MENU
klinika

Marrëveshja e Rambujesë

Konferenca I ndërkombëtare e aspiratave të Kosovës

23.02.2020 - 15:19

     Një nga ngjarjet më të rëndësishme të historisë së Kosovës, është takimi politik i 21 vjetëve më parë. Konferenca e Rambujesë kishte filluar pre datës 6 shkurt të vitit 1999. Marrëveshja e Rambujesë ishte propozimi për paqe, mes Republikës Federale të Jugosllavisë dhe delegacionit të shqiptarëve nga Kosova.

Hartuar nga Organizata e Traktatit të Atlantikut Verior (NATO), konferenca zgjodhi kalanë e Rambujesë, si vend ku u mbajtën negociatat. Faktikisht, Jugosllavia e refuzoi atë, ndërsa NATO e përdori këtë si justifimin për ndërhyrjen në luftën e Kosovës. Refuzimi i Beogradit u bazua në argumentin se, marrëveshja përmbante dispozita për autonominë e Kosovës, duke shkuar edhe më tej, se qeveria serbo-jugosllave e shihte si të arsyeshme.

Problemi më i madh për të dyja palët ishte se shqiptarët, nuk ishin të gatshëm të pranonin një zgjidhje që do ta mbante Kosovën si pjesë të Serbisë, ndërsa serbët nuk donin të shihnin statusin para vitit 1990 dhe ata kundërshtoheshin pa asnjë dyshim ndaj ndonjë roli ndërkombëtar në qeverisjen e krahinës, duke përfshirë ofrimin e një mase për ndershpëtim, në të cilën trupa paqeruajtëse të OKB-së do të përdoreshin në vend të trupave të NATO-s.[1] Negociatat u bënë kështu disi si një lojë e karrigeve muzikore, ku secila palë përpiqej të shmangte fajësimin për prishjen e bisedimeve.

Gjatë kohës sa mbaheshin negociatat, nga 6 deri 23 shkurt, 5 shtetet perëndimore të Grupit të Kontaktit mbronin hapur qëndrimin e palës kosovare që insistonte në stacionimin e trupave të NATO-s brenda Kosovës. Në ditën e fundit të konferencës, ishte prezentuar drafti final i marrëveshjes, që përmbante Shtojcën B. Nga ai moment e tutje dokumentet që i referoheshin autonomisë së Kosovës – për të cilën pala jugosllave ishte pajtuar – dhe propozimet për stacionimin e trupave të NATO-s brenda Kosovës, konsideroheshin si dy kushte të panegociueshëm dhe të pandashëm nga njëri-tjetri.

Për të shtuar në farsën, vendet e Grupit të Kontaktit të NATO-s ishin të dëshpëruar për të mos pasur nevojë të bënin mirë kërcënimi i forcës – Greqia dhe Italia, u kundërshtuan me këtë ide. Rrjedhimisht, kur bisedimet nuk arritën të arrijnë një marrëveshje deri në afatin fillestar të 19 shkurtit, ato u shtynë me një muaj tjetër.

Për më shumë lajme, vizitoni: www.konica.al