Pas ofensivës turke në Siri, qeveritë evropiane përballen përsëri me problemin se çfarë duhet të bëjnë me “luftëtarët e huaj”.
Luftëtarët e huaj janë ekstremistë muslimanë, të cilët u larguan nga vendet e tyre të vendbanimit për t’u bashkuar me ISIS dhe për të luftuar kundër civilizimit dhe vlerave perëndimore. Shumica e tyre janë burra, por edhe shumë gra iu bashkuan atyre për të mbështetur Kalifatin. Shumë prej këtyre grave më vonë mbetën shtatzënë me terroristët e ISIS.
Që nga rënia e Mosulit dhe Raqqa, shumica e luftëtarëve të mbijetuar aktualisht janë në burgjet irakiane ose kurde. Disa janë gjithashtu në paraburgim në veri të Sirisë, një territor e ardhmja e të cilit është e pasigurt. Shumica e grave (dhe fëmijët e tyre) jetojnë në kampe refugjatësh, shpesh në kushte të mjerueshme.
Deri më tani, qeveritë evropiane kanë qëndruar të gatshëm të kthejnë shtetasit e tyre dhe thjesht kanë organizuar riatdhesimin e grave dhe fëmijëve. Sidoqoftë, aktualisht ka një presion në rritje për t’i sjellë të gjithë ata, të burgosur apo jo, në Evropë.
Në Belgjikë, një grup prej 300 akademikësh nisi një peticion në fund të tetorit, duke kërkuar “kthimin urgjent të belgëve nga Siria”. Këshilli Evropian i Punëve të Jashtme mbështeti një ide të ngjashme në raportin e tij “Përtej të Mirës dhe të Keqes: Pse Evropa duhet të sjellë luftëtarët e huaj në shtëpi?” Edhe Frederic van Leeuw, Prokurori Federal i Belgjikës (përgjegjës për luftimin e terrorizmit) u lut për organizimin e riatdhesimit të terroristëve të burgosur dhe mbajtjen e gjyqeve të tyre në Belgjikë.
Argumentet e tyre mund të ndryshojnë, por në thelb tregojnë se meqënëse gjykatat dhe burgjet irakiane (ose siriane) nuk plotësojnë standardet ndërkombëtare, kthimi i mbështetësve të ISIS në Evropë do të ishte mënyra më e mirë për tu siguruar që ata të mbesin nën kontroll dhe se ata mund të kalojnë përmes programeve të de-radikalizmit dhe të bëhen muslimanë të moderuar. Gratë shpesh portretizohen si viktima të pafajshme dhe fëmijët në rrezik nga radikalizmi nëse mbeten në kampet e rajonit.
Një karakteristikë e këtyre thirrjeve për riatdhesim është se ata kurrë nuk përmendin vuajtjet e mëdha që i janë shkaktuar Evropës, Lindjes së Mesme dhe botës nga Shteti Islamik.
Të gjitha ato ankesa nuk arrijnë të zgjidhin çështjen kryesore. Duke u bashkuar me ISIS-in, këta burra dhe gra bënë një zgjedhje. Ata vendosën të lënë pas shtetësinë e tyre evropiane dhe të bashkohen me një “shtet”, vlerat themelore të të cilit janë krejtësisht të papajtueshme me ato të shoqërive perëndimore. Këta burra dhe gra vendosën të bashkohen me një grup terrorist, qëllimi i të cilit ishte pa mëshirë të vriste njerëz në vendet e tyre të lindjes, ashtu siç bënë në Nice, Berlin, Bruksel, Paris dhe shumë vende të tjera.
Nga pikëpamja juridike, është një parim i së drejtës ndërkombëtare që krimet e kryera në një vend duhet të gjykohen në vendin ku janë kryer këto krime. Nuk ka asnjë arsye për të treguar mëshirë për njerëzit që u përpoqën të vrisnin bashkëqytetarët e tyre dhe të shkatërronin shoqëritë e tyre. Gratë dhe fëmijët e tyre të lindur në Irak ose Siri gjithashtu nuk duhet të lejohen të kthehen në Evropë. Vendet e tjera të shtetësisë së tyre janë të lira t’i marrin ato, por nuk kanë asnjë detyrë dhe as përgjegjësi qeveritë evropiane që ta bëjnë këtë.
Ky debat për riatdhesimin është një shembull tjetër se si hutohet Perëndimi kur përpiqet të zbatojë parimet e tij morale.
Viktimat e vërteta këtu janë njerëzit që u vranë, u plagosën, u dhunuan, u torturuan ose u shpërngulën nga ISIS. Fëmijët e tyre, nëse janë akoma gjallë, do të duhet të jetojnë me pasojat e terrorit të ISIS.
Nëse qeveritë evropiane duhet të zgjedhin midis mbështetjes së një të mbijetuari nga një dhunues dhe fëmijës së padëshiruar ose një gruaje, e cila me dëshirë u largua nga Evropa për ti pështyrë shoqërive perëndimore dhe vlerave të vendit të saj, për t’u bashkuar me ISIS, ata duhet të zgjedhin të parën.
Na vjen keq, mirëbërës. Këta njerëz nuk duhet të lejohen të kthehen në Evropë.
Alain Destexhe është një senator nga Belgjika dhe ish-President i Grupit Ndërkombëtar të Krizave.