Në prag të humbjes dërrmuese në zgjedhjet e vjeshtës së kaluar për Partinë Demokratike të Italisë (PD), një nga yjet e rinj në rritje të partisë iu drejtua turmës në një tubim në Romë. “Unë jam një grua,” tha Elly Schlein, “Unë dua një grua tjetër dhe nuk jam nënë, por kjo nuk më bën më pak grua.”
Fjalët ishin një kundërpërgjigje e zgjuar liberale për kryeministrin aktual të Italisë, Giorgia Meloni, e cila kishte sinjalizuar në mënyrë të famshme konservatorizmin e saj social mbi të drejtat e LGBT+ dhe abortin me fjalinë: “Unë jam Giorgia, unë jam një grua, unë jam një nënë, unë jam italiane, unë jam e krishterë.”
Zgjedhja e befasishme e kësaj fundjave e zonjës Schlein si liderja e parë femër e PD-së siguron që kjo përplasje radikale e perspektivave – së bashku me përplasjet lidhur me pabarazinë, tranzicionin e gjelbër dhe krizën e migracionit – është tashmë në krye dhe në qendër të politikës italiane.
Një kthesë befasuese e ngjarjeve është gjithashtu një kthesë potencialisht galvanizuese.
Schlein është krahasuar atë me Alexandria Ocasio-Cortez.
Fitorja e saj në balotazh përmbysi rezultatin e një sondazhi të raundit të parë, i cili i dha një kundërshtari, Stefano Bonaccini, epërsi.
Megjithatë, votuesit duket se po zhvendosen në të majtë.
Triumfi i papritur i Schlein pasqyron një ndjenjë të akumuluar zhgënjimi midis progresistëve italianë, pasi valët e njëpasnjëshme populiste kanë transformuar peizazhin politik dhe kanë fuqizuar të djathtën e re radikale.
Vitet e fundit, PD është kritikuar për dështimin në krijimin e një identiteti të qartë, duke mbështetur qeveritë e shkatërruara nga kriza dhe teknokratike. Emërimi si lider i një aktivisti 37-vjeçar për pabarazinë dhe mjedisin – ai që u largua përkohësisht nga partia në shenjë proteste për zhvendosjen e saj drejt qendrës nën drejtimin e Matteo Renzi-t – në fakt i ka dhënë kohë një epoke në të cilën PD, u lidh me mbrojtjen e status quo-së së pakënaqshme.
Është një lëvizje që hap mundësi, por që shoqërohet me rreziqe të konsiderueshme.
Liderit të ri të PD-së i është dhënë një mandat për të qenë radikal, por nëse Schlein do të ketë sukses, ajo do të duhet gjithashtu të jetë mjaft pragmatike për të ndërtuar një koalicion fitues.
Ndarja kronike – mes PD-së dhe Lëvizjes Pesë Yjet, por edhe me partitë më të vogla të qendrës, ka qenë dhurata që vazhdon t’i jepet Melonit.
Nëse do të ketë ndonjë përpjekje për të krijuar një mirëkuptim me Renzi, i cili tani drejton partinë Italia Viva, mbetet për t’u parë. Por në çdo rast, Schlein përballet me detyrën e zgjerimit të apelit të saj dhe të partisë që ajo drejton, përtej lëvizjeve sociale kryesisht rinore dhe urbane, të cilat e kanë nxitur ngritjen e saj deri më sot.
Në Gjermani, Partia Social Demokrate e Olaf Scholz-it ka bërë një përpjekje të përbashkët për të zgjeruar mbështetjen përtej një baze të diplomuar dhe profesionale në qytete. Për t’u rikuperuar nga vlerësimet e zymta të sondazheve aktualisht në mesin e adoleshentëve, PD-së do t’i duhet gjithashtu të gjejë një mënyrë për të rifituar votuesit jakë blu që kanë dezertuar në të djathtë.
Në krye të sondazhit të së dielës, Schlein paralajmëroi PD-në që të mos përpiqet të jetë “gjithçka dhe e kundërta e gjithçkaje”.
Karizma, qartësia dhe energjia e saj premtojnë një fillim të ri. Por ndërtimi i aleancave të gjera do të jetë po aq vendimtar në betejën për të mposhtur Meloni.
Burimi: The Guardian
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
