Coming Collapse of China
Burimi: Telegraph UK
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Sekreti i jetëgjatësisë së Partisë Komuniste e Kinës
Historike në Kinë! Xi Jinping merr drejtimin e vendit për herë të tretë
