Është detyra e politikanëve italianë të mbështesin kryeministrin e ri.
Camillo Cavour, burri i shtetit Piemontez që ndihmoi në krijimin e Italisë moderne, tha në 1850: “Reformat e kryera me kohë, në vend që të dobësojnë autoritetin, e forcojnë atë.” Mario Draghi, Kryeministri i ri i Italisë, citoi vëzhgimin e Cavour ndërsa ai përcaktoi një axhendë të pasur me reforma të Mërkurën për të trajtuar emergjencën shëndetësore dhe ekonomike të vendit të tij.
Draghi do të ketë nevojë për të gjithë guximin dhe aftësitë drejtuese të Cavour, si dhe një ndjenjë të lartë përgjegjësie nga ana e klasave politike të Italisë, nëse do të kapërcejë një krizë të cilën ai e përshkroi me korrektësi si më të ashprën që nga lufta e dytë botërore.
Për fat të mirë, asnjë person nuk është i përgatiturmë mirë për këtë detyrë sesa ish-presidenti i Bankës Qendrore Evropiane. Në temperament, përvojë dhe njohuri për pengesat që kanë ndaluar reformën italiane për dekada, ai është njeriu i duhur për këtë punë.
Për shkak të respektit të cilin ai mban në skenën evropiane, ai mund të përmirësojë trajtimin e pandemisë në BE dhe pasojat e saj ekonomike. Sidoqoftë, do të jetë jetike për Italinë që Draghi të shërbejë të paktën dy vjet në kryeministri, deri në zgjedhjet e ardhshme të planifikuara në 2023, dhe të mos zhvendoset vitin e ardhshëm në postin prestigjioz por më pak të rëndësishëm të kryetarit të shtetit.
Në fjalimin e tij në Senatin e Italisë, dhoma e sipërme e parlamentit, Draghi deklaroi se përparësia e qeverisë së tij është të hapë një program kombëtar të shpejtë, efikas të vaksinimit. Për këtë qëllim, ai premtoi të mobilizojë forcat e armatosura, vullnetarët civilë dhe njësitë e mbrojtjes civile që trajtojnë fatkeqësitë natyrore dhe të bëra nga njeriu. Organizimi i vaksinimeve masive ka qenë vendi më i dobët i menaxhimit të krizave pandemike të BE-së.
Draghi e di që nëse ky problem nuk merr një zgjidhje urgjente, euroskepticizmi popullor Italian, duke u zbehur ndërsa kriza e refugjatëve dhe migrantëve nga Mesdheu po zbehet gjithashtu, mund të kthehet me një hakmarrje edhe më të fortë.
Siç sugjeron ky shembull, suksesi i qeverisë së Draghit do të varet pjesërisht nga bashkëveprimi me BE-në.
Sidoqoftë, riforcimi ekonomik post-pandemik i Italisë do të lidhet më ngushtë me vendimet e marra në Romë dhe zbatimin efektiv të tyre në të gjithë vendin. Pyetja kryesore është se si të shfrytëzohen më së miri 210 miliardë euro në dispozicion të Italisë në bazë të planit të rimëkëmbjes së huave dhe granteve të BE-së.
Fjalimi i Draghit preku momentet e duhura, duke u përqëndruar në përmirësimet në administratën publike, gjyqësorin dhe sistemin arsimor si dhe në dixhitalizimin e ekonomisë, inovacionin e biznesit dhe energjinë e rinovueshme. Në mënyrë thelbësore, ai identifikoi një nevojë për të mbyllur boshllëqet e pagave dhe për të forcuar sistemin e mirëqenies, në mënyrë që të fuste më shumë gra në fuqinë punëtore.
Ai premtoi gjithashtu masa për të përmirësuar trajnimin dhe perspektivat e karrierës për brezin e ri të Italisë – një reformë thelbësore, duke pasur parasysh se një numër i madh i njerëzve më të talentuar të Italisë janë larguar për të kërkuar fatin e tyre jashtë vendit gjatë 20 viteve të fundit.
Disa qeveri të BE shqetësohen për borxhin publik kolosal të Italisë, i vlerësuar në pothuajse 160 përqind të produktit të brendshëm bruto. Por çështjet themelore janë mungesa kronike e rritjes ekonomike, produktiviteti i ulët dhe konkurrenca e pamjaftueshme e brendshme, probleme të lidhura me instinktin e shtetit italian për të mbrojtur kompanitë që nuk funksionojnë më mirë, por gëzojnë mbrojtje politike.
Draghi la të kuptohet për ndryshimet që do të vijnë, duke paralajmëruar se disa forma të aktivitetit ekonomik “do të duhet të ndryshojnë, madje rrënjësisht”.
Reformat e Draghit janë një mundësi një herë në një brez për të hedhur terrenin për një të ardhme shumë të përmirësuar për Italinë. Është e domosdoshme që politikanët grindavece të Italisë duhet të mbështesin Kryeministrin, jo ta pengojnë ndërsa manovrojnë për avantazh përpara zgjedhjeve të ardhshme.
Nëse ata dështojnë në detyrën e tyre, Italia dhe BE rrezikojnë të paguajnë një çmim të rëndë.
Përkthyer dhe përshtatur nga Financial Times/ F.H, Konica.al