Nuk është e pazakontë që mosmarrëveshjet midis fqinjëve të jenë të vogla, por grindjet e vogla tregojnë keqkuptime të mëdha.
Kështu është me Brexit. Ka tensione kudo ku kufijtë e MB-së takohen me BE-në.
Në kanal, ekziston një problem me anijet franceze të peshkimit që fitojnë aksesin në Jersey.
Franca ka kërcënuar të ndërpresë furnizimet me energji elektrike nëse çështja nuk zgjidhet.
Në perëndim, ekziston sfida më e rrezikshme e paraqitur nga Irlanda e Veriut, ku sovraniteti territorial i Mbretërisë së Bashkuar mbivendoset me detyrimet rregullatore të BE-së.
Shkaku i problemit është se Boris Johnson nënshkroi një marrëveshje që ai ose nuk e kuptonte ose synonte të mos e respektonte kurrë plotësisht.
Si rezultat, Irlanda e Veriut nuk ishte e përgatitur – administrativisht, ekonomikisht, politikisht – për pasojat e një kufiri doganor në Detin Irlandez.
Bisedimet janë duke u zhvilluar në Bruksel për të lehtësuar situatën, por që dialogu ka rikthyer përsëri një ngërç të njohur.
Kjo nuk është një ambicie me rëndësi për Joe Biden.
Shtëpia e Bardhë është më e interesuar në dimensionin strategjik të marrëdhënieve transatlantike – rindërtimin e aleancës së demokracive perëndimore që u sabotua nga diplomacia e çrregullt dhe hakmarrëse e Donald Trump.
Presidenti Biden ka një shqetësim gjeopolitik në lidhje me shfaqjen e Kinës si një rival superfuqi me fuqinë amerikane, së bashku me ligësinë e vazhdueshme ndërkombëtare të Rusisë.
Kjo ishte tema e hapur nga Antony Blinken, sekretari i shtetit i SHBA, në hapjen e një samiti ministror të G7 në Londër këtë javë.
Në atë bosht ka ende një marrëdhënie të veçantë, por është e komplikuar nga Brexit.
Tradicionalisht, marrëdhëniet dypalëshe me Londrën janë përmirësuar nga Britania që funksionon gjithashtu si një urë për pjesën tjetër të Evropës.
Por Johnson hedh poshtë intimitetin strategjik me kontinentin, duke kërkuar kështu që Shtëpia e Bardhë të kultivojë lidhje më të forta direkte me Parisin dhe Berlinin.
BE-ja është shumë larg nga të paturit e politikës së saj të jashtme dhe NATO është vendi ku Evropianët takohen me Amerikanët për të folur rreth sigurisë.
Por Brukseli është kryeqyteti i një superfuqie rregullatore, e cila i jep asaj një rëndësi strategjike në bisedat globale rreth Kinës dhe tensionit midis partneriteteve tregtare dhe parimeve të demokracisë.
Britania nuk i ka bërë vetes asnjë favor duke dalë nga dhomat evropiane ku ndodhin ato biseda.
Një ditë, një qeveri e MB do të vlerësojë marrëzinë e dorëzimit të këtij ndikimi.
Është e vështirë për Johnson kur ai ka investuar aq shumë në mitin e “Britanisë globale”, të përcaktuar në mohimin e aleatëve më të afërt të vendit.
Por Uashingtoni do të ushtrojë presion për më shumë realizëm.
Ka tashmë dallime të mjaftueshme midis SHBA dhe Evropës (dhe brenda Evropës) për të komplikuar projektin e një aleance të rinovuar të demokracive.
Brexit shton barriera të mëtejshme në bashkëpunim që, parë nga këndvështrimi i Presidentit Biden, duken jo vetëm të pakuptimta, por edhe fëminore.
Mosmarrëveshjet e Britanisë me fqinjët e saj janë komplekse, por në skemën globale të gjërave ato janë gjithashtu të vogla. Ato i përkasin epokës së pikëzimit nacionalist parokial që duhet të kishte përfunduar pasi të ishte bërë një marrëveshje për Brexit.
Por aleatët evropianë dhe amerikanë janë ende duke pritur që Johnson të njohë kontekstin strategjik në të cilin veprimet e tij kanë pasoja.
Ata kanë nevojë për një qeveri të rritur në Mbretërinë e Bashkuar që të kuptojë kufizimet e pozicionit të saj që prej shkëputjes nga BE dhe detyrimet e saj për të riparuar dëmin.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Ç’do të thoshte Churchill për Boris Johnson?”
“Mos na provokoni!”, francezët thirrje për Johnson
‘Britania e Shkëlqyer’ pas Brexit
