Kriza e vazhdueshme në Afganistan tashmë po çrrënjos politikën evropiane, para se të mbërrinin shumica e refugjatëve.
Në të gjithë kontinentin, udhëheqësit po ndiejnë frikën e përsëritjes së krizës së refugjatëve në 2015, kur më shumë se 1 milion njerëz kërkuan siguri dhe azil në Bashkimin Evropian.
“Ne kemi mësuar mësimin e vitit 2015 në mënyrë që të mos shohim një krizë të re migrimi në Bashkimin Evropian,” tha Ylva Johansson, komisionere e Bashkimit Evropian për çështjet e brendshme. “Ne nuk duhet të presim derisa të kemi refugjatë afganë në kufijtë tanë të jashtëm. Duhet të ndërhyjmë shumë më herët. ”
Por cili është saktësisht “mësimi i vitit 2015”?
Gjashtë vjet më vonë, është koha që udhëheqësit evropianë të pranojnë se “kriza” ishte një trillim tërësisht politik. Në tërësi, refugjatët dhe azilkërkuesit që mbërritën kurrë nuk përbënin kërcënimin “civilizues” ose “ekzistencial” që na u tha se do ta bënin.
Më kujtohet vera e 2015 – emocioni, inati. Në atë kohë, dukej se ditët e kancelares gjermane Angela Merkel ishin të numëruara, sepse ajo kishte guxuar të deklaronte se Gjermania do të hapte dyert e saj për azilkërkuesit. “Ne tashmë kemi arritur aq shumë, do ta menaxhojmë këtë,” tha Merkel në gusht 2015, duke folur gjatë një konference për shtyp në të njëjtën kohë kur autoritetet hungareze dërguan dhjetëra mijëra refugjatë deri në kufirin gjerman.
Por ditët e Merkelit nuk ishin të numëruara.
Vendimi i Merkel për refugjatët ishte një histori suksesi, jo një dështim.
Ky, është mësimi i vitit 2015.
Kritikët gjithmonë theksojnë se fluksi i refugjatëve përfshinte edhe një numër të vogël të luftëtarëve të Shtetit Islamik të cilët pretendonin se ishin azilkërkues, dhe të cilët më pas morën pjesë në sulmet shkatërruese terroriste që Evropa përjetoi në 2015 dhe 2016 – dhe veçanërisht sulmet e nëntorit 2015 në Paris , kur u vranë 130 njerëz. Edhe ato ditë të tmerrshme më kujtohen.
Në fakt, shumica dërrmuese e refugjatëve kanë kontribuar në jetën në kontinent.
Merrni parasysh rastin e Gjermanisë, e cila pranoi numrin më të madh të refugjatëve. Siç raportoi Philip Oltermann i Guardian vitin e kaluar, më shumë se 10,000 nga ata që mbërritën në vend që nga viti 2015 kanë mësuar gjuhën në nivelin e kërkuar për t’u regjistruar në një universitet gjerman. Më shumë se 50 për qind e 1.7 milionë që aplikuan për azil midis 2015 dhe 2019 punojnë dhe paguajnë taksa.
Ndoshta më e rëndësishmja nga të gjitha: Më shumë se 80 përqind e refugjatëve të rinj, fëmijë dhe adoleshentë, thonë se ata kanë një ndjenjë të fortë përkatësie në shkollat e tyre gjermane.
Por këto janë statistika. Ka një histori prekëse njerëzore pas secilës prej tyre, siç janë 24 familjet siriane që u vendosën në ishullin e largët skocez të Bute në 2015 dhe përfundimisht fituan zemrat e komunitetit lokal.
Ka histori të tilla – histori suksesi – në të gjithë Evropën.
Megjithatë, natyrisht, mësimi i vërtetë i vitit 2015 nuk është mësuar.
Presidenti francez Emmanuel Macron, tashmë duke bërë fushatë për një mandat të dytë pranverën e ardhshme, nuk humbi kohë duke thënë se “Evropa nuk mund të përballojë pasojat e situatës aktuale në vetvete”.
Siç tha Macron: “Ne duhet të parashikojmë dhe mbrojmë veten kundër flukseve të konsiderueshme të migrimit të parregullt.”
Armin Laschet, një pretendent në zgjedhjet e këtij viti në Gjermani, këmbënguli se – ndryshe nga viti 2015 – “ne nuk duhet të dërgojmë sinjalin se Gjermania mund të marrë të gjithë njerëzit në nevojë”.
Në një nivel krejtësisht praktik, këto frikëra nga “rrjedha të konsiderueshme” duken të pabaza, duke pasur parasysh se Evropa në vitin 2021 ka një qasje drastikisht të ndryshme në përpunimin e refugjatëve dhe azilkërkuesve sesa gjashtë vjet më parë, siç ka theksuar Mujtaba Rahman e Grupit Eurasia.
Në Mars 2016, BE nënshkroi një marrëveshje me Turqinë që ktheu mbrapa të gjithë ata emigrantë që hynë në Evropë përmes Greqisë përtej Detit Egje. Ajo marrëveshje uli ndjeshëm numrin e ardhjeve të reja.
Cilado qoftë opinioni i dikujt për refugjatët, situata në Afganistan nuk ka gjasa të ngjasojë me vitin 2015.
Por kjo është një çështje tjetër.
Pyetja më e thellë, pasi udhëheqësit evropianë vazhdojnë të premtojnë se do të shmangin një tjetër 2015, është pse ata nuk mund ta pranojnë fuqinë e suksesit të tyre të mëparshëm.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Është koha që Evropa të vendosë…
Çelësi i suksesit të populistëve
Evropa e të nesërmes
