Emmanuel Macron, ishte dukshëm i zemëruar. “Më duhet të kuptoj se çfarë ishte në lojë,” u tha ai gazetarëve në 10 tetor. Parlamenti Evropian sapo kishte refuzuar Sylvie Goulard, kandidatin e tij për Komisionin Evropian të ardhshëm.
Kjo nuk kishte qenë pjesë e planit. Macron pati një triumf diplomatik gjatë verës, kur ai bindi Angela Merkel dhe liderët e tjerë që ta ndihmonin lidhur me Ursula von der Leyen, një ministre gjermane që ka të njëjtin vision me të lidhur me për një BE më të ashpër dhe më tërheqës, në udhëheqjen e ekzekutivit të unionit.
Mjerisht, anëtarët e tre komisioneve parlamentare të ngarkuar me vlerësimin e kandidaturës së Goulard votuan me 82 vota kundër 29, me një abstenim, për ta refuzuar atë.
Me kohë të pamjaftueshme për të gjetur dhe aprovuar tre kandidatë për zëvendësim, më 16 tetor parlamenti shtyu votën e tij lart ose poshtë për formimin përfundimtar dhe kështu shtyu ardhjen në detyrë të komisionit të ri nga 1 nëntori në të paktën 1 dhjetor. Mund të zgjasë edhe më gjatë.
Ndërsa The Economist shkoi në Bruksel ku liderët europianë ishin për të diskutuar jo vetëm dramën e Brexit, por konfliktin në Lindjen e Mesme, u prezantua buxheti i ri i BE-së dhe objektivat e pazgjidhura të emetimeve të karbonit në BE.
Von der Leyen dhe Macron, dëshirojnë që kontinenti të jetë një aktor më vendimtar në fusha të tilla. Vonesat e mëtejshme janë gjërat e fundit që atyre u duhen Evropa.
Megjithatë, të dy kanë për të marrë disa mësime. Në dekadat e kaluara dominuan Franca dhe Gjermania. Ata mund të merrnin më lehtë vendimet, ndonjëherë me ndërmjetësimin e presidentit të komisionit, dhe t’i impononin ato në pjesën tjetër të klubit.
E gjithë kjo ka ndryshuar. Peizazhi i saj diplomatik dhe politik më i larmishëm dhe parlamenti i tij më i fuqishëm.
Projekti evropian është bërë më politik dhe më pak teknik, një arsye kjo pse Macron vendosi këtë javë të veton për fillimin e bisedimeve të pranimit në BE me Maqedoninë e Veriut dhe Shqipërinë.
Si Von der Leyen dhe Macron, me kaq pak fjalë kanë mirëpritur prirjen drejt një projekti evropian më të sigurt dhe politik.
Në një projekt evropian më të sigurt dhe politik mund të ketë më shumë mundësi për të bërë gjëra të mëdha, por nevoja për të argumentuar dhe fituar një mbështetje për to ka të ngjarë të jetë edhe më e madhe.
“Më shumë Evropë” nuk do ta bëjë BE-në më të lehtë për të udhëhequr. Përkundrazi.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Economist/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Ballkanizimi” i rrezikshëm i BE-së
“Ballkanizimi” i Evropës
