Një analist me shumë përvojë i çështjeve turke komentoi menjëherë pas tërmetit dramatik të 6 shkurtit se “nëse viktimat janë në mijëra dhe dëmet janë të kufizuara, [Presidenti Rexhep Tajip] Erdogan do të jetë në gjendje të mbledhë njerëzit rreth tij dhe të luajë rolin e liderit/babait.
Nëse, megjithatë, është shumë, shumë më keq, ai do të testohet rëndë.
Ekziston rreziku që zemërimi të dalë jashtë kontrollit pasi do të flasim për një situatë ku edhe një super-shtet nuk do të ishte në gjendje ta përballonte.
Zhvillimet mund të jenë shumë dramatike.” Të gjithë tani e dimë se sa shkatërrues ishte në të vërtetë tërmeti; ajo sfidon imagjinatën.
Sigurisht, Erdogan është një kafshë politike që ka treguar tashmë aftësinë e tij për të treguar elasticitet të madh përballë vështirësive. Por ai nuk është as Erdogani që ishte në vitin 2000 dhe sigurisht që nuk e ka gishtin në pulsin e shoqërisë turke apo nuk rezonon aq shumë me turkun mesatar.
Ka një cilësi të caktuar “perandorake” në mënyrën se si ai komunikon me njerëzit dhe interpreton disponimin publik.
Duke pasur parasysh se ku e kalon pjesën më të madhe të kohës dhe sa pak njerëz të rregullt me të cilët bie në kontakt që nga përpjekja për grusht shteti të vitit 2016 dhe fillimi i pandemisë së koronavirusit, kjo nuk është aspak befasuese.
Është ende herët për të thënë nëse tërmeti do të tronditë rrënjësisht edhe skenën politike turke.
Megjithatë, përpara 6 shkurtit, shumica e analistëve të nivelit të lartë – madje edhe ata që nuk donin asgjë më shumë se zhdukjen e tij politike – besonin se Erdogan do të fitonte zgjedhjet e ardhshme.
Pse? Për shkak të mungesës së plotë të një kundërshtari bindës dhe karizmatik.Situata ka ndryshuar tani.
Të gjithë janë dakord se Erdogan do të bëjë gjithçka që mundet për të kapur pushtetin. Ai do të shtyjë zgjedhjet, do të gjejë një mënyrë që kurdët dhe të rinjtë të mos votojnë dhe do t’ua vështirësojë votën njerëzve në zonat e goditura nga tërmeti. Asgjë nuk mund të përjashtohet dhe gjithçka duhet pritur.
Opozita dhe qytetarët turq të etur për ndryshim i dinë të gjitha këto, por nuk janë të sigurt se si të reagojnë. Dëshpërimi i tyre është i ngjashëm me atë të njerëzve që mësojnë të jetojnë në vende me regjime në dukje demokratike që rrënjosin fuqinë e tyre thellë e më thellë çdo vit dhe e bëjnë një trazirë elektorale sa më të vështirë.
Pesimizmi dhe mbivlerësimi i kontrollit të presidentit bëhet një profeci vetë-përmbushëse.
Për momentin, ka shumë që besojnë se vetëm një tërmet krejtësisht shkatërrues që kushton mijëra jetë është në gjendje të rrëzojë Erdoganin – dhe çfarë tragjedie është kjo.
Burimi: Gazeta greke Kathimerini
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
