Gjendja e vazhdueshme e kritikut të Kremlinit Alexei Navalny dhe mbështetësve të tij ka demonstruar edhe një herë brutalitetin e sundimit me dorë të hekurt të Presidentit rus Vladimir Putin.
Javët e tubimeve pro Navalny nga Moska në Vladivostok lanë rreth 11,000 protestues, shumë të rrahur keq, të arrestuar në të gjithë vendin. Dhe e dërgoi Navalny në Koloninë Penale Nr. 2 – i njohur për trajtimin abuziv të të burgosurve.
Dy autokratë dhe shkopinjtë e tyre
Ndërkohë, përtej Detit të Zi, shoku i shpirtit i Putinit, Presidenti turk Rexhep Tajip Erdogan, është angazhuar në një goditje kundër studentëve që protestojnë për emërimin e tij të një miku të pakualifikuar me një histori plagjiaturë si rektori i universitetit të lartë publik të Stambollit.
Erdogan po përpiqet me dëshpërim të largojë vëmendjen e publikut turk nga kriza shkatërruese ekonomike e vendit dhe papunësia.
Gara për fundin e Indeksit të Demokracisë
Asgjë nuk tregon garën e Putinit dhe Erdoganit deri në fund më mirë sesa Indeksi i Demokracisë.
Rusia aktualisht renditet në vendin e 124 midis 167 vendeve të ndjekura nga Njësia e Inteligjencës Economist në sondazhin e saj vjetor. Ajo e rendit Rusinë si një “regjim autoritar”.
Turqia renditet e 104-ta, e katagorizuar nga indeksi si një “regjim hibrid” – një lloj i përcaktuar nga parregullsitë thelbësore të zgjedhjeve dhe presioni i qeverisë mbi opozitën. Kjo është deri tani renditja më e ulët e çdo vendi të NATO-s.
Traditat demokratike të Turqisë
Kur krahasohet me Rusinë, Turqia ka pasur një përvojë shumë më të gjatë dhe më të thellë me demokracinë shumë-partiake dhe aktivizmin e shoqërisë civile. Për shembull, gjatë viteve 1970, ndërsa shtypja e brendshme ishte në rritje në Bashkimin Sovjetik, Turqia kishte rreth 45,000 organizata të shoqërisë civile.
Pas shtypjes së sjellë nga grushti i shtetit i vitit 1980, numri i OJQ-ve turke u trefishua përsëri brenda dy dekadave. Një brez i ri i shoqatave lulëzoi, duke mbrojtur një spektër të gjerë çështjesh duke filluar nga të drejtat e pakicave deri te të drejtat gjinore.
Tregon shumë për qëndrueshmërinë dhe vitalitetin e shoqërisë civile të Turqisë.
Mekanizmi i shtypjes së Erdoganit
Erdogan – ashtu si Putini – fut në burg për këdo që ai gjykon çdo lloj kërcënimi ndaj sundimit të tij gjithnjë e më despotik.
Partia Demokratike e Popujve (HDP) e Turqisë, është një objektiv i tillë.
Një ndryshim midis Erdogan dhe Putin
Një gjë që Erdogan mund të argumentojë në favor të tij është se ai qëndron larg përdorimit të nënshkrimeve të Putinit të agjentëve nervorë dhe izotopeve radioaktive për të eleminuar disidentët.
Sidoqoftë, presidenti turk ka përsosur strategji jo vdekjeprurëse për të penguar kundërshtarët e tij. Për të parë se si funksionon kjo, merrni parasysh fatin e filantropit kryesor të Turqisë dhe aktivistit për të drejtat e pakicave, Osman Kavala.
Kavala po kalbet në izolim në burgun e sigurisë maksimale Silivri në periferi të Stambollit për më shumë se tre vjet.
Gjithçka ka të bëjë me ekonominë
Në fund të fundit, mungesa e një performance solide ekonomike të Rusisë dhe Turqisë është ajo që motivon përdorimin e vazhdueshëm të shtypjes.
Rusia mbetet një shtet r me një ekonomi të varur shumë nga hidrokarburet. Sipas OECD, pjesa e të ardhurave nga nafta dhe gazi iu afrua 40% të PBB-së së Rusisë në 2018 – dhe karburantet fosile përbëjnë mbi 60% të eksporteve.
Vetë-disfatizmi i Erdoganit
Fatkeqësia e Erdogan – dhe, për ironi të fatit, Turqia – është se vendi nuk bekohet nga rezervat e karburanteve fosile. Turqia importon 92% të naftës së saj të papërpunuar, 99% të gazit të saj natyror dhe 40% të qymyrit të saj.
Duke pasur parasysh mungesën e pasurisë së lëndëve të para, qeveritë turke tradicionalisht mbështeten në taksimin dhe në hyrjet e kapitalit nga Perëndimi.
Ndërsa Turqia po afrohet në zgjedhjet e saj të ardhshme të mëdha – që do të mbahen deri në 2023 – vendi mbetet në një pikë kthese.
As Shtetet e Bashkuara dhe as Bashkimi Evropian nuk mund të lejojnë të humbin më shumë kohë dhe energji duke përsëritur strategjitë e qetësimit që i kanë dështuar shumë herë.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Globalist/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A po heq dorë Erdogani nga Putini?
“Nëse SHBA nuk na i shet sistemet e mbrojtjes…”
“Problemi” turk në Mesdhe (që çon veçse në luftë)
