Këto zgjedhje federale gjermane janë vendimtare për të ardhmen e Evropës.
Pasardhësi i Angela Merkel ka zgjedhjen për ta udhëhequr Evropën drejt më shumë integrimit dhe rëndësisë strategjike ose për të mbështetur rënien e saj graduale, të pashmangshme.
Zgjedhja ishte zbuluese kur tre pretendentët që kërkonin të zëvendësonin Angela Merkel u pyetën gjatë një debati televiziv se cilin kryeqytet do të vizitonin së pari nëse zgjidheshin kancelare.
Armin Laschet, kandidati i zgjedhur i Merkel për ta zëvendësuar atë si kancelari i ardhshëm kristian -demokrat i Gjermanisë, nuk pranoi të përgjigjet drejtpërdrejt. “Unë nuk do ta zbuloja këtë derisa të vinte koha,” tha ai.
Annalena Baerbock, homologja e tij nga partia e Gjelbër, u përgjigj: “Brukselit sepse politika e jashtme gjermane duhet të jetë gjithmonë evropiane. Dhe Amerika ka thënë ‘Amerika është kthyer’ dhe keni nevojë për një përgjigje evropiane për këtë. Prandaj, në Bruksel. ”
Dhe Olaf Scholz, duke bërë një përpjekje për t’i rikthyer socialdemokratët në kancelari pas gjashtëmbëdhjetë vjetësh udhëheqje konservatore, kishte një destinacion tjetër. “Paris. Bashkëpunimi franko-gjerman është thelbësor për aftësinë tonë për të çuar Evropën përpara dhe për të arritur sovranitetin evropian, “tha ai.
Baerbock është më i angazhuari nga kandidatët në një Evropë që duhet të bëhet më e integruar, më e sigurt për udhëheqjen dhe më e fokusuar në inovacionin dhe trajtimin e degradimit të klimës.
Realiteti është, megjithatë, se e ardhmja e Evropës nuk qëndron në Bruksel. E ardhmja e saj përcaktohet nga ajo që bëjnë Franca dhe Gjermania së bashku. Nëse nuk veprojnë në mënyrë të sinkronizuar, Evropa lëkundet. Përgjigja e Scholz ishte e qartë.
Megjithatë, mes obsesionit me sondazhet e opinionit dhe spekulimet rreth plejadës së qeverisë së ardhshme të koalicionit gjerman, çështja më mungon në mënyrë të dukshme gjatë shfaqjeve të pafundme të bisedimeve në Berlin ka qenë e ardhmja e Evropës.
Merkel injoroi të ardhmen e BE -së. Presidenti francez Emmanuel Macron e bëri këtë çështje në qendër të fushatës së tij zgjedhore 2017. Dhe fitoi. Pavarësisht se sa shpesh Macron i fliste Merkelit për nevojën që ata të dy të angazhoheshin mbi drejtimin e ardhshëm të Evropës, ajo nuk u përgjigj.
Në të vërtetë, pavarësisht nëse ishte fjala për çështjet e mbrojtjes, politike dhe ekonomike që lidheshin me më shumë integrim, apo nevojën e dukshme për reforma demokratike, Merkel ishte e kundërta e Macron dhe paraardhësit të saj Demokristiane, Helmut Kohl.
Kohl përqafoi integrimin evropian, me ekzekutivin e BE -së, Komisionin Evropian, që drejtonte një anije me Berlinin dhe Parisin në timon, po aq sa Kohl përqafoi marrëdhënien transatlantike.
Po, në epokën e saj të gjatë, Merkel, kuptohet, i bëri gjërat ndryshe.
Ajo mirëpriti mbi një milion refugjatë nga Siria, një vendim fisnik, njerëzor që u mor pa marrë partnerët e saj në BE – jo se ata ishin të emocionuar për idenë e të qenit evropianë të mirë. Ajo manovroi Evropën dhe monedhën euro jashtë krizës financiare globale të vitit 2008.
Megjithatë, kur ishte fjala për bazat e trajtimit të drejtimit të ardhshëm të Evropës, Merkel shmangu vendimet e mëdha që do të kishin kërkuar një filozofi strategjike.
Strategjia nuk luajti asnjë rol në drejtim të përcaktimit të llojit të marrëdhënieve afatgjata që Evropa, e udhëhequr nga Gjermania, ka nevojë me Rusinë, Kinën dhe Shtetet e Bashkuara.
Pra, a do të bënte ndryshimin Laschet, Scholz ose Baerbock?
Laschet, i cili ndonjëherë mburret me kredencialet e tij evropiane – ai ishte anëtar i Parlamentit Evropian – nuk ka thënë shumë për Evropën gjatë fushatës. Për Baerbock, është shtylla kryesore e politikës së saj të jashtme.
Scholz është ndoshta më intrigues. Si ministër i financave, ai ka qenë përgjegjës për nënshkrimin e shumave të mëdha të disbursuara për punëdhënësit dhe punonjësit gjatë koronavirusit dhe ndikuan në strukturën e fondit të BE-së për rimëkëmbjen pas pandemisë. Ai përdori pandeminë për të bindur Merkelin të mbështeste më shumë integrimin ekonomik dhe fiskal evropian.
Me kalimin e viteve, ai ka krijuar kontakte të ngushta me Parisin. Presidenti francez do të ishte i kënaqur nëse Scholz do të zgjidhej vetëm disa muaj para se vetë Macron të kërkonte rizgjedhjen.
Nëse të dy burrat dalin fitues, kjo mund t’i japë Evropës gjithçka që i nevojitet.
Ka udhëheqës evropianë që vënë në dyshim qëllimet e tandemit franko-gjerman.
Të tjerët kanë frikë nga një gjurmë goliste që përhapet në të gjithë BE -në. Historikisht, ishte gjithmonë ekuilibri midis ambicies galiste dhe interesave pragmatike të Gjermanisë ajo që motivoi BE -në.
Nuk është aq e thjeshtë sa kaq.
Franca po kërkon më shumë aleatë të BE -së, siç është Holanda, kur bëhet fjalë për çështje të vështira në lidhje me integrimin ekonomik, mbrojtjen, sigurinë dhe marrëdhëniet transatlantike.
Pasardhësi i Merkel nuk mund të rrezikojë të mbështesë ato vende që duan më shumë autonomi strategjike në mënyra që do të përkeqësonin marrëdhëniet me Shtetet e Bashkuara dhe brenda BE-së, ose një grup të Eurozonës që çimenton një Evropë me dy nivele.
Kjo e fundit është një recetë për pakënaqësi dhe ndarje.
Por asgjë nga këto nuk duhet ta ndalojë BE -në, e shtyrë nga një udhëheqës i ri gjerman, që të përcaktojë përfundimisht interesat strategjike të Evropës.
Zgjatja e prirjes aktuale për vazhdimësinë do ta bëjë Evropën të paaftë për të përqafuar modernizimin, inovacionin dhe rrezikun.
Kjo është arsyeja pse këto zgjedhje gjermane do të jenë kaq të rëndësishme.
Përkthyer dhe përshtatur nga Carnegie Europe/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Tragjedia’ e Angela Merkel
“Politika nuk është lojë, është biznes”
