Sipas Presidentit Biden, sulmet ajrore që ai filloi kundër milicive të mbështetur nga Irani në Siri më 25 shkurt ishin krijuar për t’i dërguar Iranit një mesazh: “Ju nuk mund të veproni pa u ndëshkuar.”
Por grevat gjithashtu dërguan një mesazh shqetësues për Amerikanët: Lindja e Mesme tashmë po minon angazhimin e tij shumë të reklamuar për një “politikë të jashtme për klasën e mesme” që do t’i japë fund “luftërave përgjithmonë” dhe do të përqendrohet në kercënimet “ekzistenciale” të tilla si ndryshimi i klimës dhe rindërtimi i forcës së Amerikës në vend.
Zëdhënësit e administratës i mbrojtën sulmet si mbrojtëse dhe proporcionale.
Ndihmësit e Biden u mburrën se ata dërguan një sinjal të qartë për iranianët se Amerika do të mbrojë ushtarët amerikanë në Siri dhe Irak, edhe kur kërkonin të ringjallnin marrëveshjen bërthamore të Iranit.
Raketat, megjithatë, janë një lajmëtar.
Mbi të gjitha, Irani vazhdoi me përpjekjet e Bashkimit Evropian për të filluar bisedimet për ringjalljen e marrëveshjes bërthamore.
Nën Presidentin Barack Obama, Shtetet e Bashkuara pushtuan Sirinë pa leje ose ftesë si pjesë e një përpjekjeje të përbashkët për ndryshimin e regjimit, ashtu si pushtuam Afganistanin për të përmbysur qeverinë e saj dhe pushtuam Irakun në një luftë të zgjedhur për të rrëzuar Saddam Huseinin.
Në fakt, efekti më i madh i sulmeve ka të ngjarë të mos jetë mbi Iranin ose terroristët islamikë, por mbi vetë administratën e Biden.
Ata e bëjnë tërheqjen nga Siria më të vështirë dhe mund të fillojnë të bllokojnë administratën në një angazhim që nuk duhet të ishte bërë kurrë.
Obama dhe Trump bënë fushatë të dy me premtimin se do t’i jepnin fund luftërave në Lindjen e Mesme. Të dy dështuan.
Tani pyetja është nëse do të dështojë edhe Biden.
E njëjta pyetje shtrohet në Afganistan, ku në mënyrë të paimagjinueshme, Shtetet e Bashkuara kanë luftuar për dy dekada.
Kundër rezistencës së gjeneralëve të tij, Trump zvogëloi forcat e SHBA në 2,500 dhe ndërpreu një marrëveshje me Talibanët.
Por ka mjaft presion mbi presidentin e ri.
Pentagoni paralajmëron se tërheqja do të çojë në kolaps të qeverisë që mbështesin Shtetet e Bashkuara dhe në një luftë civile më të gjerë.
Një raport nga Grupi Studimor Afganistan i krijuar në kongres u bën thirrje Shteteve të Bashkuara të shtyjnë çdo tërheqje dhe në vend të kësaj ta kushtëzojnë atë me sjelljen e Talibanëve.
Nëse Biden pranon, lufta përgjithmonë do të vazhdojë, mirë, përgjithmonë – ose të paktën derisa një president i ri të jetë gati të pranojë realitetin.
Intervencionizmi nuk është një projekt i vogël.
Luftërat kanë vazhduar për dy dekada me një kosto prej qindra mijëra jetësh dhe të paktën 6.4 trilionë dollarë.
Ekipi i Biden beson se ata mund t’i bëjnë të gjitha.
Por nëse rrënimet e viteve të fundit mësojnë ndonjë gjë, është që Amerika nuk mund t’i bëjë të gjitha.
Mjegulla e luftës është e paparashikueshme.
Rindërtimi i Amerikës zë vendin e dytë në aventurat e huaja. Biden duhet të zgjedhë.
Zhgënjimi publik me luftërat e pafundme është i qartë dhe ka qenë që kur George W. Bush deklaroi Misionin e Përfunduar.
Politikanët mbeten të tmerruar nga paraqitja e dobët. Dhe fatkeqësisht, ekipi i politikës së jashtme të Biden nuk përfshin askënd që ka qenë një kundërshtar i qartë dhe i qëndrueshëm i ndërhyrjeve tona katastrofike në të gjithë botën.
Greva ndaj Sirisë mund të ketë mbajtur faqet e para të lajmeve për vetëm një ditë, por ka të ngjarë të ketë implikime shumë më të mëdha për pjesën tjetër të presidencës së Biden – dhe ndoshta më gjerë.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Kriza e legjitimitetit në Amerikë
