Ekipi i sigurimit kombëtar të Joe Biden ka marrë shumë këshilla në lidhje me politikat e Trump që duhet të merret menjëherë të mërkurën ose në vazhdim.
Megjithatë, duke pasur parasysh numrin e madh të zyrtarëve të lartë të Biden që janë veteranë të administratës së Barak Obamës, ekziston një pyetje më interesante: Cilat strategji nga ato tetë vjet duhet të rikhehen ose të hidhen poshtë?
Nëse personeli është politikë, një ringjallje e plotë e Obamaizmit mund të duket e mundshme.
I nominuari për sekretar i shtetit Antony Blinken dhe zëvendës Wendy Sherman; i nominuari për këshilltar të sigurisë kombëtare Jake Sullivan dhe zëvendësi Jon Finer; drejtori i të nominuarit të inteligjencës kombëtare Avril D. Haines dhe drejtori i caktuar i CIA-s William J. Burns ishin të gjithë zyrtarë të lartë në administratën e Obamës, ndërsa i nominuari i sekretarit të mbrojtjes Lloyd J. Austin III drejtoi komandën e Pentagonit për Lindjen e Mesme.
Pothuajse çdo zyrtar tjetër i lartë i nominuar deri më tani për rolet e Departamentit të Shtetit dhe të Mbrojtjes është një veteran i Obamës.
Grupi, së bashku me vetë Biden, tashmë kanë paralajmëruar disa akte të menjëhershme të restaurimit, duke përfshirë ribashkimin e marrëveshjes së Parisit për ndryshimin e klimës që Obama ndihmoi për të negociuar.
Është edhe ringjallja e marrëveshjes që frenon programin bërthamor të Iranit dhe marrëveshjen e re START që kufizon arsenalin strategjik të SHBA dhe Rusisë, me kusht që Teherani dhe Moska të bashkëpunojnë.
Jo vetëm që marrëveshjet ishin arritjet më të mëdha të politikës së jashtme të Obamës, por edhe mohimi i Presidentit Trump ndaj tyre ka çuar në rrugë pa krye dhe katastrofa.
Marrëveshja e re START, pa të cilën një garë e re e armëve bërthamore mund të marrë hov, është gati të skadojë për shkak të kërkesës budallaqe të Trump që Kina të përfshihet në çdo zgjatje.
Akoma, një pjesë e politikës së Obamës për Iranin u tregua e parealizueshme – dhe vjen nga një prej gabimeve të tij më të mëdha.
Me përvojë të pakët në punët e jashtme përpara se të bëhej president, Obama argumentoi se “angazhimi” i SHBA me regjimet kundërshtare mund të zvogëlojë armiqësinë e tyre dhe madje t’i bëjë ata të liberalizohen brenda, pa nevojën e revolucioneve ose pushtimeve.
Obama provoi këtë doktrinë dhe me Kubën, si dhe Iranin.
Rezultatet ishin goxha të çuditshme. Sanksionet e SHBA-së u hoqën dhe marrëdhëniet u rivendosën me regjimin Kastro të Kubës dhe gjeneralët e Mianmarit, por as ndryshuan në mënyrë thelbësore.
Kuba liroi të burgosurit politikë, pastaj riktheu disa prej tyre; represioni i rëndë politik në ishull ka mbetur i pandryshuar.
Ndërsa ai me të drejtë argumentoi se marrëveshja bërthamore e Iranit ishte e vlefshme, Obama besoi se kjo mund ta çonte regjimin të përqafonte “një rrugë tjetër”. Asnjëherë nuk iu afrua ta bënte këtë, madje edhe para fushatës presionale të Trump.
Ata duhet të merren kur marrëveshjet për armët ose klimën janë në interesin e SHBA, por iluzionet në lidhje me potencialin e regjimeve të tyre për evolucion pozitiv përmes suazës amerikane duhet të braktisen.
Blinken dhe Sullivan duket se e kuptojnë këtë. Fokusi i “angazhimit” të administratës së Biden, ata kanë thënë, duhet të jenë demokracitë e tjera, të cilat duhet të mbështeten dhe bashkohen në strategji që i lejojnë ata të tejkalojnë dhe tejkalojnë diktatorët.
Duke pasur parasysh dëmin që Trump i ka bërë demokracisë amerikane, ekipi i ri do të hasë vështirësi. Por është mënyra e duhur për të “updatuar” Obamaizmin për një epokë të re.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A është ende “Amerika e para”?
“Situatë kaotike”! Trump i përgjigjet ashpër Obamës
