Mbështetja e Gjermanisë në furnizimet e lira dhe të bollshme të gazit rus ishte një nga tre faktorët kryesorë që e shtynë Presidentin Vladimir Putin të besonte se Rusia mund të pushtonte Ukrainën dhe t’i shpëtonte. Një faktor i dytë ishte besimi i presidentit rus se aleanca e sigurisë së NATO-s do të përdorte të njëjtin ‘Përgjigje Makbeth’ (‘plot zë dhe tërbim, që nuk nënkupton asgjë’) për pushtimin rus të Ukrainës, siç bëri me pushtimin rus të Gjeorgjisë në 2008 dhe Pushtimi i Krimesë nga Rusia në 2014. Një faktor i tretë ishte se Putini mendonte se Rusia do të kishte kontrollin e Ukrainës brenda tre ditëve nga pushtimi i 24 shkurtit 2022 për shkak të aftësive të saj ushtarake të avancuara dhe përqafimit gjerësisht mikpritës të banorëve të Ukrainës. Ndërsa u bë e qartë se ai kishte llogaritur gabimisht faktorët dy dhe tre, Putini ende mbeti në besimin se vendosmëria e Gjermanisë, dhe nga ana tjetër e Evropës dhe NATO-s, për të mos lejuar Rusinë të largohej nga aventura e saj në Ukrainë, mund të shkërmoqet – ai ende pjesërisht e bën këtë, sipas burimeve në aparatin e sigurisë energjetike të Bashkimit Evropian (BE) për të cilat flitet ekskluzivisht nga OilPrice.com. Megjithatë, duke pasur parasysh një mori marrëveshjesh të reja për furnizimin me gaz në Gjermani të siguruara për një afat të gjatë, shpresa e Putinit duket gjithnjë e më e pabazuar.
Kishte të gjitha arsyet që Putini të ishte optimist se Gjermania do të bënte pak për të penguar Rusinë nga pushtimi i Ukrainës, madje edhe një ditë para pushtimit. Në terma të gjerë, fuqia ekonomike e Gjermanisë, e cila e bëri atë lider de fakto të Bashkimit Evropian të 27 vendeve anëtare, ishte vendosur mbi dy gurë themeli. E para ishte zëvendësimi më 1 janar 1999 i markës gjermane të fuqishme me euron e dobët, e cila menjëherë i bëri eksportet e Gjermanisë shumë më konkurruese dhe çoi në shpërthimin e rritjes ekonomike të nxitur nga eksportet e viteve në vijim. E dyta ishte importi i gazit të lirë nga Rusia sa i nevojitej Gjermanisë për të fuqizuar bumin e prodhimit që nxiti këtë shpërthim eksporti. Nga fillimi i vitit 2022, Gjermania ishte e varur nga gazi rus për rreth 30-40 për qind të nevojave të veta për gazin komercial dhe vendas, në varësi të kohës së vitit, si dhe për rreth 30 për qind të importeve totale të naftës. Kjo varësi ishte planifikuar nga Gjermania të rritet, me përfundimin në shtator 2021 të gazsjellësit Nord Stream 2 që shkon nga Rusia në Gjermani.
Veç kësaj inkurajuese për Putinin ishte se Gjermania, së bashku me hallkën tjetër të dobët të perceptuar të Putinit në Evropë – Francën – kishin qenë gjithashtu instrumentale në formulimin e marrëveshjes ‘Minsk 2’ në shkurt 2015. Kjo marrëveshje, mes politikave të tjera të afërta që synonin të qetësonin Putinin, sanksionoi ideja e autonomisë për rajonet e Donetskut dhe Luhanskut të kontrolluara nga separatistët rusë brenda kushtetutës së Ukrainës. Gjermania kishte qenë gjithashtu kundërshtari më i zhurmshëm i SHBA-së në rivendosjen e sanksioneve ndaj Iranit pas tërheqjes së njëanshme të Uashingtonit nga Plani i Përbashkët Gjithëpërfshirës i Veprimit (në mënyrë bisedore, ‘marrëveshja bërthamore’) në maj 2018. Ministri i Jashtëm i atëhershëm i Gjermanisë, Sigmar Gabriel , kishte paralajmëruar: “Ne gjithashtu duhet t’u themi amerikanëve se sjellja e tyre për çështjen e Iranit do të na shtyjë ne evropianët në një pozicion të përbashkët me Rusinë dhe Kinën kundër SHBA-së.” Menjëherë pas kësaj, Gjermania ishte një shtytës kyç në prezantimin e BE-së një mjet për qëllime të veçanta – “Instrumenti në Mbështetjen e Shkëmbimeve Tregtare” – që do të vepronte si një shtëpi kleringu për pagesat e bëra ndërmjet Iranit dhe kompanive të BE-së.
Nëse Rusia do të kishte mundur të realizonte një fitore të tillë brenda një jave në Ukrainë, ose do të kishte arritur të siguronte vetëm kryeqytetin, Kievin, brenda atij afati kohor, atëherë ka shumë të ngjarë që ngjarjet të kishin ecur në të njëjtin rrjedhë si gjatë pushtimit rus të Krimesë në vitin 2014. Megjithatë, brenda javës së parë të pushtimit, ishte bërë e qartë se jo vetëm që nuk kishte mbështetje nga ukrainasit për praninë ruse në vendin e tyre, por edhe se ushtria ruse e vitit 2022 nuk ishte e kalibrit që pritej. Shumë njerëzve iu duk se korrupsioni endemik që ishte rritur në strukturën e Rusisë së re që nga shpërbërja e BRSS në 1991, e kishte bërë të kalbur edhe makinën e saj luftarake. Në thelb, forcat ruse që ishin caktuar për të marrë Kievin me shpejtësi ishin thyer përgjatë rrugës kyçe që do t’i çonte në kryeqytet, të bllokuar nga makineritë e cilësisë së dobët, planifikimi i mjerueshëm logjistik dhe një strukturë komanduese e paralizuar. Për Evropën ishte e qartë se nëse Rusia do të kishte pushtuar një nga vendet e NATO-s – me aftësitë e tyre ajrore – atëherë e gjithë kjo kolonë pushtimi, e shtrirë për mbi 40 milje, do të ishte shkatërruar brenda dy ose tre orësh. Ishte gjithashtu e qartë për Perëndimin se nëse Ukraina do të mund t’i mbante rusët me burimet e kufizuara që kishte, atëherë kjo mund të ishte një mundësi e shkëlqyer për të përfshirë Putinin në një konflikt ndërmjetësues, megjithëse i bërë në mënyrë delikate, duke pasur parasysh kërcënimin e përdorshëm bërthamor të Rusisë.
SHBA-të e dinin në atë moment se ishte thelbësore të organizoheshin furnizime të reja me gaz në Evropë në tërësi dhe në Gjermani në veçanti sa më shpejt që të ishte e mundur, përndryshe ky moment i realizimit në Evropë të dobësisë së Rusisë do të humbiste një moment katalizues ndryshimi gjeopolitik në të gjithë kontinentit. Menjëherë, u bënë lëvizje për të lëvizur më shumë gaz natyror të lëngshëm të SHBA-së (LNG) në Evropë, por, së bashku me këtë, SHBA-ja ushtroi presion mbi furnizuesit e tjerë kryesorë globalë të LNG (i cili mund të furnizohet shumë më shpejt dhe më lehtë se gazi me tubacion), për të vënë në dispozicion furnizimet për Gjermaninë. Një shembull shumë i hershëm i kësaj ishte Katari, i cili në maj 2022 nënshkroi një deklaratë synimi për bashkëpunimin energjetik me Gjermaninë që synonte të bëhej furnizuesi kryesor i saj i LNG. Këto plane do të ecin paralelisht, por ka të ngjarë të përfundojnë shumë më shpejt se, planet që Katari të vërë gjithashtu në dispozicion të Gjermanisë furnizime të konsiderueshme me LNG nga terminali Golden Pass në Bregun e Gjirit të Teksasit. ExxonMobil i SHBA-së mban 30 për qind të aksioneve në projektin Golden Pass, me QatarEnergy që mban pjesën tjetër. Shtetet e Bashkuara ishin gjithashtu pas dy marrëveshjeve të shitjes dhe blerjes të nënshkruara në dhjetor 2022 midis QatarEnergy dhe ConocoPhillips të SHBA-së për të eksportuar LNG në Gjermani për të paktën 15 vjet nga viti 2026.
Që nga ato marrëveshje të hershme, kanë filluar të shfaqen marrëveshje të reja me furnitorë të rinj për Gjermaninë, përsëri në të cilat dora e SHBA-së është e pranishme, nëse shikohet mjaftueshëm nga afër. Lajmet dolën nga fundi i vitit 2022 se Gjermania dhe Omani ishin në bisedime të avancuara për të nënshkruar një marrëveshje afatgjatë për LNG-në që zgjat të paktën 10 vjet, me sasitë fillestare të shpallura si në nivelin 0.5-1 milion ton në vit. Javën e kaluar, Abu Dhabi National Oil Co. (ADNOC) dërgoi 137,000 metra kub LNG – e para në Gjermani – për terminalin e njësisë së rimbursimit të rigazifikimit të magazinimit në Elbehafen (FSRU) në Brunsbüttel. Kjo ka të ngjarë të jetë një nga shumë dërgesat e mëtejshme, sipas ushtruesit të detyrës së shefit ekzekutiv të ADNOC Gas, Ahmed Alebri, i cili tha: “ADNOC Gas është i gatshëm të ofrojë dërgesa të mëtejshme të këtij karburanti kyç të tranzicionit për partnerin tonë, RWE dhe industrinë gjermane.” SHBA-të e bënë shumë të qartë pasi zbuluan në dhjetor 2021 se Kina kishte ndërtuar një strukturë sekrete ushtarake në zonën e Portit Khalifa të Emirateve të Bashkuara Arabe se ajo priste një fazë të re në marrëdhëniet e saj me Emiratet e Bashkuara Arabe, një burim i lartë ligjor që punon ngushtë me Administrata presidenciale e SHBA tha ekskluzivisht për OilPrice.com në atë kohë. Brunsbüttel është FSRU e tretë që fillon operacionet në Gjermani pas fillimit të objektit Wilhelmshaven në dhjetor dhe njësisë Lubmin në fillim të janarit. Ministria e Ekonomisë e Gjermanisë pret që Gjermania të ketë 37 miliardë mtpa kub kapacitet importi LNG deri në vitin 2024.
/Përkthyer dhe përshtatur për Konica.al nga “OilPrice.com“
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Cilat shtete kanë çmimet më të shtrenjta të energjisë elektrike?
Pse katastrofa e Europës lidhet me të kaluarën e Merkel?
