Për një moment dukej sikur ishin miq.
Presidenti rus Vladimir Putin, ish-spiuni i KGB-së, kishte arritur të kishte marrëdhënie të mira me një nga anëtarët më të vështirë të NATO-s, Presidentin turk Rexhep Tajip Erdogan.
Dyshja komunikonte gjithmonë në telefon, Turqia u përjashtua nga programi F-35 i udhëhequr nga SHBA për blerjen e sistemit raketor të mbrojtjes ajrore S-400 të Rusisë dhe Ankaraja u duk papritmas më afër Moskës sesa aleanca me bazë Brukselin.
Por si ka ndryshuar kjo?
Pasi u përleshën në Siri, duke mbështetur palët kundërshtare në Libi, Putini dhe Erdogan nuk po telefonojnë më shpejsh njëri-tjetrin. Në fakt, me luftimet e vazhdueshme dhe të përshkallëzuara midis Armenisë dhe Azerbajxhanit për enklavën e Nagorno-Karabakut, Erdogan e ka lënë Putinin në pozitën më të vështirë ndër vite.
Mbështetja e plotë e Turqisë për fushatën Azerbajxhanase, dhe me shumë mundësi, dërgimi i mercenarëve sirianë për të mbështetur Azerbajxhanin, diçka që Ankaraja zyrtarisht e mohon, e ka shtuar tensionin.
Armenia kërkoi mbështetjen e SHBA dhe u zotua të luftojë.
Nga Moska ka një heshtje shurdhuese.
Armenia nuk duket sikur ka aftësitë teknike dhe ritmin e sulmit të Azerbajxhanit dhe në vend të kësaj po zgjeron konfliktin, pretendon Azerbajxhani.
Ky është momenti kur tradicionalisht Kremlini kërcënonte, ose bombardonte të gjithë përsëri në rendin e vjetër, të vendosur, duke kujtuar që ishte shefi.
Por nuk e ka bërë, dhe është e paqartë pse.
Ekziston një argument që Kryeministri Armen Nikoll Pashinyan, ka qenë pikërisht lloji i aleatit që nuk i pëlqen Moska.
Ajo që është më e fortë është mesazhi se aleati i Turqisë duket se po fiton.
Ekziston një argument tjetër që Nagorno-Karabak, një zonë malore, e cila ndodhet brenda kufijve të Azerbajxhanit, thjesht nuk ka vlerë të mjaftueshme strategjike që Moska të shpenzojë kapital ushtarak ose politik. Megjithatë Armenia është një pasuri afatgjatë për Kremlinin.
Megjithatë Kremlini ka ndërhyrë shumë kohët e fundit. Moska aktualisht ka forca (përfaqësuese) në Ukrainë, Siri dhe Libi (sipas zyrtarëve amerikanë). Gjithashtu i është dashur të dërgojë mbështetje emergjente për diktatorin Bjellorus Alexander Lukashenko.
Janë katër kriza të ndara. A ka oreks Kremlini për një të pestë?
Në Armeni do të duhen shumë forca shtesë dhe materiale. Dhe për më tepër, është vonë. Azerbajxhanasit duket se kanë epërsinë teknike dhe strategjike.
Putini gjithashtu nuk është aq komod brenda vendit.
Ekonomia ruse është ende në telashe. Ai është akuzuar për helmimin e kundërshtarit të tij. Protestat janë të shumta. Dhe Bjellorusia vazhdon të përjetojë trazia.
Mbase tani nuk është koha për një aventurë tjetër të re ushtarake.
Sidoqoftë, në këtë rast, do të ishte pothuajse aq befasuese sa mungesa tjetër kryesore këtu: Shtetet e Bashkuara.
Javën e kaluar, Sekretari i Shtetit Mike Pompeo shtoi ndjenjën e indiferencës amerikane kur ai i tha Fox News: “Ne po dekurajojmë ndërkombëtarizimin e kësaj. Ne mendojmë se të huajt duhet të qëndrojnë jashtë. Ne po kërkojmë një armëpushim.”
Në thelb, SHBA nuk janë të interesuara. Ajo që do të ishte e jashtëzakonshme është nëse edhe Rusia do të mos interesohej.
Përkthyer dhe përshtatur nga CNN/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Erdogan: Armenia, shtet hajdut!
