A mund të jetë një sulm i kombinuar nga të paktën 185 dronë dhe dhjetëra raketa balistike dhe lundruese shkëndija e një lufte rajonale shkatërruese në Lindjen e Mesme?
Kjo është ajo që të gjithë pyesin në këto orë në dritën e hakmarrjes iraniane për eliminimin e fundit nga Tel Avivi të elementëve kryesorë të Pasdaranit në Siri.
Ngjarjet e fundit dhe dinamika e konfliktit midis Ukrainës dhe Rusisë nxjerrin në pah se si mjetet ajrore pa pilot janë tani mjete ushtarake thelbësore për ushtritë moderne.
Dhe ajo që shqetëson gjithashtu ekspertët është fakti se ajo që u pa në qiellin izraelit mund të zbehet në krahasim me atë që na pret në një të ardhme jo shumë të largët.
Fuqitë kryesore në fakt po punojnë për zhvillimin e dronëve të aftë për të vepruar në grupe prej qindra, nëse jo mijëra njësive për të goditur kundërshtarin.
Shtetet e Bashkuara dhe Kina po ashtu e kanë kuptuar rëndësinë e tyre.
Uashingtoni i justifikon përpjekjet e tij duke ia atribuar nevojës për të frenuar synimet e vendit të dragoit në Detin e Kinës Jugore dhe Tajvanin.
Nuk është e qartë se kush mes Amerikës dhe Kinës ka realisht një epërsi në këtë sektor dhe edhe nëse bilanci do të ishte në favor të shteteve, nuk do të ishte një avantazh i pakalueshëm.
Ka pak të dhëna zyrtare për këtë çështje, por, sipas një studimi të Universitetit Georgetown, më shumë se një e treta e kontratave të nënshkruara në nëntë muajt e parë të 2020 nga shërbimet ushtarake të Uashingtonit dhe Pekinit kishin të bënin me “sistemet inteligjente pa pilot”.
Mund të duhen pesë vjet, ndoshta më pak, për të parë tufat e dronëve të hyjnë në shërbim. Një perspektivë që i madhi Henry Kissinger e paralajmëroi në vitet e tij të fundit të jetës.
