Autorizimi i presidentit amerikan Donald Trump për vrasjen e komandantit të forcave iraniane Quds Qassem Suleimani është, në shumë mënyra, i ngjashëm me qasjen e administratës së tij ndaj tregtisë.
Në të dyja rastet, administrata ka demonstruar një gatishmëri për të befasuar duke forcuar në mënyrë të njëanshme forcën e SHBA, në ndjekjen e rezultateve afatgjata, përkundër rreziqeve të konsiderueshme afatshkurtra dhe pa konsultime të gjera.
Siç tregoi Presidenti Ronald Reagan në vitet 1980 me strategjinë e tij përballë Bashkimit Sovjetik, një unilateralizëm i tillë agresiv mund të funksionojë.
Por përdoret më së miri në mënyrë selektive dhe kursimore.
Në përpjekjen për të adresuar ankesat afatgjata të SHBA-së (dhe Evropiane) kundër praktikave të caktuara tregtare kineze, administrata Trump vendosi të braktisë qasjen tradicionale të kërkimit të kompensimit përmes institucioneve ekzistuese multilaterale si Organizata Botërore e Tregtisë.
Duke përdorur mjetet e politikës ekonomike, SHBA ka qenë në gjendje të ndjekë objektivat e sigurisë kombëtare, krahas qëllimeve ekonomike dhe financiare.
Të gjitha këto na çojnë në Iran, ku konfrontimi i fundit i administratës Trump duket se po ndjek të njëjtën “lojë”.
Se si do të zhvillohet ky konflikt mbetet për tu parë. Por tashmë është e qartë se SHBA ka disa përfitime, dhe se rreziku i madh i menjëhershëm, një luftë e hapur ose një konflikt asimetrik destabilizues, është shmangur, të paktën tani për tani.
Për më tepër, veprimet e administratës Trump, mund të detyrojnë vendet e tjera të bëjnë zgjedhje që bien ndesh me interesat e SHBA.
Dëshmitari, për shembull, disa vende ‘vazhduan gatishmërinë për të thelluar marrëdhëniet e tyre ekonomike dhe financiare me Kinën përmes iniciativës “Rruga e re e mëndafshtë”, pavarësisht kundërshtimeve të SHBA.
Por nëse abuzohet, pasojat e panevojshme mund të pasojnë, duke nënkuptuar kosto gjithnjë e më të larta me kalimin e kohës.
Përkthyer dhe përshtatur nga Project Syndicate/ konica.al