Boris Johnson mund të jetë duke bërë thirrje për një kthim në zyra dhe duke shpresuar për një rikthim në “normalitet domethënës” deri në Krishtlindje, por ndjenja e frikës që varet nga kjo verë e çuditshme po bëhet e pashmangshme.
Një valë e dytë e Covid-19 tani duket më e mundshme.
Një model ekonomik, në të cilin njerëzit punojnë nëpër dyqane për të shpenzuar para në dyqane të tjera, tani është kthyer në një katastrofë. Prilli shënoi rënie të prodhimit kombëtar me një tronditje 20.4%, dhe megjithëse ekonomistët u raportua të parashikonin rritje prej 5.5% në maj, shifra aktuale doli të ishte 1.8%.
Politika po na dështon.
Qeveria paraqet një spektakël me veprimtarinë absurde të Brexit-it, dhe planeve për të riorganizuar përsëri NHS.
E majta, ndërkohë, ka problemet e veta.
Atëherë, si të kapërcejmë këtë ndjenjë gjithnjë e më e madhe të fatalizmit dhe frikës? Javën e kaluar, unë u zhyta në shkrimet e fundit nga Anthony Barnett, mendimtar dhe aktivist veteran. Libri i tij “Joshja e madhështisë” ishte deri tani traktati më i mirë për politikëN e Brexit. Tani, në një ese të zgjeruar në internet ai e ka kthyer vëmendjen e tij ndaj krizës Covid-19, dhe çfarë do të thotë kjo për mënyrën në të cilën shumë vende janë drejtuar për dekadat e fundit.
Ajo që është bindëse për ato që ai thotë është: dhurata e koronavirusit është se “e bën të qartë se e ardhmja e njerëzimit është çështje e zgjedhjes sonë”.
Globalizimi, siç e sheh Barnett, ka dy aspekte gjithnjë e më të pakonkurueshme.
Ajo përfshin “maksimizimin e fitimit dhe tregtimin” por edhe një aftësi të përgjithësuar që njerëzit të bëhen qytetarë.
Miliona prej nesh mund të shfrytëzohen, por gjithashtu kemi një vetëdije të thellë se “ne ndajmë të njëjtin planet … në të njëjtën kohë si njëri-tjetri”.
Gjithçka ndryshoi kur ekonomitë u pezulluan për të shpëtuar jetë.
Dy pyetjet kryesore të kohës sonë janë nëse një mënyrë e të menduarit më njerëzore, kolektiviste, më në fund mund të jetë në qendër të vëmendjes, dhe se si mund të duket një lloj ekonomie dhe shoqërie tjetër.
Mënyra se si ne ofrojmë në mënyrë kolektive shërbime publike duhet të riformulohet nga ajo që Barnet e quan një “shpërthim empatie, ndërgjegjësimi shoqëror dhe rrjetëzimi”, parë kohët e fundit në mënyrën se veprimi spontan i komunitetit ka ndihmuar njerëzit e prekur nga virusi.
Siç kam shkruar shumë kohët e fundit, trajtimi i pandemisë së Anglisë dëshmon se sistemi i tij i qeverisur, i centralizuar i qeverisë, plot praktika të ossifikuara dhe paragjykime të institucionalizuara, duhet të lokalizohet plotësisht dhe demokratizohet.
Kjo është mënyra më e mirë për tu mbrojtur kundër pandemive dhe shpërthimeve të ardhshme.
Në shekullin 21 do të thotë që ne priremi të mendojmë e t’i shohim gjërat vetëm si të zezë në të bardhë.
Por mos gaboni: më shumë se çdo periudhë tjetër në pjesën më të madhe të jetës sonë, kjo krizë ka sjellë edhe mundësi.
John Harris është një kolumnist i The Guardian/ Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Britania: Kina duhet të japë llogari për koronavirusin!
As Amerika nuk ishte e përgatitur për koronavirusin…
Boris Johnson kalon natën e dytë në kujdes intensiv në spital
