Nga Ukraina te Xi dhe Netanyahu, hapësira për negociata paqeje duket se është zhdukur!
Filippo Grandi , Komisioneri i Lartë i OKB-së për Refugjatët, deklaroi se paqja që duhet të arihet gjatë vitit 2024 “duhet të jetë i drejtë” . Kjo sipas tij do të thotë një paqe me të drejta ekonomike, sociale dhe politike për të gjithë; një paqe me fundin e mërgimit për të gjithë ata që kanë humbur shtëpitë e tyre”.
Kjo është pikërisht një referencë thelbësore për kërkimin e një paqeje të drejtë që ka munguar në fjalimet e fundvitit të disa prej protagonistëve aktualë të politikës botërore.
Është e rëndësishme të theksohet menjëherë se këta janë liderë me pozicione krejtësisht të ndryshme, në të vërtetë të kundërta, politike dhe morale: Vladimir Putin është një agresor imperialist që ka shkelur integritetin territorial të një kombi me armë, duke kontestuar të drejtën e tij për të zgjedhur në mënyrë sovrane fatin e tij. Udhëheqësi kinez Xi Jinping është një autokrat, i cili gjithashtu synon të ndjekë një projekt perandorak të aneksimit të një shteti sovran.
Në të kundërt, presidenti ukrainas Volodymyr Zelesnky dhe kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu janë dy liderë të zgjedhur në mënyrë demokratike, të detyruar të reagojnë, i pari ndaj një lufte agresioni gjithëpërfshirës të nisur nga Kremlini, i dyti ndaj sulmit më vdekjeprurës kundër Izraelit që nga Holokausti.
Por ky dallim thelbësor nuk mund të na pengojë të vërejmë përmbajtjen e mbushur plot me kërcënime, premtimet për vazhdimin e luftës dhe aludimet për tendenca të dhunshme, të cilat japin pak ose aspak pamje të armëpushimeve, ndërhyrjeve masive humanitare, aq më pak të negociatave për vitin e ardhshëm.
Kërcënimet e Putinit
Retorika e Putinit ndryshoi në krahasim me vitin e kaluar, kur dukshëm në vështirësi ai e quajti luftën në Ukrainë “një luftë ekzistenciale” për Rusinë. Tani, i forcuar nga ofensiva e bllokuar e Kievit, një ekonomi në rritje dhe kontrolli i plotë i situatës së brendshme, kreu i Kremlinit feston ushtarët e tij duke i quajtur ata “heronj” dhe paralajmëron: “Ne kemi dëshmuar edhe një herë se mund të zgjidhim gjërat më të vështira. problemet dhe ne nuk do të tërhiqemi kurrë, pasi nuk ka forcë që mund t’i ndajë rusët”.
Më pas, një ditë pasi urdhëroi sulmin më masiv dhe shkatërrues me dron kundër Ukrainës që nga fillimi i konfliktit, Putin bën një hapje të rreme : “Ne nuk kemi dëshirë të luftojmë përgjithmonë. Por ne nuk do të braktisim as pozicionet tona. Ne gjithashtu duam që konflikti të përfundojë sa më shpejt të jetë e mundur, por vetëm sipas kushteve tona”.
Përgjigja e Zelensky
Nuk është për t’u habitur që Volodymyr Zelensky përgjigjet në të njëjtën mënyrë : “Vitin e ardhshëm armiku do të pësojë shkatërrimin e prodhimit tonë vendas”, premton presidenti ukrainas në fjalimin e tij drejtuar kombit, i bindur se në vitin 2024, falë një milion dronëve shtesë të prodhuar në në shtëpi dhe mbi të gjitha për luftëtarët amerikanë F-16 më në fund operacionalë, rusët “do të shohin se cili është zemërimi ynë” . Por Zelensky jep një paraqitje delikate të shqetësimit të tij kur u kërkon aleatëve të tij perëndimorë të ruajnë mbështetjen e tyre, pavarësisht nga shenjat e lodhjes që shfaqen mes tyre.
Xi propozon aneksimin
Rasti Xi Jinping është i ndryshëm. Udhëheqësi i Pekinit flet nga kujtesa e së ardhmes, edhe nëse nuk e humb mundësinë për t’i dërguar një mesazh urimesh Putinit, duke konfirmuar një partneritet gjithnjë e më strategjik: “Përballë turbulencave ndërkombëtare, marrëdhëniet midis Kinës dhe Rusisë kanë ruajtur një gjendje të shëndetshme, zhvillimi dhe qëndrueshmërie”.
Por zemra e fjalimit të presidentit kinez është paralajmërimi për Tajvanin: “ribashkimi i tij me Atdheun është një pashmangshmëri historike”. Dhe “bashkatdhetarët” në të dy anët e ngushticës “duhet të jenë të lidhur nga një qëllim i përbashkët dhe të ndajnë lavdinë e rilindjes kombëtare”. Xi rrëfen kohërat, duke pritur zgjedhjet e 13 janarit në ishull për të zbuluar nëse do të ketë një bashkëbisedues më të lakueshëm në qeverinë e Tajvanit.
Por drejtimi i udhëtimit është aneksimi. Dhe Dragoi nuk e ka përjashtuar kurrë përdorimin e mundshëm të forcës.
Netanyahu kundër “presionit”
Nga ana tjetër, Benjamin Netanyahu nuk lë vend për interpretim, fushata e Izraelit në Gaza do të vazhdojë për muaj të tërë, me gjithçka që kjo sjell në aspektin e shkatërrimit dhe rreziqeve të katastrofës humanitare: “Duhet më shumë kohë për të arritur fitoren absolute”, thotë kryeministri izraelit, i cili pretendon meritën për “rezistencën ndaj presionit ndërkombëtar për të ndaluar luftën përpara se të arrijmë të gjitha objektivat tona”.
Nëse qëllimi i asgjësimit të organizatës terroriste është i kuptueshëm, nuk është aspak e kuptueshme që edhe Netanyahu i reziston presionit, veçanërisht amerikan, për të përcaktuar një skenar post-Hamas, ku një partner i ri dhe legjitim palestinez siguron qeverinë e Rripit.
Joe Biden, zbuloi Tom Friedman në Neë York Times, madje i bërtiti disa herë në bisedat e tyre telefonike konfidenciale: “Por nëse Netanyahu vazhdon të refuzojë sepse politikisht nuk është momenti i duhur për të – paralajmëron Friedman në një artikull të frymëzuar qartë nga Shtëpia e Bardhë . Por së shpejti Biden do të detyrohet të zgjedhë midis interesave të Amerikës dhe interesave personale të Netanyahut.
Burimi: “Corriere Della Sera”
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
