Kombësitë e disa qindra njerëzve në tragjedinë e fundit, të tmerrshme me varkën e emigrantëve në Mesdhe, ndihmojnë në shpjegimin se pse ata u përpoqën të realizonin një udhëtim kaq të rrezikshëm.
Pakistanezët, egjiptianët, sirianët, afganët dhe palestinezët thuhet se përbënin pjesën më të madhe të rreth 750 pasagjerëve të grumbulluar në anijen që u nis nga Libia dhe u mbyt 50 milje larg brigjeve të Greqisë.
Lista e vendeve të origjinës është një tregues dhimbjeje, për të cilin BE, Britania dhe aleatët e tyre mbajnë shumë përgjegjësi.
Dështimi i perëndimit për të ndalur luftën e regjimit sirian kundër popullit të tij çoi në krizën e emigrantëve 2015-16, kur qindra mijëra sirianë kërkuan siguri në Evropë.
Megjithëse luftimet janë zbutur – palestinezët që jetojnë në kushte të dëshpëruara në kampe në vendin e shkatërruar nga lufta, ende ikin nga persekutimi nga një regjim hakmarrës, ose po largohen nga një Turqi gjithnjë e më e papërshtatshme.
Nuk mund të jetë çudi që afganët ishin në bordin e varkës.
Vendimi i Mbretërisë së Bashkuar dhe anëtarëve evropianë të NATO-s për t’u bashkuar me SHBA-të për të braktisur Afganistanin në vitin 2021 shkaktoi një krizë të parashikueshme.
OKB thotë se 28.3 milionë njerëz, dy të tretat e popullsisë, do të kenë nevojë për ndihmë urgjente humanitare këtë vit.
Sundimi despotik i talebanëve i bën gjërat edhe më keq.
Ky argument mund të zgjerohet më tej, për të përfshirë njerëz nga vende të tjera të neglizhuara, post-koloniale në Bririn e Afrikës, Sahel dhe Azinë Jugore.
Aty, ndjenja e mungesës së shpresës, varfërimit dhe pasigurisë kronike po nxit migrimin.
Tragjedia e javës së kaluar ka prodhuar një lumë akuzash.
Roja bregdetare greke kritikohet se nuk ka bërë më shumë ose nuk ka vepruar mjaftueshëm shpejt për të ndihmuar peshkarexhën e goditur.
Historia zyrtare e asaj që ndodhi në det duket se ndryshon çdo ditë.
Qeveria e Greqisë është sërish nën kritika, duke pasur parasysh qëndrimin e saj të ashpër kundër emigrantëve dhe rastet e mëparshme tronditëse të “pushtimit” të anijeve.
Janë arrestuar disa të dyshuar si trafikantë njerëzish.
Çdo hetim duhet të jetë i plotë dhe i paanshëm.
Megjithatë, nuk ka asnjë mister për rrënjët e krizës së pafund të emigrantëve.
Vendet evropiane, duke përfshirë Britaninë, kanë dështuar vazhdimisht në zhvillimin e një qasjeje humane, koherente dhe efektive ndaj sfidave të paraqitura nga migrimi i parregullt.
Pas fluksit 2015-2016, Angela Merkel e Gjermanisë ndërpreu një marrëveshje të vetme me Turqinë për të frenuar fluksin e refugjatëve.
Një marrëveshje e mëvonshme me Libinë nuk ndaloi abuzimet në kampet e paraburgimit apo lundrimet e reja.
Brukseli po diskuton tani pagesat për Tunizinë.
Nga ana e saj, Britania bëri një marrëveshje të rastësishme me Ruandën, në kundërshtim me ligjin ndërkombëtar.
Megjithatë, në përgjithësi, përpjekjet për të penguar këto udhëtime të rrezikshme, në Mesdhe dhe Kanal, janë nisur, me numrin e kalimeve dhe vdekjeve në rritje këtë vit.
Ekzistojnë shumë pak rrugë të sigurta dhe ligjore.
Dhe koordinimi ndërkombëtar mungon.
Nëse pakti i ri i migracionit dhe azilit në mbarë BE-në do të sjellë ndonjë ndryshim është e diskutueshme.
Rregullimet afatshkurtëra dhe rëndimet e tipit Ruanda nuk do të parandalojnë më shumë tragjedi.
Nevoja për të njohur shkaqet themelore dhe për të trajtuar sfidat e migracionit në burim është urgjente.
Kjo duhet të nënkuptojë bashkëpunim sistematik të zgjeruar kudo që është e mundur politikisht me vendet e origjinës dhe tranzitit.
Do të thotë të ofrosh më shumë (jo më pak) ndihmë. Do të thotë të pranosh pasigurinë ushqimore, pabarazinë, konfliktin dhe krizën klimatike – shtytësit kryesorë të migrimit të parregullt – janë probleme që perëndimi ndihmoi në krijimin.
Burimi: Eu Observer
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Evropa do të zhduket nën dallgët e populizmit”
